Rechtbank Breda, 08-04-2011, ECLI:NL:RBBRE:2011:1411 BQ3840, 10/2174

Procedurenummer: AWB 10/2174

Uitspraakdatum: 8 april 2011

Uitspraak als bedoeld in afdeling 8.2.6 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) in het geding tussen

[belanghebbende], wonende te [woonplaats], België, eiser,

en

de inspecteur van de Belastingdienst/Limburg, kantoor Buitenland, verweerder.

Eiser wordt hierna belanghebbende genoemd en verweerder inspecteur.

1.Ontstaan en loop van het geding

1.1.De inspecteur heeft aan belanghebbende over het jaar 2006 een aanslag inkomstenbelasting en premie volksverzekeringen opgelegd, berekend naar een belastbaar inkomen uit werk en woning van € 56.482 (aanslagnummer [nummer].H66).

1.2.De inspecteur heeft bij uitspraak op bezwaar van 15 april 2010 het bezwaar afgewezen.

1.3.Belanghebbende heeft daartegen bij brief van 25 mei 2010, ontvangen bij de rechtbank op 26 mei 2010, beroep ingesteld.

1.4.De inspecteur heeft een verweerschrift ingediend.

2.Feiten

Op grond van de stukken van het geding en het verhandelde ter zitting staat het volgende vast:

2.1.Belanghebbende woont sinds 1989 in België. Hij ontvangt in 2006 lijfrente-uitkeringen van 2 Nederlandse verzekeringsmaatschappijen. Van [verzekeringsmaatschappij A] BV ontvangt belanghebbende € 46.752. Van [verzekeringsmaatschappij B] ontvangt hij € 9.730. Belanghebbende heeft de premies voor deze inkomensvoorzieningen in het verleden als uitgaven in zijn aangiften inkomstenbelasting en premie volksverzekeringen in aanmerking genomen. Belanghebbende heeft geen andere inkomensbestanddelen die op grond van het Verdrag tussen het Koninkrijk der Nederlanden en het Koninkrijk België tot het vermijden van dubbele belasting en tot het voorkomen van het ontgaan van belasting inzake belastingen naar het inkomen en naar het vermogen van 5 juni 2001, toegewezen zijn aan Nederland.

3.Geschil

3.2.Partijen doen hun standpunten steunen op de gronden die daartoe door hen zijn aangevoerd in de van hen afkomstige stukken en hetgeen zij daaraan ter zitting hebben toegevoegd.

4.Beoordeling van het geschil

4.2.In de toelichting bij het amendement; Tweede Kamer, vergaderjaar 2002-2003, 28 259 nr. 14, is het volgende opgenomen: “Met het amendement wordt bereikt dat in Nederland vanaf het derde tot en met zevende kalenderjaar na de inwerkingtreding van het verdrag maximaal 25% belasting verschuldigd is over deze inkomsten” en “Zonder nadere regeling zou in die situatie onduidelijkheid kunnen bestaan of er bij de belastingvermindering van moet worden uitgegaan dat de inkomstenbestanddelen waarop dat verdragsartikel van toepassing is, tegen het marginale tarief, het gemiddelde tarief of «aan de voet» zijn belast. In dit verband bepaalt het derde lid dat (zoveel mogelijk) het marginale tarief uitgangspunt is”.

4.3. Nu de tekst van de Goedkeuringswet en de toelichting bij het amendement dat tot die tekst heeft geleid, beide uitgaan van een tarief van maximaal 25% over de betreffende inkomsten waarbij zoveel mogelijk het marginale tarief het uitgangspunt is, dient de te betalen inkomstenbelasting ingevolge artikel 3, eerste lid van de Goedkeuringswet gesteld te worden op ten hoogste 25% van € 56.482. Dit komt overeen met € 14.120. Aangezien de volgens de aanslag te betalen inkomstenbelasting € 13.025 bedraagt, heeft de inspecteur de aanslag terecht vastgesteld op dit lagere bedrag. Al doende bedraagt de totale inkomstenbelasting over dat inkomensbestanddeel immers niet meer dan 25% daarvan. Belanghebbendes stelling dat toepassing van genoemd artikel 3 betekent dat alle marginale tarieven ten hoogste 25% mogen bedragen wordt verworpen nu die stelling berust op een onjuiste lezing van genoemd artikel.

4.5.Gelet op het vorenoverwogene dient het beroep ongegrond te worden verklaard.

5.Proceskosten

De rechtbank verklaart het beroep ongegrond.

Aldus gedaan door mr. C.A.F.M. Stassen, rechter, en door deze en mr. M. Jansen, griffier, ondertekend.

De griffier, De rechter,

Uitgesproken in het openbaar op 8 april 2011.

Afschrift aangetekend verzonden aan partijen op: 21 april 2011.

Rechtsmiddel

Tegen deze uitspraak kunnen partijen binnen zes weken na de verzenddatum hoger beroep instellen bij het gerechtshof te ‘s-Hertogenbosch (belastingkamer), Postbus 70583, 5201 CZ ’s-Hertogenbosch.