Rechtbank Breda, 07-12-2009, ECLI:NL:RBBRE:2009:4885 BK8893, 05/2586

Procedurenummer: AWB 05/2586

Uitspraakdatum: 7 december 2009

Uitspraak als bedoeld in afdeling 8.2.6 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) in het geding tussen

[eiser], wonende te [plaatsnaam], eiser,

en

de inspecteur van de Belastingdienst/Limburg, kantoor Venlo, verweerder.

Eiser wordt hierna belanghebbende genoemd en verweerder inspecteur.

1.Ontstaan en loop van het geding

1.1.De inspecteur heeft aan belanghebbende voor de jaren 1990, 1991, 1992, 1993 en 2000 navorderingsaanslagen (aanslagnummers: [aanslagnummer I]H08, -H18, -H28,-H38 en -H07) en voor de jaren 2001 en 2002 aanslagen (aanslagnummers: [aanslagnummer I]H16 en -H26) inkomstenbelasting en premie volksverzekeringen (verder IB/PVV) opgelegd alsmede over de jaren 1991, 1992, 1993 en 1994 (aanslagnummers: [aanslagnummer I]K18, -K28, -K38 en -K48) navorderingsaanslagen vermogenbelasting.

1.2.De inspecteur heeft de navorderingsaanslagen IB/PVV over de jaren 1990 tot en met 1993 en de navorderingsaanslagen vermogensbelasting 1991 tot en met 1994 verhoogd met boeten van 100% van de enkelvoudige belasting waarvan niets is kwijtgescholden, en heeft bij beschikking boeten opgelegd bij de navorderingsaanslag IB/PVV voor het jaar 2000 en bij de aanslagen IB/PVV voor de jaren 2001 en 2002.

1.3.De opgelegde (navorderings)aanslagen, de verhogingen en boeten kunnen als volgt worden gespecificeerd:

1.4.De inspecteur heeft bij in één geschrift vervatte uitspraken op bezwaar van 16 juni 2005 de aanslagen, navorderingsaanslagen, kwijtscheldingsbesluiten en boetebeschikkingen gehandhaafd.

1.5.Belanghebbende heeft daartegen bij brief van 25 juli 2005, ontvangen bij de rechtbank op 26 juli 2005, beroep ingesteld. Ter zake van dit beroep heeft de griffier van belanghebbende een griffierecht geheven van € 37.

1.6.De inspecteur heeft een verweerschrift ingediend.

1.7.Partijen hebben vóór de zitting nadere stukken ingediend. Deze stukken zijn telkens in afschrift verstrekt aan de wederpartij.

1.8.Het onderzoek ter zitting heeft plaatsgevonden op 20 maart 2006 te Breda. Aldaar zijn verschenen en gehoord namens belanghebbende zijn gemachtigde, [naam], verbonden aan [kantoornaam] alsmede namens de inspecteur, [namen]. De rechtbank heeft het onderzoek ter zitting geschorst, het vooronderzoek hervat en partijen in de gelegenheid gesteld om schriftelijk op elkaars pleitnotities te reageren. Van het verhandelde ter zitting is een proces-verbaal gemaakt dat aan deze uitspraak is gehecht.

1.9.Bij tussenuitspraak van 3 juli 2006 en bij nadere tussenuitspraak van 30 augustus 2006 heeft de rechtbank beslist om een geheimhoudingskamer samen te stellen teneinde te beoordelen of het Draaiboek Rekeningenproject (hierna: het draaiboek) integraal als een op het geding betrekking hebbend stuk door de inspecteur moest worden ingediend. De tussenuitspraken zijn aan partijen toegezonden.

1.10.De geheimhoudingskamer heeft de zaak behandeld ter zitting van 20 december 2006 en heeft mondeling tussenuitspraak gedaan op 3 januari 2007. Deze tussenuitspraak is aan partijen toegezonden. Ter uitvoering van de tussenuitspraak heeft de inspecteur bij brief van 18 januari 2007 de nog over te leggen stukken aan de rechtbank en de gemachtigde doen toekomen.

1.11.Bij brieven van 31 mei 2007 en 1 juni 2007 hebben partijen nadere stukken aan de rechtbank doen toekomen, welke stukken de griffier in kopie aan de wederpartij heeft verstrekt.

1.12.De rechtbank heeft het onderzoek ter zitting hervat op 11 juni 2007 te Breda. Aldaar zijn verschenen en gehoord namens belanghebbende zijn gem[naam], verbonden aan [kantoornaam] alsmede namens de inspecteur, [namen]. Partijen hebben ter zitting pleitnota’s voorgedragen en exemplaren daarvan overgelegd aan de rechtbank en aan elkaar. Van het verder ter zitting verhandelde is een proces-verbaal opgemaakt, waarvan een kopie aan deze uitspraak is gehecht.

