Rechtbank Midden-Nederland, 06-01-2021, ECLI:NL:RBMNE:2021:54, UTR 20/1723

1.1

Eiseres ontving een uitkering op grond van de Werkloosheidswet (WW) en heeft zich op 18 juni 2018 ziekgemeld bij verweerder. Bij besluit van 28 december 2018 heeft verweerder aan eiseres een ZW-uitkering toegekend per 10 september 2018.

1.2

In het kader van een eerstejaars ZW-beoordeling zijn de beperkingen van eiseres door de verzekeringsarts vastgelegd in een Functionele Mogelijkheden Lijst (FML). Aan de hand van deze FML zijn door de arbeidsdeskundige diverse functies voor eiseres geduid. Vervolgens heeft verweerder zich bij besluit van 11 september 2019 (het primaire besluit) op het standpunt gesteld dat eiseres per 12 oktober 2019 geen recht meer heeft op ziekengeld, omdat zij meer dan 65% kan verdienen van het loon dat zij verdiende voordat zij ziek werd.

2. In het bestreden besluit heeft verweerder het in het primaire besluit ingenomen standpunt gehandhaafd. Hieraan heeft verweerder ten grondslag gelegd dat ook uit de onderzoeken van de verzekeringsarts bezwaar en beroep en de arbeidsdeskundige bezwaar en beroep is gebleken dat eiseres met de geduide functies meer dan 65% kan verdienen van het loon dat zij verdiende voordat zij ziek werd.

3. Juridisch kader

a. ongeschikt is tot het verrichten van zijn arbeid, als bedoeld in artikel 19 en

b. als rechtstreeks en objectief medisch vast te stellen gevolg van ziekte slechts in staat is met arbeid ten hoogste 65% te verdienen van het maatmaninkomen per uur.

4. De rechtbank stelt voorop dat verweerder besluiten over iemands arbeidsongeschiktheid mag baseren op rapportages van verzekeringsartsen, wanneer deze op een zorgvuldige manier tot stand zijn gekomen, geen tegenstrijdigheden bevatten en voldoende begrijpelijk zijn. Dit betekent niet dat deze rapportages en de daarop gebaseerde besluitvorming in beroep onaantastbaar zijn. Het is aan een eiser aan te voeren en, zo nodig, aannemelijk te maken dat de rapportages niet op zorgvuldige wijze tot stand zijn gekomen, tegenstrijdigheden bevatten, onvoldoende begrijpelijk zijn, of dat de in de rapportages gegeven beoordeling onjuist is.

5. Volgens de rapportage van de primaire verzekeringsarts van 29 juli 2019 is eiseres op 25 juli 2019 gezien op het spreekuur. Ook heeft de primaire verzekeringsarts dossierstudie verricht. In de rapportage van 29 juli 2019 heeft de primaire verzekeringsarts overwogen dat eiseres klachten heeft aan de linkerschouder, hoofdpijn, en duizeligheid en draaierigheid. De door de primaire verzekeringsarts aangenomen beperkingen staan opgenomen in de FML van 29 juli 2019. Met de in de FML aangenomen beperkingen acht de verzekeringsarts eiseres niet geschikt voor haar arbeid als bedoeld in artikel 19 van de ZW.

6. Naar aanleiding van het bezwaar van eiseres heeft de verzekeringsarts bezwaar en beroep een rapport uitgebracht op 4 maart 2020. De verzekeringsarts bezwaar en beroep overweegt dat eiseres een aantal beperkingen heeft, maar ook mogelijkheden. Hij kan eiseres op basis van de beschikbare informatie niet volgen in haar ervaring dat de klachten sterk beperkend zijn. De verzekeringsarts bezwaar en beroep komt verder tot de conclusie dat in de FML voldoende rekening is gehouden met de aanwezige objectiveerbare beperkingen.

