Hoge Raad, 10-07-2009, BI4193, 08/02694

10 juli 2009

Eerste Kamer

08/02694

RM/MD

[De vrouw],

wonende te [woonplaats],

VERZOEKSTER tot cassatie,

advocaat: mr. P. Garretsen,

[De man],

wonende te [woonplaats],

VERWEERDER in cassatie,

advocaat: mr. E. van Staden ten Brink.

Voor het verloop van het geding in voorgaande instanties verwijst de Hoge Raad naar zijn beschikking van 16 maart 2007, nr. R06/014, NJ 2007, 307. Bij die beschikking heeft de Hoge Raad de beschikking van het gerechtshof te 's-Gravenhage van 16 november 2005 vernietigd en het geding naar het gerechtshof te Amsterdam verwezen ter verdere behandeling en beslissing.

Na mondelinge behandeling heeft het gerechtshof te Amsterdam bij beschikking van 20 maart 2008 de beschikking van de rechtbank Rotterdam van 25 juni 2004 vernietigd en bepaald - met dienovereenkomstige wijziging van de beschikking van 3 april 1995 van de rechtbank Rotterdam - dat de man met ingang van 30 augustus 2006 tot 20 maart 2008 als bijdrage in het levensonderhoud van de vrouw zal betalen € 830,-- per vier weken en met ingang van 20 maart 2008 € 139,-- per vier weken, met bepaling dat de alimentatieverplichting van de man zal eindigen op 1 augustus 2011. Het hof heeft zijn beschikking tot zover uitvoerbaar bij voorraad verklaard en het in hoger beroep meer of anders verzochte afgewezen.

De beschikking van het hof is aan deze beschikking gehecht.

Tegen voornoemde beschikking van het hof heeft de vrouw beroep in cassatie ingesteld. Het cassatierekest is aan deze beschikking gehecht en maakt daarvan deel uit.

De man heeft bij verweerschrift verzocht het beroep te verwerpen en tevens incidenteel beroep ingesteld. De vrouw heeft geen verweerschrift in het incidenteel beroep ingediend. Het cassatierekest en het verweerschrift, tevens houdende incidenteel cassatieberoep, zijn aan deze beschikking gehecht en maken daarvan deel uit.

De conclusie van de Advocaat-Generaal L. Strikwerda strekt ertoe

in het principaal beroep:

dat de Hoge Raad het beroep zal verwerpen;

in het incidentele beroep:

dat de Hoge Raad zal verstaan dat de verlenging van de door het hof vastgestelde termijn aan de verplichting van de man om aan de vrouw enige bijdrage tot haar levensonderhoud te verstrekken na ommekomst daarvan niet mogelijk is.

Het middel klaagt dat het hof heeft verzuimd het tweede lid van art. II van de Wet limitering alimentatie na scheiding (Stb. 1994, 324 en 325) volledig toe te passen, aangezien in het dictum van de beschikking niet is vermeld of verlenging van de door het hof vastgestelde termijn na ommekomst daarvan al dan niet mogelijk is.

Deze klacht is gegrond. Zij kan echter niet tot cassatie leiden, omdat het hier om een onmiskenbare vergissing gaat, die zich voor eenvoudig herstel leent. Uit de rechtsoverwegingen van het hof blijkt duidelijk dat het hof heeft bedoeld dat verlenging van de vastgestelde termijn niet mogelijk is. Immers, in rov. 3.11 overweegt het hof dat naar zijn oordeel eigenlijk het primaire verzoek van de man toegewezen zou moeten worden, maar dat dit om verschillende redenen achterwege moet blijven, en dat het daarom de eerder door het hof te 's-Gravenhage getroffen regeling zal volgen. Deze regeling hield in dat de alimentatieverplichting van de man op termijn wordt beëindigd via een gefaseerde afbouwregeling en dat verlenging van de vastgestelde termijn na ommekomst daarvan niet mogelijk is.

De Hoge Raad:

in het principale beroep:

verwerpt het beroep;

in het incidentele beroep:

verstaat dat verlenging van de door het hof vastgestelde termijn aan de verplichting van de man om aan de vrouw enige bijdrage tot haar levensonderhoud te verstrekken na ommekomst daarvan op 1 augustus 2011 niet mogelijk is.