1.13.Naar aanleiding van deze zitting hebben partijen de rechtbank aanvullende informatie verstrekt. Voorts hebben zij de gelegenheid gekregen te reageren op elkaars standpunten.

1.14.De rechtbank heeft het onderzoek op 25 september 2007 gesloten en op 22 februari 2008 heropend. Het beroep is aangehouden in verband met de vragen die de Hoge Raad heeft gesteld aan het Hof van Justitie van de EG over de aanvaardbaarheid van de verlengde navorderingstermijn van artikel 16, vierde lid, van de Algemene Wet inzake Rijksbelastingen (AWR). Het Hof van Justitie heeft op 11 juni 2009 arrest gewezen.

1.15.De rechtbank heeft het onderzoek ter zitting hervat op 27 oktober 2009 te Breda. Aldaar zijn verschenen en gehoord namens belanghebbende zijn gemachtigde, [naam], verbonden aan [kantoornaam] alsmede namens de inspecteur, [namen]. Gemachtigde heeft ter zitting een pleitnota voorgedragen en exemplaren daarvan overgelegd aan de rechtbank en aan de inspecteur. Van het verder ter zitting verhandelde is een proces-verbaal opgemaakt, waarvan een kopie aan deze uitspraak is gehecht.

2.Feiten

Op grond van de stukken van het geding en het verhandelde ter zitting staat het volgende vast:

2.1. Feiten met betrekking tot belanghebbende

2.1.1.Belanghebbende is aandeelhouder in [bedrijf X] BV. Zijn volledige naam luidt [voornaam I (eiser)] [voornaam II (eiser)] [achternaam eiser]. Belanghebbende is geboren op [geboortedatum] 1943 en bezit de Duitse nationaliteit. Belanghebbende is sedert 1963 gehuwd met [naam echtgenote eiser].

2.1.2.Belanghebbende heeft over de in geschil zijnde jaren aangiften inkomstenbelasting/ premie volksverzekeringen en vermogensbelasting ingediend, zonder daarin melding te maken van vermogen op en rente-inkomsten van buitenlandse bankrekeningen.

2.1.3.Belanghebbende is strafrechtelijk vervolgd ter zake van het niet doen van de vereiste aangiften IB/PVV over de jaren 1994 tot en met 1997 en vermogensbelasting over de jaren 1995 tot en met 1998. Bij arrest van 31 oktober 2006 heeft de meervoudige strafkamer van het gerechtshof Den Bosch hem hiervan vrijgesproken.

2.1.4.De Hoge Raad heeft bij arrest van 18 maart 2008 de uitspraak van het gerechtshof Den Bosch vernietigd en de zaak verwezen naar de meervoudige kamer van het gerechtshof Arnhem. In de uitspraak van 18 december 2008 acht het gerechtshof Arnhem het “wettig en overtuigend bewezen dat verdachte in de tenlastegelegde periode heeft beschikt over bankrekeningen bij KB Lux en de aangifte van de inkomstenbelasting over het jaar 1994 onjuist heeft gedaan doordat hij de rente-inkomsten en de saldi van zijn KB Lux rekening niet heeft opgegeven”. Belanghebbende is vrijgesproken van het doen van onjuiste aangiften inkomstenbelasting en vermogensbelasting over de overige jaren.

2.2. Feiten met betrekking tot het rekeningenproject

2.2.1.Bij brief van 27 oktober 2000 heeft de Belgische Bijzondere belastinginspectie (hierna: BBI) een brief met bijlagen gezonden aan de heer [A], Ministerie van Financiën, Belastingdienst/FIOD/Haarlem Internationaal, met als onderwerp: "Administratieve bijstand tussen België en Nederland. Spontane uitwisseling van inlichtingen. Zaak: NV KREDIETBANK en KREDIETBANK LUXEMBOURG (KB-LUX)" (Bijlage B9 bij het verweerschrift). Voor de regeling inzake de spontane uitwisseling van inlichtingen verwijst de brief naar artikel 4 van de EG-Richtlijn van 19 december 1977, gewijzigd bij die van 6 december 1979, betreffende de wederzijdse bijstand van de bevoegde autoriteiten van de Lidstaten op het gebied van de directe belastingen en van de belasting over de toegevoegde waarde (77/7799/EEG), en voorts naar artikel 27 van het Nederlands-Belgische Belastingverdrag van 19 oktober 1970.