7. De rechtbank ziet in wat eiseres heeft aangevoerd geen aanleiding voor het oordeel dat het medisch onderzoek onzorgvuldig is geweest, dan wel dat de getrokken conclusies onjuist zijn. De verzekeringsartsen hebben dossierstudie verricht en eiseres onderzocht. Daarnaast hebben zij alle beschikbare informatie uit de behandelend sector in hun beoordeling betrokken. Met betrekking tot de slaapproblemen overweegt de rechtbank het volgende. Weliswaar staat in het door eiseres overgelegde huisartsenjournaal dat eiseres bij de huisarts heeft verteld dat zij ‘dood en dood moe’ is en dat haar is aangeboden om met behulp van de POH GGZ de miskraam te verwerken, maar niet is gebleken dat nader onderzoek is gedaan of dat behandelingen daadwerkelijk hebben plaatsgevonden. Verder blijkt uit de rapportages dat de verzekeringsartsen deze klachten hebben betrokken in hun onderzoek. De rechtbank ziet geen grond voor het oordeel dat de verzekeringsartsen op dit punt onvoldoende oog hebben gehad voor het dagverhaal van eiseres, dan wel dat zij in het kader van de Standaard Duurbelasting verder hadden moeten doorvragen of nader onderzoek hadden moeten doen naar de oorzaak van de slaapproblemen van eiseres.

8. De rechtbank ziet evenmin grond voor het oordeel dat verweerder ten onrechte geen of onvoldoende beperkingen heeft aangenomen ten aanzien van de hoofdpijn, hoge bloeddruk en duizeligheidsklachten van eiseres. Deze klachten worden weliswaar bevestigd in de medische stukken die eiseres in beroep heeft overgelegd, maar daaruit volgt naar het oordeel van de rechtbank nog niet dat onvoldoende beperkingen zijn aangenomen. Dat eiseres – zoals zij ter zitting heeft toegelicht – nog steeds onder behandeling is voor haar bloeddruk en inmiddels ook Cesartherapie volgt in verband met haar hoofdpijnklachten, maakt dat niet anders, nu dit niet ziet op de datum in geding (12 oktober 2019), maar op de periode daarna. Verder heeft de verzekeringsarts bezwaar en beroep in de rapportage van

9 december 2020 naar het oordeel van de rechtbank voldoende gemotiveerd toegelicht dat een hoge bloeddruk in het algemeen geen klachten en beperkingen geeft en eiseres ook geen klachten of beperkingen noemt die aan de hoge bloeddruk gerelateerd zijn. Daar komt bij dat volgens vaste rechtspraak van de Centrale Raad van Beroep (zie bijvoorbeeld de uitspraak van 29 januari 2020, ECLI:NL:CRVB:2020:198), het juist aan de verzekeringsarts (bezwaar en beroep) is om een vertaalslag te maken van de klachten van eiseres naar de op te nemen beperkingen in de FML. De verzekeringsartsen hebben naar het oordeel van de rechtbank in hun rapportages voldoende gemotiveerd waarom en op welke punten eiseres beperkt wordt geacht. Eiseres heeft naar het oordeel van de rechtbank geen medische stukken overgelegd waaruit blijkt dat meer of verdergaande beperkingen aangenomen hadden moeten worden. Hoewel de rechtbank begrijpt dat eiseres de huidige situatie als zwaar ervaart en zij het moeilijk kan begrijpen dat haar uitkering wordt beëindigd terwijl zij zelf geen verbetering ervaart, kan daar bij de beoordeling van de arbeidsongeschiktheid geen doorslaggevende betekenis aan worden toegekend.

9. Tegen de arbeidskundige grondslag van het besluit heeft eiseres geen beroepsgronden naar voren gebracht, anders dan dat zij de functies om medische redenen niet kan verrichten. Uitgaande van de juistheid van de FML van 29 juli 2019 is de rechtbank van oordeel dat eiseres de geduide functies moet kunnen verrichten.

10. Het beroep is ongegrond.

11. Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding.