Rechtbank Midden-Nederland, 19-05-2016, ECLI:NL:RBMNE:2016:2742, UTR 16/679

De voorzieningenrechter wordt in dit oordeel gesteund door het gestelde in de Nota van Toelichting bij het Besluit van 4 september 2014 tot wijziging van het Besluit omgevingsrecht en diverse andere algemene maatregelen van bestuur in verband met het permanent maken van de Crisis- en herstelwet en het aanbrengen van enkele verbeteringen op het terrein van het omgevingsrecht (Staatsblad 2014, 333). Aan die Nota van Toelichting ontleent de voorzieningenrechter het volgende:

“Bij dit onderdeel is aan artikel 5 een nieuw zesde lid toegevoegd. Hierin worden van de toepassing van artikel 4, onderdelen 9 en 11, van bijlage II bij het Bor, zoals bij dit besluit gewijzigd, bepaalde activiteiten uitgezonderd. De strekking van artikel 5, zesde lid, is dat als een activiteit daaronder valt, op de beslissing op de aanvraag om een omgevingsvergunning voor afwijking van het bestemmingsplan ten behoeve van die activiteit, niet de reguliere voorbereidingsprocedure maar de uitgebreide voorbereidingsprocedure van toepassing is. Er is dan sprake van een geval waarvoor met toepassing van artikel 2.12, eerste lid, onder a, onder 3°, van de Wabo een omgevingsvergunning voor afwijking van het bestemmingsplan kan worden verleend.

De uitgezonderde activiteiten zijn de activiteiten, bedoeld in onderdeel C of D van de bijlage bij het Besluit mer. Dit zijn zowel de mer-plichtige als de mer-beoordelingsplichtige activiteiten in kolom 1 van genoemde onderdelen van de bijlage bij het Besluit mer. Bij het formuleren van deze uitzonderingsbepaling is geabstraheerd van de vraag of het ook gaat om een aangewezen geval waarin de mer-plicht of de mer-beoordelingsplicht geldt alsmede om een aangewezen besluit. Dit is geregeld in de kolommen 2 en 4 van genoemde onderdelen van de bijlage bij het Besluit mer. Ook is ingeval van een mer-beoordelingsplicht geabstraheerd van de vraag of het bevoegd gezag ook feitelijk heeft besloten dat een MER moet worden gemaakt. Hiermee wordt voor de uitvoeringspraktijk een duidelijk criterium geboden om te bepalen of artikel 4, onderdelen 9 en 11, van bijlage II al dan niet van toepassing is.”

Uit deze passage uit de Nota van Toelichting kan naar het oordeel van de voorzieningenrechter slechts worden afgeleid dat voor de beoordeling van de vraag of sprake is van een activiteit als bedoeld in artikel 5, zesde lid, van bijlage II van het Bor uitsluitend gekeken dient te worden naar kolom 1 van, in dit geval, onderdeel D van de bijlage bij het Besluit Mer.

Ten slotte overweegt de voorzieningenrechter dat de drempelwaarde genoemd in kolom 2 van onderdeel D van de bijlage bij het Besluit Mer is bedoeld ter beoordeling van de vraag of er een milieueffectrapport moet worden gemaakt.

In onderdeel D van de bijlage zijn de activiteiten opgenomen die alleen belangrijke nadelige gevolgen voor het milieu kunnen hebben in bijzondere omstandigheden, wat per geval moet worden vastgesteld. Daarbij is een indeling gemaakt in kolommen. In kolom 1 zijn de m.e.r.-(beoordelings)plichtige activiteiten opgenomen, terwijl in de tweede kolom is aangegeven, in welke gevallen de activiteit m.e.r.-(beoordelings)plichtig is. Er bestaat daarbij geen verplichting om activiteiten te beoordelen die de drempel niet overschrijden. De voorzieningenrechter verwijst ter ondersteuning van dit oordeel naar de Nota van Toelichting bij het Besluit van 7 mei 1999, houdende wijziging van het Besluit milieu-effectrapportage 1994 alsmede uitvoering van artikel 2, derde lid, van de Tracéwet (Staatsblad 1999, 224).”

7. In beroep heeft verweerder aangevoerd dat het betoog van eisers niet kan leiden tot vernietiging van het bestreden besluit vanwege het zogenoemde relativiteitsvereiste als bedoeld in artikel 8:69a van de Awb. Het betoog van verweerder komt er op neer dat het relativiteitsvereiste eraan in de weg staat dat eisers een beroep doen op de normen van artikel 5, zesde lid, van bijlage II van het Bor in samenhang met het Besluit Mer, nu deze bepalingen strekken ter bescherming van de milieubelangen en er geen duidelijke verwevenheid bestaat van die belangen en de door eisers gestelde bedrijfseconomische belangen.

10. Ingevolge artikel 8:69a van de Awb vernietigt de bestuursrechter een besluit niet op de grond dat het in strijd is met een geschreven of ongeschreven rechtsregel of een algemeen rechtsbeginsel, indien deze regel of dit beginsel kennelijk niet strekt tot bescherming van de belangen van degene die zich daarop beroept.

De strekking van artikel 5, zesde lid, van bijlage II van het Bor is dat op de beslissing op een aanvraag om een omgevingsvergunning voor afwijking van het bestemmingsplan, niet de reguliere voorbereidingsprocedure maar de uitgebreide voorbereidingsprocedure van toepassing is. Voor de betreffende activiteit als bedoeld in onderdeel C of D van de bijlage bij het Besluit Mer, naar welke activiteiten artikel 5, zesde lid, van bijlage II van het Bor verwijst, kan dan eventueel met toepassing van artikel 2.12, eerste lid, onder a, onder 3°, van de Wabo een omgevingsvergunning worden verleend.