2.2.3.Op welke wijze de microfiches van de Kredietbank Luxemburg (KB Lux) in het bezit van de Belgische justitiële autoriteiten zijn gekomen, is niet duidelijk geworden (zie onder meer Bijlage B12 en B14 bij het verweerschrift). Naar aanleiding van een tussenvonnis van de Amsterdamse rechtbank (gepubliceerd in Vakstudie-Nieuws 2002/45.7), is een rechtshulpverzoek aan België gedaan maar dat heeft geen resultaat opgeleverd.

2.2.4.Op basis van de gegevens, welke door de BBI zijn verstrekt bij de brief van 27 oktober 2000, is een onderzoek ingesteld door de FIOD-ECD en de Belastingdienst, welk onderzoek later bekend is geworden als het Rekeningenproject. Het onderzoek richtte zich op het vast¬stellen van de identiteit van Nederlandse rekeninghouders waarvan de gegevens waren vermeld op de afdrukken van de microfiches. Het Rekeningenproject is eind 2001 van start gegaan.

2.3.De litigieuze informatie

2.3.1.Op de afdruk van het microfiche komen onder meer de volgende regels voor (zie bijlage A1 bij het verweerschrift):

2.3.3.Deze bevindingen vormden de aanleiding voor de FIOD-ECD om een strafrechtelijk onderzoek in te stellen naar de belastingaangiften van belanghebbende over de jaren 1994 tot en met 1999. Belanghebbende is binnen het kader van dit onderzoek gehoord door twee opsporingsambtenaren van de FIOD-ECD. Van dit verhoor is een proces-verbaal opgemaakt dat bij de stukken van het geding is gevoegd (bijlage A3 bij het verweerschrift). Tijdens dit verhoor heeft belanghebbende onder meer verklaard geen bankrekening te hebben of te hebben gehad bij de KB Lux.

2.4.Vaststelling van de aanslagen

2.4.2.In een brief, en tevens per fax van 6 december 2002 heeft de (toenmalige) gemachtigde van belanghebbende verzocht om uitstel voor een reactie op de brief van 4 december 2002.

2.4.3.Met dagtekening 9 december 2002 heeft de inspecteur een “rappel vragenbrief” bij belanghebbende bezorgd, waarin wederom een verwijzing naar de artikelen 47, 25 en 27e van de AWR is opgenomen alsmede een verwijzing naar de artikelen 68 en 69 van de AWR en waarbij wederom een door belanghebbende in te vullen “Verklaring buitenlandse bankrekeningen” is gevoegd. De inspecteur heeft in die brief een nieuwe termijn gesteld tot en met 11 december 2002.

2.4.7.In een persoonlijk bezorgde brief van 20 december 2002 heeft de inspecteur, onder verwijzing naar de brief van 16 december 2002, nogmaals de gronden voor de oplegging van de boeten vermeld met de mededeling dat deze brief beschouwd kon worden als kennis¬geving als bedoeld in artikel 67g van de AWR. De navorderingsaanslagen IB/PVV over het jaar 1990 en vermogenbelasting over het jaar 1991 zijn opgelegd met dagtekening 31 december 2002.

2.4.8.Bij brieven van 23 april 2003 en 15 december 2003 heeft de inspecteur de (navorderings)aanslagen en boeten voor de jaren 1991 tot en met 1994 respectievelijk 2000 en 2001 aangekondigd. Een overzicht van de aanslagen is hiervoor onder 1.3. opgenomen.

2.4.9.Tussen partijen is niet in geschil dat de correcties over de jaren 2001 en 2002, zo deze juist zouden zijn, terecht geheel bij belanghebbende zijn aangebracht en niet (deels) bij zijn echtgenote.

3.Geschil

3.1.In geschil is of de onderhavige (navorderings)aanslagen, boeten en de daarbij bij beschikkingen vastgestelde heffingsrente terecht zijn opgelegd en zo ja, op de juiste bedragen zijn vastgesteld.

De inspecteur beantwoordt deze vraag bevestigend en belanghebbende ontkennend.

3.2.Partijen doen hun standpunten steunen op de gronden die daartoe door hen zijn aangevoerd in de van hen afkomstige stukken en hetgeen zij daar op de zittingen aan hebben toegevoegd.

3.3.Voor hetgeen partijen op de zittingen hebben aangevoerd, wordt verwezen naar de processen-verbaal daarvan.

3.4.Belanghebbende concludeert primair tot gegrondverklaring van het beroep, vernietiging van de uitspraken op bezwaar, van de navorderingsaanslagen, de kwijtscheldingsbesluiten en de boeten en tot vermindering van de aanslagen over de jaren 2001 en 2002 tot aanslagen naar inkomens uit werk en woning van € 54.134 respectievelijk € 52.262 en uit sparen en beleggen van € 23.064 respectievelijk € 30.651. Subsidiair concludeert belanghebbende tot vermindering van de boeten tot 50% en meer subsidiair tot vermindering van de boeten op grond van de overschrijding van een redelijke termijn.

3.5.De inspecteur concludeert tot ongegrondverklaring van het beroep.

4.Beoordeling van het geschil

Vooraf en ambtshalve

4.1.De rechtbank stelt vast dat niet meer in geschil is dat de inspecteur de op de zaak betrekking hebbende stukken heeft overgelegd, voor zover de rechtbank in haar tussenuitspraak van 3 januari 2007 heeft geoordeeld dat de inspecteur tot overlegging verplicht is.

De rechtmatigheid van het bewijs

4.3.De rechtbank ziet, gezien het duidelijke oordeel van de Hoge Raad over de rechtmatigheid van het bewijs, geen reden om in te gaan op het ter zitting van 11 juni 2007 door belanghebbende gedane aanbod om hierover getuigen te laten horen.

4.4.De rechtbank is van oordeel dat het antwoord op de eerste vraag bevestigend moet luiden.

De identiteit van de rekeninghouder

4.5.De rechtbank stelt voorop dat de op de microfiches vermelde informatie omtrent de rekeninghouder zeer summier is. De informatie is zo summier dat naar het oordeel van de rechtbank extra zorgvuldigheid geboden is bij de identificatie van de vermelde rekeninghouders. Voorkomen moet immers worden dat personen, wier gegevens wel overeenkomen met de vermelde informatie maar die met de KB Lux niets van doen hebben, met aanslagen worden geconfronteerd.

4.6.Belanghebbende heeft de Duitse nationaliteit en is en was in de betreffende jaren woonachtig in Nederland. De rechtbank is van oordeel dat de inspecteur met hetgeen hij heeft aangevoerd over de bevindingen ter zake van andere rekeningnummers met de toevoeging NL waarvan de rekeninghouders (inmiddels) bekend zijn - en waarbij in twee gevallen sprake was van rekeninghouders met een niet-Nederlandse nationaliteit - voldoende aannemelijk heeft gemaakt dat de toevoeging NL op de microfiches verwijst naar het woonland van de rekeninghouder.

4.7.Belanghebbendes voornamen zijn [voornaam I (eiser)] [voornaam II (eiser)], zijn achternaam is [achternaam eiser], zijn echtgenote is genaamd [naam echtgenote eiser]. De rechtbank is van oordeel dat de combinatie van deze gegevens voldoende is om, zoals de inspecteur heeft gedaan, belanghebbende aan te merken als de persoon die op de microfiches wordt bedoeld en dat dat niet anders wordt nu daarin niet “[1e deel achternaam echtgenote eiser] [2e deel achternaam echtgenote eiser]” staat maar alleen “[1e deel achternaam echtgenote eiser]”. Ook het gegeven dat niet “[voornaam I (eiser)]” maar “[voornaam II (eiser)]”op de microfiches is vermeld, brengt de rechtbank niet tot een andere oordeel, temeer niet nu de inspecteur met zijn verwijzing naar een bankafschrift uit 1985 waarvan de tenaamstelling luidt: “[voornaam II (eiser)] [achternaam eiser] Im-Export (…) [plaatsnaam]” aannemelijk heeft gemaakt dat belanghebbende de voornaam “[voornaam II (eiser)]” ook daadwerkelijk gebruikte (bijlage 58 bij het verweerschrift). Tevens acht de rechtbank aannemelijk dat een liggend streepje tussen de twee achternamen duidt op een (vorm van een) huwelijksrelatie, zoals de inspecteur stelt en belanghebbende ontkent. De rechtbank is van oordeel dat de genoemde combinatie zo specifiek is, dat er geen reden is om aan te nemen dat de vermelding op het microfiche op enig andere persoon dan belanghebbende kan slaan.

4.8.Het onder 4.6. en 4.7. overwogene leidt tot de conclusie dat de tweede vraag bevestigend moet worden beantwoord. De rechtbank acht aannemelijk dat belanghebbende, al dan niet tezamen met zijn echtgenote, per 31 januari 1994 beschikte over de onderhavige bankrekeningen bij de KB Lux en gerechtigd was tot de op de microfiches onder de naam [voornaam II (eiser)] [achternaam eiser]-[1e deel achternaam echtgenote eiser] vermelde bedragen.

