Rechtbank Limburg, 11-11-2013, ECLI:NL:RBLIM:2013:8555, AWB-13_1033u

6.1.

Gelet op vaste jurisprudentie van de AbRS (bijvoorbeeld de uitspraak van 26 juli 2006, LJN AY5066 ) dient de rechtbank de keuze van de maatregelen die worden genomen indien is voldaan aan de voorwaarden om toepassing te geven aan artikel 13b van de Opiumwet terughoudend te toetsen. Ook bij de vaststelling van de sluitingsduur beschikt de burgemeester over beslissingsruimte. In lijn met eerdere uitspraken heeft de AbRS in de uitspraak van 8 september 2010 (LJN BN6187) geoordeeld dat de burgemeester, gelet op het doel van artikel 13b, eerste lid, van de Opiumwet, te weten preventie en beheersing van de uit het drugsgebruik voortvloeiende risico’s voor de volksgezondheid en het voorkomen van nadelige effecten van de handel in en het gebruik van drugs op het openbare leven en andere lokale omstandigheden, bij de vaststelling van de sluitingstermijn mag betrekken de noodzaak om de bekendheid van de inrichting als drugsadres teniet te doen, de rust in de directe omgeving te doen wederkeren of herhaling van ernstige verstoring van de openbare orde te voorkomen alsmede een verdere aantasting van het woon- en leefklimaat te voorkomen. 

6.2.

Ten aanzien van de thans voorliggende beleidsregels, waarin is opgenomen dat bij softdrugs (in woningen en lokalen) van een hoeveelheid van meer dan voor eigen gebruik direct een last onder bestuursdwang wordt opgelegd, heeft de voorzieningenrechter overwogen dat een beleid dat als uitgangspunt kent dat bij het aantreffen van een handelshoeveelheid softdrugs per definitie een last tot sluiting wordt opgelegd, onredelijk is te achten. Ook de rechtbank is van oordeel dat een beleid dat inhoudt dat zelfs bij het voor de eerste maal aantreffen van een iets grotere hoeveelheid softdrugs dan 5 gram en het ontbreken van verdere aanwijzingen dat van een handelspraktijk sprake is, een last tot sluiting van zes maanden wordt opgelegd, niet blijft binnen de grenzen van een redelijke beleidsbepaling. Daarbij is in aanmerking genomen dat de AbRS in de uitspraak van 28 november 2012, LJN BY4412, onder verwijzing naar de Kamerstukken heeft overwogen dat het volstaan met een waarschuwing of soortgelijke maatregel bij een eerste overtreding (in plaats van het meteen sluiten van een woning) moet worden beschouwd als een uitgangspunt waarvan in ernstige gevallen mag worden afgeweken. De rechtbank heeft hierbij tevens betrokken dat verweerder van opvatting is dat de specifieke situatie in de gemeente Maastricht waar sprake is van verschillende illegale drugsmarkten waarop handel plaatsvindt die overlast en onveiligheidsgevoelens bij burgers teweeg brengt, reeds voldoende reden is om in alle gevallen van een handelsvoorraad een ernstig geval aan te nemen. De rechtbank dient de beleidsopvatting van verweerder dat een strenge aanpak van overlast door drugshandel is aangewezen te respecteren, maar is van oordeel dat deze opvatting geen rechtvaardiging vormt om reeds in voormelde situatie van een eerste constatering van een geringe handelshoeveelheid softdrugs onmiddellijk tot een zo ingrijpende maatregel over te gaan als de beleidsregels ten tijde van het bestreden besluit voorschreven.

6.3.

De voorzieningenrechter van de rechtbank Limburg, zittingsplaats Maastricht, heeft overigens in lijn met het vorenstaande in een uitspraak van 4 februari 2013, LJN BZ2853, overwogen dat het niet ondenkbaar moet worden geacht dat ook bij overtredingen ter zake van softdrugs in voorkomende gevallen moet worden vastgesteld dat sprake is van een zodanig ernstig geval dat niet met een waarschuwing kan worden volstaan en dat het aan verweerder is om – in de beleidsregels – de indicatoren aan te geven aan de hand waarvan wordt vastgesteld of van een zodanig (ernstig) geval sprake is

6.4.

Verder stelt de rechtbank vast dat verweerder in het voorliggende geval bij het thans bestreden besluit vooruitlopend op genoemde beleidsregels heeft gemotiveerd waarom direct tot sluiting is overgegaan ondanks het feit dat de op 16 november 2012 in het lokaal aangetroffen hoeveelheid softdrugs een geringe handelshoeveelheid is. Verweerder heeft er op goede gronden op gewezen dat er in dit geval meerdere indicatoren zijn om aannemelijk te achten dat er vanuit het lokaal daadwerkelijk drugshandel plaatsvond. In de bij het lokaal behorende en uitsluitend via het lokaal toegankelijke bedrijfswoning waren immers een aanzienlijke handelshoeveelheid en attributen aanwezig, duidend op stelselmatige handel. Daarnaast duiden de uitgelezen sms-berichten op eisers telefoons op diens betrokkenheid bij handel in softdrugs. Tevens heeft verweerder in aanmerking mogen nemen dat buiten het lokaal een persoon is aangehouden met 18 gram softdrugs in zijn bezit, die zojuist het lokaal had verlaten. Op basis van het politierapport en tegen de achtergrond van de in overweging 6.2. geschetste beleidsopvatting heeft verweerder dan ook mogen concluderen dat sprake is van een zodanig ernstig geval van handel in softdrugs dat zulks een sluiting zonder voorafgaande waarschuwing rechtvaardigt. Verweerder heeft zich verder in redelijkheid op het standpunt kunnen stellen dat in dit geval een sluiting voor de duur van zes maanden is aangewezen.

6.5.

Uit het voorgaande volgt dat verweerder in dit geval, los van het onderdeel van de destijds geldende beleidsregels over de bij eerste constatering van softdrugs te nemen maatregel, in redelijkheid de onderhavige last onder bestuursdwang heeft kunnen opleggen en dat hij het door de voorzieningenrechter geconstateerde gebrek in de primaire besluitvorming heeft hersteld.