De onderhavige activiteit ziet op een activiteit als bedoeld in onderdeel D 2.1 van de bijlage bij het Besluit Mer. Opname van deze activiteit in bedoelde bijlage betekent dat beoordeeld dient te worden of een milieueffectrapport als bedoeld in de artikelen 7.16 tot en met 7.19 van de Wet milieubeheer moet worden gemaakt. Met andere woorden: beoordeeld zal moeten worden of de betreffende activiteit, de tijdelijke losvoorziening, nadelige gevolgen voor het milieu kan hebben.

Uit het betoog van eisers blijkt dat hun belangen er in zijn gelegen dat zij gevrijwaard worden van verkeerscongestie als gevolg van het zandtransport, aangezien zij vrezen daardoor in hun bedrijfseconomische belangen te worden geschaad.

De rechtbank stelt vast dat de regelgeving zoals neergelegd in artikel 5, zesde lid, van bijlage II van het Bor, bezien in relatie met het Besluit Mer, ertoe strekt om te bepalen of een activiteit als bedoeld in onderdeel C of D van de bijlage bij het Besluit Mer, in dit geval de tijdelijke losvoorziening, nadelige gevolgen heeft voor het milieu en zo ja, of dat moet leiden tot toepassing van de artikelen 7.16 tot en met 7.19 van de Wet milieubeheer. De normen uit de hiervoor genoemde regelgeving strekken dus ter bescherming van milieubelangen, terwijl het feitelijke belang waarin eisers dreigen te worden geraakt, een commercieel/bedrijfseconomisch belang is. Dat is evenwel geen belang dat valt onder het beschermingsbereik van de normen uit de hiervoor vermelde regelgeving en is evenmin een belang dat verweven is met de algemene belangen die de betreffende bepalingen beogen te beschermen. Geconcludeerd moet dan ook worden dat artikel 8:69a van de Awb er aan in de weg staat dat het bestreden besluit op grond van dit betoog van eisers wordt vernietigd.

13. Bij brief van 11 april 2016 heeft verweerder onder meer een rapport van 7 april 2016 van Rho, adviseurs voor leefruimte, overgelegd. In dit rapport zijn de mogelijke gevolgen van de verkeerstoename door de losactiviteiten op de luchtkwaliteit onderzocht en getoetst aan de wettelijke grenswaarden.

In het rapport van Rho van 7 april 2016 wordt op basis van het uitgevoerde onderzoek geconcludeerd dat 280 extra vrachtwagenbewegingen op de Hogeweyselaan niet zullen leiden tot een overschrijding van de wettelijke grenswaarden voor stikstofdioxide en fijn stof. Naar het oordeel van de rechtbank is met deze nadere rapportage, gelezen in samenhang met de overige bevindingen van Rho, voldoende gemotiveerd dat de verkeersaantrekkende werking niet zal leiden tot een (onaanvaardbare) verslechtering van de luchtkwaliteit. Gelet

hierop ziet de rechtbank aanleiding op dit punt de rechtsgevolgen van het te vernietigen bestreden besluit in stand te laten.

Hoewel de rechtbank niet uitsluit dat het intensievere gebruik van (een deel van) het bedrijventerrein door de extra verkeersbewegingen die het zandtransport met zich meebrengt voor eisers enige hinder tot gevolg zal hebben, is de rechtbank van oordeel dat dit inherent is aan het vestigen van een bedrijf op een bedrijventerrein. Op een bedrijventerrein zullen immers altijd veel verkeersbewegingen plaatsvinden, welke verkeersbewegingen in dit geval bovendien planologisch zijn toegestaan. Dat deze verkeersbewegingen tot een voor eisers onaanvaardbare hinder zal leiden, is de rechtbank dan ook niet gebleken. Overigens is de omgevingsvergunning slechts voor de duur van een jaar verleend, waarna een nieuwe omgevingsvergunning zal moeten worden verleend. Eventueel ondervonden hinder zal daarbij in de belangenafweging betrokken kunnen worden.

Mede gelet op het belang van vergunninghouder bij de start van de werkzaamheden, dit met het oog op de voorziene woningbouw in de Bloemendalerpolder, heeft verweerder zich naar het oordeel van de rechtbank dan ook in redelijkheid op het standpunt kunnen stellen dat de hier bedoelde belangen van eisers door het realiseren van de tijdelijke losvoorziening niet onevenredig zullen worden geschaad.

16. Gelet op wat hiervoor is overwogen, ziet de rechtbank aanleiding om met toepassing van artikel 8:72, derde lid, van de Awb de rechtsgevolgen van het vernietigde bestreden besluit in stand te laten. De rechtbank ziet, gelet op de gebrekkige motivering van het bestreden besluit, aanleiding om verweerder te veroordelen tot vergoeding van de kosten van eisers. Deze kosten stelt de rechtbank op grond van het Besluit proceskosten bestuursrecht voor de door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand vast op € 992,- (1 punt voor het indienen van een beroepschrift, 1 punt voor het verschijnen ter nadere zitting) met een waarde per punt van € 496,-. Tevens zal verweerder het door eisers betaalde griffierecht moeten vergoeden.