4.10.Aan belanghebbende zijn over de jaren 1990 tot en met 1994 en 2000 navorderings¬aanslagen opgelegd. Op grond van artikel 16 van de AWR kan, indien enig feit grond oplevert voor het vermoeden dat een aanslag ten onrechte achterwege is gelaten of tot een te laag bedrag is vastgesteld, dan wel dat een in de belastingwet voorziene vermindering, ontheffing, teruggaaf of heffingskorting ten onrechte of tot een te hoog bedrag is verleend, de inspecteur de te weinig geheven belasting navorderen. Een feit, dat de inspecteur bekend was of redelijkerwijs bekend had kunnen zijn, kan geen grond voor navordering opleveren, behoudens in de gevallen waarin belanghebbende ter zake van dit feit te kwader trouw is. De bewijslast dat sprake is van een nieuw feit of kwade trouw rust op de inspecteur.

4.11.Naar het oordeel van de rechtbank levert de informatie die staat op het microfiche een nieuw feit op dat navordering rechtvaardigt. Belanghebbende stelt dat de inspecteur reeds in 1995 op de hoogte was van de gegevens van het microfiche, omdat in dat jaar een tipgever aan de heer [Y], ambtenaar van de Belastingdienst, bankgegevens van drie personen heeft verstrekt en belanghebbende mogelijk één van die personen is geweest. De inspecteur heeft ter zitting van 27 oktober 2009 verwezen naar een verklaring van de heer [Y], die niet behoort tot de stukken van het geding, waaruit volgt dat de in 1995 overgelegde gegevens geen betrekking hadden op het onderliggende microfiche. De rechtbank heeft partijen ter zitting medegedeeld, dat zij geen reden heeft te twijfelen aan de juistheid van hetgeen de inspecteur dienaangaande heeft verklaard.

4.12.De rechtbank acht bovendien aannemelijk, zoals onder 4.8 en 4.9. is overwogen, dat belanghebbende in alle onderhavige jaren aanzienlijke bedragen aan (inkomsten uit) vermogen niet in zijn aangiften heeft vermeld. De rechtbank acht evenzeer aannemelijk dat belanghebbende wist dat hij dat inkomen c.q. vermogen in de aangiften diende te vermelden en dat hij dat opzettelijk heeft nagelaten. Derhalve is sprake van kwade trouw zodat navordering reeds daarom gerechtvaardigd is.

Navordering: termijn

4.14.Naar het oordeel van de rechtbank is in het onderhavige geval sprake van een situatie zoals bedoeld in de bovenstaande rechtsoverwegingen van het Hof van Justitie van de EG. Nu belanghebbende, naar de rechtbank aannemelijk heeft geacht, in zijn aangiften aanzienlijke bedragen aan vermogen en inkomsten uit dat vermogen niet heeft vermeld, kan niet worden aangenomen dat de inspecteur aanwijzingen had over het bestaan ervan. Het toepassen van de verlengde navorderingstermijn van artikel 16, vierde lid, van de AWR is dan niet in strijd met het EG-verdrag.

4.15.Het onder 4.10 tot en met 4.14 overwogene leidt tot de conclusie dat de inspecteur de onderhavige navorderingsaanslagen heeft kunnen opleggen.

Vertrouwensbeginsel

4.16Belanghebbende heeft gesteld dat hij erop mocht vertrouwen dat de inspecteur zou oordelen dat hij geen rekening had bij de KB Lux. Dit vertrouwen zou zijn gewekt nadat de FIOD een huiszoeking had gedaan bij belanghebbende waarbij geen aanwijzingen zijn gevonden dat hij een dergelijke bankrekening hield en waarbij de controlerend ambtenaar niet is ingegaan op de uitnodiging van belanghebbende om direct, samen met deze ambtenaar, naar Luxemburg te rijden om daar bij de KB Lux na te vragen of belanghebbende daar een rekening aanhield.

4.17.Naar het oordeel van de rechtbank heeft belanghebbende, op wie in dezen de last rust het (begin van) bewijs bij te brengen, wel gesteld maar niet aannemelijk gemaakt dat sprake is van een afspraak of toezegging van de zijde van de Belastingdienst of van enige uitlating die hij redelijkerwijs als een toezegging kon opvatten. Het beroep op het vertrouwensbeginsel faalt derhalve.

De bewijslast

4.18. De inspecteur heeft belanghebbende verzocht gegevens te verstrekken omtrent het aanhouden van een bankrekening in het buitenland. Belanghebbende heeft ontkend rekeninghouder te zijn en daarna (zie 2.4.4.) geweigerd hieromtrent te verklaren.

4.19.Zoals de rechtbank onder 4.8 en 4.9 heeft overwogen, acht zij het vermoeden gewettigd dat belanghebbende, al dan niet tezamen met zijn echtgenote, in alle in geschil zijnde jaren beschikte over aanzienlijke bedragen aan vermogen die hij, net als de inkomsten daaruit, bewust niet in zijn aangiften heeft vermeld en is dat vermoeden door belanghebbende niet ontzenuwd.

4.20.Het onder 4.18 en 4.19 overwogene leidt tot de conclusie dat belanghebbende over dit vermogen niet de juiste informatie aan de inspecteur heeft verstrekt en onjuiste aangiften heeft gedaan. Op grond van artikel 27e, onderdeel b, van de AWR verklaart de rechtbank het beroep dan ongegrond, tenzij is gebleken dat en in hoeverre de uitspraak op bezwaar onjuist is. Dit betekent, dat voor alle onderhavige jaren sprake is van een verschuiving en verzwaring van de bewijslast naar belanghebbende.

De berekening van de aanslagen

4.21 Naar het oordeel van de rechtbank heeft belanghebbende met de blote ontkenning dat het op het microfiche vermelde vermogen aan hem, al dan niet tezamen met zijn echtgenote, toebehoorde, niet bewezen dat de aanslagen te hoog zijn.

4.22.De rechtbank is van oordeel dat de inspecteur met de hierboven onder 2.4.7. omschreven berekeningswijze de in geschil zijnde belastbare inkomens en vermogens op redelijke wijze heeft vastgesteld. De rechtbank acht het redelijk dat de inspecteur is uitgegaan van een rendement als ware sprake van belegging in deposito’s of staatsobligaties, nu dat een niet ongebruikelijke wijze van beleggen van vermogen is en daaruit bovendien op concrete en objectief controleerbare wijze een redelijk, niet excessief hoog rendement resulteert. De rechtbank heeft geen reden te twijfelen aan de redelijkheid van de door de inspecteur gehanteerde uitgangspunten. De rechtbank verwerpt de stelling van belanghebbende dat de berekeningen niet controleerbaar zijn omdat de inspecteur de gebruikte rentepercentages niet exact heeft vermeld. De rechtbank acht voldoende dat de inspecteur heeft aangegeven welke berekeningsgronden zijn gehanteerd. Belanghebbende heeft niet gesteld of aannemelijk gemaakt dat de correcties hoger zijn dan hetgeen voortvloeit uit de door de inspecteur gehanteerde uitgangspunten.

Het gelijkheidsbeginsel

4.23.Belanghebbende heeft gesteld dat de door de inspecteur gehanteerde berekening van de inkomsten en het vermogen strijdig is met het gelijkheidsbeginsel omdat een andere berekeningsmethode is gehanteerd dan bij vermogens tot f 500.000 (de 95%-methode).

4.24De rechtbank is van oordeel dat de feitelijke situatie van personen met een saldo bij de KB-Lux dat volgens het microfiche hoger is dan f 500.000 vergelijkbaar is met die van personen met een saldo bij de KB Lux dat volgens het microfiche lager is dan f 500.000. Immers, in beide gevallen bestaat de mogelijkheid dat de op het microfiche vermelde saldi niet volledig zijn in dier voege dat de vermelde rekeninghouder ook nog andere rekeningen - bijvoorbeeld deposito’s of beleggingsrekeningen - zou kunnen aanhouden bij de KB Lux die niet op het microfiche zijn vermeld.

4.25Als rechtvaardiging voor het onderscheid in behandeling heeft de inspecteur gesteld, dat bij een hoger op het microfiche vermeld saldo de kans groter is dat het microfiche het werkelijke totaalsaldo toont. De rechtbank kan de inspecteur hierin volgen. De inspecteur heeft in redelijkheid een onderscheid kunnen maken tussen personen met hoge saldi bij de KB-Lux, zoals belanghebbende, en personen met lage saldi. Hoewel de rechtbank met belanghebbende van oordeel is dat over de juistheid van de “grens” van ƒ 500.000 getwist kan worden, acht de rechtbank het hanteren van deze grens in beginsel niet onredelijk. De rechtbank is tevens van oordeel dat de uitkomsten van de berekeningen van de inspecteur in de situatie van belanghebbende niet onredelijk zijn, gezien de hoogte van het saldo op het microfiche.

4.26.De rechtbank is voorts van oordeel dat belanghebbende niet aannemelijk heeft gemaakt, dat het door de inspecteur gevoerde beleid als begunstigend moet worden aangemerkt of dat de inspecteur het oogmerk van begunstiging zou hebben voor personen in een met belang¬hebbende vergelijkbare situatie. Nu sprake is van beleid, komt de meerderheidsregel niet aan de orde.

4.27.De rechtbank verwerpt op grond van hetgeen is overwogen in 4.24 tot en met 4.26 het beroep op het gelijkheidsbeginsel.

