Rechtbank Den Haag, 04-06-2015, ECLI:NL:RBDHA:2015:7478, AWB - 14 _ 11439

6. Eiseres concludeert tot gegrondverklaring van de beroepen en vernietiging van de naheffingsaanslagen, de vergrijpboetes en de beschikkingen heffings- en belastingrente. Verweerder concludeert tot ongegrondverklaring van de beroepen.

7. Op grond van artikel 27, vijfde lid, van de Wet op de loonbelasting 1964 (Wet) en artikel 59, eerste lid, van de Wet financiering sociale verzekeringen, in samenhang bezien met de artikelen 27b tot en met 27d van de Wet, is een inhoudingsplichtige verplicht de in een tijdvak ingehouden loonheffingen en verschuldigde premies werknemersverzekeringen op aangifte af te dragen. Deze verplichting geldt ook indien de inhouding/afdracht ten onrechte of tot een te hoog bedrag heeft plaatsgevonden. De inhoudingsplichtige die de door hem ingehouden loonheffingen en premies werknemersverzekeringen op aangifte afdraagt, kan slechts tegen die afdracht op de voet van artikel 26, tweede lid, van de Algemene wet inzake rijksbelastingen (Awr) opkomen met het argument dat een door hem afgedragen bedrag materieel niet verschuldigd is (vgl. Hoge Raad 1 februari 2013, ECLI:NL:HR:2013:BZ0194). Daarnaast past het in de systematiek van de loonbelasting niet dat achteraf in het kader van een naheffing in verband met toegepaste afdrachtvermindering kan worden teruggekomen op het bedrag dat van de werknemers is ingehouden en vervolgens afgedragen (vgl. Hoge Raad 18 januari 2008, ECLI:NL:HR:2008:AX9011) en op het bedrag dat aan premies werknemersverzekeringen is afgedragen.

8. Eiseres heeft in de onderhavige tijdvakken ten aanzien van de personen, voor wie zij de afdrachtvermindering heeft toegepast, loonheffingen ingehouden en deze, evenals de premies werknemersverzekeringen, afgedragen. Niet in geschil is dat eiseres tegen die afdrachten geen bezwaarschriften heeft ingediend. Ook de door eiseres ingediende correctieberichten kunnen, gelet op het bepaalde in artikel 28a, derde lid, van de Wet (tot 2012: vijfde lid; 2012: zevende lid), niet als een bezwaarschrift in de zin van de Awr worden aangemerkt. Nu eiseres geen bezwaar tegen de afdrachten heeft gemaakt, kan in de onderhavige procedures - mede gelet op hetgeen onder 7 is overwogen - de inhoudingsplicht van eiseres niet meer aan de orde komen. Dat eiseres, naar zij ter zitting heeft gesteld, wel de intentie heeft gehad om bezwaar tegen de afdrachten te maken, kan aan voormeld oordeel niet afdoen. Het primaire standpunt van eiseres faalt derhalve.

9. Een inhoudingsplichtige die recht wil doen gelden op de afdrachtvermindering dient, voor zover hier van belang, op grond van het bepaalde in artikel 14, eerste lid, onderdeel e, en artikel 14, vijfde lid, onderdeel b, van de Wet vermindering afdracht loonbelasting en premie voor de volksverzekeringen, te beschikken over een verklaring van een gecertificeerde onderwijsinstelling als bedoeld in artikel 12aa, tweede lid, Uitvoeringsregeling afdrachtvermindering (verklaring crebo-erkende opleiding) alsmede een verklaring, waaruit blijkt dat de werknemer vóór aanvang van de scholing een werkloze is (verklaring Uwv-werkbedrijf).

10. Niet in geschil is dat eiseres in geen enkel geval over een verklaring crebo-erkende opleiding beschikt en dat daarnaast in tien gevallen de verklaring Uwv-werkbedrijf ontbreekt. Eiseres voldoet hiermee niet aan de wettelijke voorwaarden voor de toepassing van de afdrachtvermindering. Nu het bezit van de verklaring crebo-erkende opleiding en de verklaring Uwv-werkbedrijf een formeel en constitutief vereiste vormt voor toepassing van de afdrachtvermindering, heeft eiseres reeds hierom daarop geen recht (vgl. Hoge Raad 17 april 2015, ECLI:NL:HR:2015:1043). Hetgeen eiseres op dit punt overigens heeft aangevoerd, te weten dat de opleidingen in materiële zin voldoen aan de voorwaarden, dat verweerder slechts deelwaarnemingen heeft verricht en de facturen van cursusinstanties niet integraal heeft beoordeeld kan - gelet op het vorenstaande - niet aan het oordeel afdoen. De naheffingsaanslagen zijn dan ook terecht opgelegd.

