Hoge Raad, 08-03-2019, ECLI:NL:HR:2019:322, 18/02931

Aan belanghebbende is met dagtekening 18 januari 2017 een naheffingsaanslag parkeerbelasting opgelegd (hierna: de naheffingsaanslag). Belanghebbende heeft een bezwaarschrift tegen de naheffingsaanslag ingediend met het verzoek telefonisch op het bezwaar te worden gehoord, en het verzoek om voor de hoorzitting de op de zaak betrekking hebbende stukken aan hem toe te zenden.

Bij brief van 8 februari 2017 heeft de heffingsambtenaar belanghebbende in de gelegenheid gesteld om binnen twee weken de gronden van het bezwaar in te dienen. Belanghebbende heeft bij brief van 21 februari 2017 laten weten daartoe niet in staat te zijn omdat hij niet beschikt over een afschrift van alle op de zaak betrekking hebbende stukken.

Bij brief van 23 februari 2017 heeft de heffingsambtenaar belanghebbende bericht dat op 10 maart 2017 een telefonische hoorzitting zou plaatsvinden en dat belanghebbende tot drie dagen voor de hoorzitting de gelegenheid had de op de zaak betrekking hebbende stukken in te zien. Belanghebbende heeft van deze gelegenheid geen gebruik gemaakt. Op 10 maart 2017 heeft de heffingsambtenaar tevergeefs telefonisch contact gezocht met belanghebbende. Een (telefonisch) hoorgesprek heeft niet plaatsgevonden.

Bij uitspraak op bezwaar van 14 maart 2017 heeft de heffingsambtenaar het bezwaar niet-ontvankelijk verklaard wegens het ontbreken van de gronden van het bezwaar.

Voor het Hof was in geschil of het bezwaar terecht niet-ontvankelijk is verklaard.

Belanghebbende heeft dit in beroep en in hoger beroep bestreden met de stelling dat de heffingsambtenaar, door niet in te gaan op het verzoek om toezending van de op de zaak betrekking hebbende stukken, geen behoorlijke gelegenheid heeft geboden tot herstel van het verzuim de gronden van het bezwaar op te geven.

Het Hof heeft uit de wetsgeschiedenis afgeleid dat ten aanzien van de op de zaak betrekking hebbende stukken in de bezwaarfase uitsluitend een inzagerecht bestaat, en op die grond geoordeeld dat het bezwaar terecht niet-ontvankelijk is verklaard.

In cassatie wordt erover geklaagd dat het Hof met toepassing van artikel 8:57, lid 1, Awb uitspraak heeft gedaan zonder belanghebbende in de gelegenheid te stellen ter zitting te worden gehoord.

Het in de bestreden uitspraak gegeven oordeel dat partijen geen gebruik hebben gemaakt van de hen door het Hof op de voet van artikel 8:57, lid 1, Awb geboden gelegenheid te verklaren dat zij op een zitting wensen te worden gehoord is, gelet op de hiervoor bij 2.3.2 genoemde stukken, niet begrijpelijk. De klacht is dus terecht aangevoerd. Tot cassatie kan dat echter niet leiden op grond van het navolgende.

Het bestuursorgaan is verplicht de op de zaak betrekking hebbende stukken ter inzage te leggen in het kader van het horen van de belanghebbende in bezwaar (artikel 7:4 Awb). Een dergelijke verplichting bestaat niet in een geval als het onderhavige, waarin geen enkele aanduiding is gegeven van de gronden van het bezwaar.

Het door belanghebbende gedane verzoek om afschrift van de stukken was geen grond om niet te voldoen aan de verplichting het bezwaar te motiveren binnen de door de heffingsambtenaar gestelde termijn. Het oordeel van het Hof omtrent de niet-ontvankelijkverklaring van het bezwaar, geeft geen blijk van een onjuiste rechtsopvatting.