De boeten

Algemeen

4.28. De inspecteur heeft de navorderingsaanslagen over de jaren tot en met 1994 verhoogd met 100% van de enkelvoudige belasting met toepassing van artikel 18 van de AWR (oud) juncto hoofdstuk IV van de Leidraad administratieve boetes 1984 onder de gelijktijdige beslissing dat geen kwijtschelding zal worden verleend. Voor de jaren 2000 tot en met 2002 heeft de inspecteur boeten opgelegd met toepassing van artikel 67e van de AWR en de hoofdstuk IV en V van het Besluit Bestuurlijke Boeten Belastingdienst 1998 (BBBB 1998). Nu het onderscheid in deze wettelijke regelingen voor de beslissing van de rechtbank niet van betekenis is, zal hierna uitsluitend worden verwezen naar de wettelijke regelingen vanaf 1998.

4.29.De rechtbank acht aannemelijk dat belanghebbende willens en wetens en met het vooropgezette doel van belastingontduiking bankrekening(en) in het buitenland heeft aangehouden of op andere wijze aanzienlijke bedragen aan vermogen buiten Nederland heeft belegd en dat vele jaren voor de inspecteur heeft verzwegen. Het is dan aan opzet van belanghebbende te wijten dat de aanslagen tot een te laag bedrag zijn vastgesteld of anderszins te weinig belasting is geheven.

4.30.De omstandigheid dat in de aankondiging van de boeten over de jaren 2001 en 2002 is verwezen naar artikel 67e van de AWR terwijl sprake is van een boete bij primitieve aanslag, leidt niet tot het vervallen van de boete. Op grond van het bepaalde in artikel 67d van de AWR kan bij een primitieve aanslag een boete worden opgelegd indien het aan opzet van de belastingplichtige is te wijten dat de aangifte onjuist is gedaan. De inspecteur heeft bij brief van 15 december 2003 gemotiveerd aangegeven dat de boete zou worden opgelegd omdat sprake was van opzettelijk nalaten om de tegoeden en inkomsten op te geven met het oogmerk belasting te ontduiken. Aldus is belanghebbende naar het oordeel van de rechtbank tijdig en voldoende geïnformeerd over de gronden van de boete. Niet valt in te zien dat belanghebbende door de verwijzing in de brief naar artikel 67e van de AWR in zijn verdediging is geschaad.

4.31.De rechtbank stelt voorop dat het willens en wetens ontduiken van belasting door een aanzienlijk vermogen in het buitenland op een bankrekening of anderszins aan te houden en zowel dat vermogen als de inkomsten daarvan te verzwijgen, een dermate ernstige gedraging vormt dat een strafverzwaring van de boete tot 100% van de ontdoken belasting vanwege ernstige en omvangrijke fraude, zoals bedoeld in paragraaf 43 van het BBBB 1998, paragraaf 21, derde lid, van het Voorschrift administratieve boeten 1993 en paragraaf 15, derde lid, van de Leidraad administratieve boeten 1984 in beginsel gerechtvaardigd is. De door de inspecteur vastgestelde boeten acht de rechtbank in beginsel passend en geboden.

4.32.Belanghebbende heeft gesteld, dat het verschil in behandeling tussen een zogenaamde meewerker (boete van 50%) en een ontkenner (boete van 100%) in strijd is met het verbod op détournement de pouvoir en het gelijkheidsbeginsel. De rechtbank overweegt hierover als volgt. Het verlagen van de boete voor meewerkers naar 50% is het gevolg van het alsnog voldoen aan de inlichtingenverplichting. Naar het oordeel van de rechtbank is dat voldoende grond voor een strafvermindering en is van détournement de pouvoir geen sprake. Voorts is de rechtbank van oordeel dat de situatie van een meewerker en die van een ontkenner niet gelijk kan worden geacht, zodat geen sprake kan zijn van schending van het gelijkheidsbeginsel. Tot slot merkt de rechtbank op, dat belanghebbende ook ervoor had kunnen kiezen om mee te werken om zodoende voor strafvermindering in aanmerking te kunnen komen.

4.33.De Hoge Raad heeft in zijn arrest van 18 januari 2008 (HR 18 januari 2008, BNB 2008/165) beslist dat bij de beoordeling of de boete passend en geboden is rekening dient te worden gehouden met de omstandigheid dat de verschuldigde belasting is vastgesteld met omkering van de bewijslast. Nu de onderhavige aanslagen zijn vastgesteld met verschuiving en verzwaring van de bewijslast naar belanghebbende en zijn gebaseerd op een schatting is naar het oordeel van de rechtbank een matiging van de boete tot 80% op zijn plaats.

