Rechtbank Gelderland, 07-06-2016, ECLI:NL:RBGEL:2016:3030, AWB - 15 _ 6381

1. De rechtbank gaat uit van de volgende feiten. Eiser is geboren op [datum] 1921 en woont alleen in een eengezinswoning. Hij kent aanzienlijke fysieke beperkingen als gevolg van een aantal lichamelijke aandoeningen. Aan eiser is in dat verband bij besluit van 21 oktober 2014 huishoudelijke hulp toegekend voor zes uren per week.

2. ​ Verweerder heeft in het bestreden besluit, onder verwijzing naar het advies van de bezwarencommissie, vastgesteld dat eiser recht heeft op huishoudelijke ondersteuning in natura op niveau 2, bestaande uit stoffen/opruimen, stofzuigen/dweilen, keuken en sanitair schoonmaken, ramen zemen, bed verschonen, boodschappen doen, opwarmen maaltijd, wassen en drogen kleding, was ophangen, strijken en opvouwen en was opruimen. Het vorenstaande heeft als doel dat, in samenhang met de inspanningen van de familie, ervoor wordt gezorgd dat eiser zo lang mogelijk in zijn eigen leefomgeving kan blijven, dat hij in een schoon huis leeft, de was wordt gedaan, zijn eten is geregeld en de boodschappen worden gedaan.

​Verweerder heeft zich daarbij op het standpunt gesteld dat op grond van het nieuwe beleid niet langer in uren wordt geïndiceerd maar in taken en doelstellingen. De zorgaanbieders zijn conform de gemaakte afspraken verantwoordelijk voor het leveren van prestaties en het behalen van resultaten.

3. ​ Eiser heeft aangevoerd dat verweerder in zijn besluit tot toekenning van huishoudelijke ondersteuning onvoldoende objectief en bepaalbaar heeft opgenomen waar hij recht op heeft. Voorts heeft hij aangevoerd dat hij niet voldoende wordt gecompenseerd voor zijn ontbrekende mogelijkheden bij het doen van het huishouden, nu in de praktijk blijkt dat de huishoudelijke hulp in uren is gehalveerd. Eiser stelt zich op het standpunt dat hij recht heeft op zes uren huishoudelijke ondersteuning. Hierbij heeft hij aangetekend dat dit aantal waarschijnlijk door het wegvallen van twee mantelzorgers moet worden verhoogd. Anders dan verweerder stelt is het niet de zorgaanbieder maar de gemeente die verantwoordelijk is voor de huishoudelijke hulp. Tenslotte heeft eiser aangevoerd dat verweerder ten onrechte geen proceskosten in bezwaar heeft vergoed.

4. Ingevolge de Wmo 2015 zijn gemeenten verantwoordelijk voor het ondersteunen van de zelfredzaamheid en participatie van mensen met een beperking, chronische psychische of psychosociale problemen. Deze ondersteuning moet er op zijn gericht dat mensen zo lang mogelijk in de eigen leefomgeving kunnen blijven.

5. De rechtbank stelt vast dat verweerder in zijn primaire besluit van 16 april 2015 de toegekende huishoudelijke ondersteuning niet heeft geconcretiseerd, maar heeft volstaan met te vermelden dat vanaf 13 juli 2015 huishoudelijke ondersteuning in natura op niveau 2 is toegekend. Daarbij is alleen vermeld dat eiser ondersteuning nodig heeft op het terrein van zelfstandig uitvoeren en structureren van zijn huishouden en dat de zorgaanbieder Tzorg in dat verband contact zal opnemen. In het gespreksverslag van 14 april 2015 is de te bieden ondersteuning evenmin uitgewerkt.

In het bestreden besluit heeft verweerder de toegekende huishoudelijke ondersteuning nader ingevuld, zoals hiervoor in rechtsoverweging 2 is weergegeven en vermeld welke werkzaamheden in de woning van eiser moeten worden verricht.

6. De rechtbank leest het bestreden besluit aldus dat verweerder zich op het standpunt stelt dat eiser met de toekenning van huishoudelijke hulp voldoende gecompenseerd is in zijn beperkingen. Immers, verweerder stelt zich op het standpunt dat de woning schoon en leefbaar is. De rechtbank deelt dit standpunt niet. Toekenning van een maatwerkvoorziening in de vorm van te behalen resultaten (een schoon en leefbaar huis) is onvoldoende concreet om te kunnen vaststellen of deze resultaten kunnen gelden als een passende bijdrage aan het realiseren van een situatie waarin de cliënt in staat wordt gesteld tot zelfredzaamheid of participatie en zo lang mogelijk in de eigen leefomgeving kan blijven, als bedoeld in artikel 2.3.2, derde lid, van de Wmo 2015 (uitspraak van de Centrale Raad van Beroep van 18 mei 2015, ECLI:NL:CRVB:2016:1491). Het indiceren op resultaat kan naar het oordeel van de rechtbank alleen als de wijze waarop het resultaat dient te worden bereikt wordt geconcretiseerd op een wijze die op basis van objectieve criteria kan worden getoetst. Uit de uitspraak van de Centrale Raad van Beroep van 18 mei 2015 (ECLI:NL:CRVB:2016:1402) volgt dat concreet moet zijn welke activiteiten moeten worden verricht om het resultaat te bereiken, hoeveel tijd daarvoor nodig is en met welke frequentie deze activiteiten moeten worden verricht. Nu deze concretisering door verweerder alleen heeft plaatsgevonden ten aanzien van de verrichten werkzaamheden en niet heeft plaatsgevonden ten aanzien van de omvang in tijd en frequentie, heeft verweerder niet kunnen volstaan met de onderhavige toekenning. Het is immers niet duidelijk wat het resultaat, een schoon en leefbaar huis, inhoudt. In het ondersteuningsplan van de aanbieder van 16 juni 2015 noch uit dat van 3 november 2015 is de hiervoor bedoelde concretisering gegeven. De rechtbank overweegt nog dat verweerder zich ter zitting op het standpunt heeft gesteld dat deze afspraken van eiser met de zorgaanbieder niet als (verlengde) besluitvorming van verweerder hebben te gelden.

Voorts blijkt uit de toekenning van huishoudelijke ondersteuning op niveau 2 evenmin waar eiser recht op heeft. De rechtbank wijst in dit verband op het advies van de bezwarencommissie, waarin is overwogen dat het ingeval van ondersteuning op niveau 2 tevens gaat om ondersteuning bij de dagelijkse organisatie van het huishouden, maar dat in de Verordening noch in de beleidsregels is terug te vinden wat daaronder moet worden verstaan.

7. Op grond van het voorgaande is de rechtbank van oordeel dat de door verweerder toegekende maatschappelijke ondersteuning geen passende bijdrage is aan het realiseren van een situatie waarin de cliënt, ter compensatie van zijn beperkingen, in staat wordt gesteld tot zelfredzaamheid bedoeld in artikel 2.3.5. derde lid van de Wmo 2015. Het beroep is daarom gegrond en het bestreden besluit komt voor vernietiging in aanmerking.

8. De gemaakte proceskosten komen, gezien het voorgaande, voor vergoeding in aanmerking. De rechtbank stelt deze kosten op grond van het Besluit proceskosten bestuursrecht vast op € 1.984 (1 punt voor het bezwaarschrift, 1 punt voor de hoorzitting, 1 punt voor het beroepschrift en 1 punt voor het verschijnen ter zitting met een waarde per punt van € 496 en een wegingsfactor 1). Van overige voor vergoeding in aanmerking komende kosten is de rechtbank niet gebleken. Tevens dient verweerder het betaalde griffierecht te vergoeden.