Parket bij de Hoge Raad, 25-06-2002, AE1183, 01612/01 E

1. Het gerechtshof te 's-Gravenhage heeft bij arrest van 16 februari 2001 [verdachte] vrijgesproken van het hem bij inleidende dagvaarding tenlastegelegde.

2. Tegen deze uitspraak heeft de advocaat-generaal bij het hof te 's-Gravenhage, beroep in cassatie ingesteld. De tijdig ingediende schriftuur bevat één middel van cassatie.

3. Nu het cassatieberoep van de advocaat-generaal zich richt tegen de vrijspraak, dient, gelet op art. 430, eerste lid, Sv, eerst worden bepaald of de advocaat-generaal in dat beroep kan worden ontvangen. Daartoe dient te worden onderzocht of de gegeven vrijspraak een andere is dan die welke wordt bedoeld in de hierboven vermelde wetsbepaling. Een vrijspraak, gegeven op een geldige dagvaarding, uitgebracht door een ontvankelijk openbaar ministerie, door een rechter die tot het vellen van een oordeel omtrent het al dan niet bewezen zijn van het tenlastegelegde gerechtigd was, kan in cassatie slechts worden getoetst indien de rechter bij het geven van zijn beslissing de grondslag van de tenlastelegging heeft verlaten, en aldus van iets anders heeft vrijgesproken dan was tenlastegelegd (vgl. HR 14 februari 1995, NJ 1995, 552).

4. Aan [verdachte] is bij inleidende dagvaarding tenlastegelegd dat hij - kort gezegd - op of omstreeks 28 oktober 1999 te Middelharnis, nadat aan hem bij beschikking van de rechtbank te Rotterdam d.d. 8 september 1999 een voorlopige maatregel was opgelegd - inhoudende I. dat hij zich zou onthouden van het aanwezig hebben en opslaan van afvalstoffen in strijd met de vergunning op grond van de Wet milieubeheer, en II. dat hij binnen zes weken na betekening van deze maatregel schriftelijk aantoont zich te onthouden van de handelingen genoemd onder I. -, en welke maatregel aan hem betekend was op 15 september 1999, opzettelijk gehandeld heeft in strijd met die voorlopige maatregel. Subsidiair is een en ander in het vat van een aan de BV opgelegde voorlopige maatregel gegoten, waarvan de niet-naleving [verdachte] als feitelijke leidinggever wordt verweten.

6. Het oordeel van het hof komt erop neer dat op de ochtend van 28 oktober 1999 de zeswekentermijn nog niet was verstreken.

7. De vraag die thans als gevolg van het cassatieberoep van de advocaat-generaal ter beantwoording voorligt is of het hof aldus blijk heeft gegeven van een te ruime en dus onjuiste rechtsopvatting van de zinsnede 'binnen zes weken na betekening'.

8. Op grond van de voorlopige maatregel was [verdachte] verplicht binnen een termijn van zes weken na betekening aan te tonen dat hij zich onthield van de in de voorlopige maatregel genoemde gedragingen. Het hof heeft overwogen dat de termijn een aanvang nam op 16 september 1999, de dag na de betekening.

9. Als feit van algemene bekendheid kan worden beschouwd dat een termijn van zes weken gelijk is aan 42 dagen. In aanmerking genomen dat de termijn begon te lopen op 16 september 1999, was de laatste dag van de termijn woensdag 27 oktober 1999. Zoals in het middel is aangegeven betrof 27 oktober een zondag noch een algemeen erkende feestdag.

10. Het hof heeft overwogen dat [verdachte] van 16 september 1999 te 0.00 uur tot en met 28 oktober 1999 te 24.00 uur de gelegenheid had om aan de maatregel te voldoen. Hieruit volgt dat het hof is uitgegaan van 43 dagen in plaats van 42 dagen.

11. Door uit te gaan van een onjuiste uitleg van de zinsnede 'binnen zes weken na betekening' heeft het hof de grondslag van de tenlastelegging verlaten. Dat betekent dat de advocaat-generaal bij het hof ontvankelijk is in het door hem ingestelde beroep en dat het voorgestelde middel doel treft.

12. Men kan zich afvragen of het hof wellicht op het verkeerde been is gezet door een ter terechtzitting opgeworpen vraag of de verdachte op 28 oktober 1999 al in gebreke was. Bij een juiste berekening had het hof echter de 27e oktober als de laatste dag moeten beschouwen waarop de verdachte aan zijn verplichtingen kon voldoen, en derhalve de 28e oktober als de eerste dag waarop tegen de verdachte bewijsmateriaal kon worden verzameld, zoals daadwerkelijk is geschied.

13. Deze conclusie strekt tot vernietiging van de bestreden uitspraak, tot terugwijzing van de zaak naar het gerechtshof te 's-Gravenhage teneinde op het bestaande hoger beroep opnieuw te worden berecht en afgedaan.

AG