Redelijke termijn

4.34.De strafvervolging is naar het oordeel van de rechtbank aangevangen met de ontvangst door belanghebbende van de brief van 16 december 2002 voor wat betreft de navorderings¬aanslagen IB/PVV 1990 en vermogensbelasting 1991, de brief van 23 april 2003 voor wat betreft de navorderingsaanslagen IB/PVV 1991, 1992, 1993 en 2000 en de navorderings¬aanslagen vermogensbelasting 1992, 1993 en 1994 en de brief van 15 december 2003 voor wat betreft de aanslagen IB/PVV 2001 en 2002. Aan deze kennisgevingen heeft belang¬hebbende redelijkerwijs de verwachting kunnen ontlenen dat er verhogingen dan wel boetes zouden worden opgelegd.

4.35.Tussen deze tijdstippen en het tijdstip waarop de rechtbank uitspraak doet is een periode van minimaal zes jaren verstreken. Naar het oordeel van de rechtbank is daarmee de redelijke termijn overschreden. Gesteld noch gebleken is dat dit procesverloop in betekenende mate door belanghebbende is beïnvloed. Deze overschrijding van de redelijke termijn wordt naar het oordeel van de rechtbank slechts zeer gedeeltelijk gerechtvaardigd door bijzondere omstandigheden, zoals de ingewikkeldheid van de zaak.

4.36.Hetgeen hiervoor is overwogen brengt de rechtbank tot het oordeel dat een matiging van de verhogingen/boetes voor alle onderhavige jaren met 20% op zijn plaats is.

4.37.Gelet op hetgeen onder 4.33 en 4.36 is overwogen, dienen de boetes te worden gematigd tot de volgende bedragen:

Met betrekking tot de heffingsrente

4.38.Belanghebbende heeft eerst ter zitting van 27 oktober 2009 zijn grieven kenbaar gemaakt tegen de beschikkingen heffingsrente. Op grond van het arrest van de Hoge Raad van 27 november 2009, nr. 07/13621, is het beroep ook voor wat de heffingsrente betreft ontvankelijk.

4.39.Belanghebbende heeft gesteld dat de heffingsrente dient te worden gematigd, nu de inspecteur bij het opleggen van de aanslagen niet de nodige voortvarendheid heeft betracht. Primair verzoekt belanghebbende om een matiging vanaf begin 1995, nu de inspecteur reeds toen beschikte over de gegevens die aan de aanslagen ten grondslag liggen. Subsidiair stelt belanghebbende dat de inspecteur in ieder geval op 27 oktober 2000 beschikte over deze gegevens.

4.40.De microfiches zijn 27 oktober 2000 aan de inspecteur overgelegd. De onderliggende navorderingsaanslagen zijn in de periode 31 december 2002 tot en met 27 juni 2003 opgelegd. Gelet op de omvang van de procedure en de relatief korte periode tussen 27 oktober 2000 en de dagtekening van de opgelegde navorderingsaanslagen, kan niet worden gesteld dat de inspecteur niet voortvarend te werk is gegaan. Hetzelfde geldt voor de aanslagen over 2001 en 2002. Deze aanslagen hebben als dagtekening 28 mei 2004 en zijn binnen de termijn van artikel 11, derde lid van de AWR vastgesteld. Niet gebleken is dat de heffingsrente niet conform artikel 30f, derde lid, aanhef en onder a, van de AWR is berekend. Naar het oordeel van de rechtbank is de heffingsrente terecht en tot het juiste bedrag vastgesteld.

Conclusie

4.41.Gelet op het vorenoverwogene dient het beroep gegrond te worden verklaard voor wat betreft de boete en voor het overige ongegrond.

5.Proceskosten

De rechtbank vindt aanleiding de inspecteur te veroordelen in de kosten die belanghebbende in verband met de behandeling van het bezwaar en het beroep redelijkerwijs heeft moeten maken. Deze kosten zijn op de voet van het Besluit proceskosten bestuursrecht voor de door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand vastgesteld op € 2.254 (1 punt voor het indienen van het beroepschrift, 2,5 punt voor het verschijnen op 4 zittingen met een waarde per punt van € 322 en een wegingsfactor 2).

6.Beslissing

Aldus gedaan door mr. A.F.M.Q. Beukers-van Dooren, voorzitter, mr A.A. den Hartog en mr. W. Brouwer, rechters, en door de voorzitter en mr. drs. I.E. Rijsdijk-van Eerd, griffier, ondertekend.

De griffier, De voorzitter,

Uitgesproken in het openbaar op 7 december 2009.

Afschrift aangetekend verzonden aan partijen op: 06 januari 2010

Rechtsmiddel

Tegen deze uitspraak kunnen partijen binnen zes weken na de verzenddatum hoger beroep instellen bij het gerechtshof te ‘s-Hertogenbosch (belastingkamer), Postbus 70583, 5201 CZ ’s-Hertogenbosch.