11. Naar het oordeel van de rechtbank heeft verweerder aannemelijk gemaakt dat het aan grove schuld van eiseres te wijten is dat zij, door het ten onrechte in aanmerking nemen van de afdrachtvermindering, te weinig belasting heeft betaald. Eiseres heeft op grote schaal van de afdrachtvermindering gebruik gemaakt. De afdrachtvermindering maakte ook deel uit van het business model van eiseres. Haar activiteiten bestonden er immers uit dat zij mensen begeleidde vanuit een uitkeringssituatie naar een reguliere werksituatie, waarbij zij de opdracht had ten behoeve daarvan die mensen op startkwalificatieniveau te brengen. Onder die omstandigheden had van eiseres mogen worden verwacht dat zij zich op de hoogte had gesteld van de toepasselijke wet- en regelgeving omtrent de afdrachtvermindering en zeker de daarbij in acht te nemen tamelijk eenvoudige formele, administratieve verplichtingen. Door reeds dit na te laten, heeft eiseres, naar het oordeel van de rechtbank, dermate lichtvaardig gehandeld dat het aan grove schuld van eiseres is te wijten dat te weinig belasting is betaald. Dat eiseres, naar zij heeft gesteld, materieel aan de voorwaarden voor toepassing van de afdrachtvermindering heeft voldaan, kan aan voormeld oordeel niet afdoen, temeer niet nu dat - anders dan in de door eiseres genoemde procedure bij Hof Den Haag van 11 juli 2014, ECLI:NL:GHDHA:2014:2326 - helemaal niet vaststaat.

12. Eiseres heeft nog het standpunt ingenomen dat zij zich heeft laten bijstaan door een adviseur die zij voor voldoende deskundig mocht houden, die de toepassing van de afdrachtvermindering controleerde en aan wiens zorgvuldige taakvervulling zij niet behoefde te twijfelen. Aldus valt haar geen grove schuld te verwijten. Dat standpunt kan de rechtbank niet volgen. De rechtbank neemt daarbij in het bijzonder in aanmerking dat uit het gespreksverslag van 10 december 2013 met de adviseur van eiseres blijkt dat eiseres middels een database en zonder verdere inhoudelijke informatie aan haar adviseur heeft doorgegeven voor welke werknemers de afdrachtvermindering moest worden toegepast en dat de adviseur deze gegevens zonder nadere beoordeling in de aangiften loonheffingen heeft verwerkt. Gelet hierop acht de rechtbank de stelling van eiseres dat haar adviseur haar aangiften loonheffingen op het punt van de afdrachtvermindering inhoudelijk controleerde dan wel dat eiseres daarvan mocht uitgaan dan ook niet aannemelijk. De omstandigheid dat de adviseur van eiseres, een administratie- en belastingadvieskantoor, is aangesloten bij het College van Belastingadviseurs, doet aan het vorenstaande niet af. Van een situatie als bedoeld in het arrest van de Hoge Raad van 13 februari 2009, ECLI:NL:HR:2009:BH2586, is dan ook geen sprake.

13. In de overige door eiseres aangedragen omstandigheden, zoals het succes van het project, de intensieve samenwerking met de gemeente [plaats 2], als ook de omstandigheid dat verweerder nooit bij de gemeente [plaats 2] navraag over het project heeft gedaan, ziet de rechtbank geen aanleiding om de vergrijpboetes te vernietigen of te matigen.

14. Gelet op het vorenstaande zijn de vergrijpboetes terecht opgelegd en acht de rechtbank, in aanmerking nemende de ernst van de beboetbare feiten en de omstandigheden van het geval, vergrijpboetes van 25% van de nageheven belasting passend en geboden.

15. Eiseres heeft tegen de in rekening gebrachte heffings- en belastingrenten geen gronden ingebracht. Nu de beroepsgronden tegen de naheffingsaanslagen geen doel treffen, blijven de beschikkingen heffings- en belastingrente in stand.

16. Gelet op hetgeen hiervoor is overwogen, dienen de beroepen ongegrond te worden verklaard.

17. Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding.