Rechtbank Rotterdam, 30-08-2012, ECLI:NL:RBROT:2012:9079, AWB 11/4192

Eiseres stelt dat het BMNR vanaf 1 oktober 2009 tenminste acht dagen niet bereikbaar is geweest. Ondanks eerdere pogingen is eiseres er pas op 9 oktober 2009 in geslaagd het BMNR te bereiken. Het was onmogelijk per 1 oktober 2009 te ontdubbelen tegen het BMNR. Verweerder had het belbestand dat eiseres eind september 2009 aan de diverse callcentra heeft uitgeleverd (belbestand 1) niet mogen vergelijken met het BMNR-bestand van 1 oktober 2009, want dat bestand was op dat moment voor niemand beschikbaar. Verweerder had het laatste Infofilterbestand moeten gebruiken voor zijn onderzoek. Dat bestand was namelijk wel beschikbaar voor eiseres en is ook gebruikt om belbestand 1 te ontdubbelen. Het gebruik van het Infofilterbestand na 1 oktober 2009 is niet in strijd met artikel 11.7 van de Tw. Op 1 oktober 2009 stond een ontdubbeling aan het toen geldende Infofilter gelijk aan een ontdubbeling op 1 oktober 2009 aan het BMNR. Op het moment van het invoeren van het BMNR waren beide databases identiek. Het Infofilter is op 1 oktober 2009 in het BMNR opgegaan en vormde daarmee de facto het allereerste BMNR-bestand. Dat eiseres op 30 september 2009 de betreffende bestanden heeft uitgeleverd doet aan dit alles niet af. Had zij de bestanden op 1 oktober 2009 uitgeleverd, dan was de inhoud van het BMNR nog gelijk aan dat van het Infofilter. Het Infofilter werd standaard op elke dinsdag vernieuwd en beschikbaar gesteld, zodat dinsdag 29 september 2009 de enige dag was dat eiseres dit bestand kon ophalen. Nu het Infofilterbestand van 30 september 2009 gelijk was aan het BMNR van 1 oktober 2009, kon en mocht eiseres dat bestand - gelet op artikel 13 van het Besluit BMNR - vier weken gebruiken. Eiseres stelt dat verweerder het laatste Infofilterbestand ook had moeten opvragen, nu er sterke aanwijzingen zijn dat het door verweerder voor de bestandsvergelijking gebruikte BMNR-bestand niet overeenkomt met het Infofilterbestand. Eiseres heeft er in dat verband op gewezen dat op 1 oktober 2009 (en daarna met terugwerkende kracht) aan het BMNR inschrijvingen zijn toegevoegd, hetgeen ook wordt bevestigd door het persbericht van de beheerder van 22 oktober 2009.

Subsidiair geldt volgens eiseres dat, ook al mocht verweerder het standpunt innemen dat eiseres niet het laatste Infofilterbestand had mogen gebruiken, verweerders besluiten onrechtmatig zijn. Verweerder had vast moeten stellen vanaf wanneer het BMNR redelijkerwijs voor eiseres beschikbaar was. Pas vanaf dat moment zou eiseres voor het eerst aan de wet hebben kunnen voldoen. Eiseres stelt dat dit moment op zijn vroegst 9 oktober 2009 was. Daarna had verweerder moeten nagaan of na die datum nog bestanden met BMNR-nummers zijn uitgeleverd.

Eiseres stelt voorts dat verweerder ten onrechte heeft nagelaten te onderzoeken of en wanneer de nummers die volgens verweerder niet gebeld mochten worden zijn gebeld. Dat pas sprake kan zijn van een overtreding, indien wordt vastgesteld dat daadwerkelijk ongevraagd communicatie aan een abonnee is overgebracht, volgt uit de tekst van artikel 11.7, negende lid, van de Tw.

Verweerder stelt dat uit het onderzoeksrapport blijkt dat eiseres in de periode van 1 oktober 2009 tot 23 oktober 2009 in totaal 338.510 telefoonnummers heeft uitgeleverd aan callcenters met de opdracht deze telefoonnummers te bellen (belbestand 1). Verweerder heeft geconstateerd dat belbestand 1 16.552 telefoonnummers van abonnees bevat die op 1 oktober 2009 stonden ingeschreven in het BMNR. Verweerder is van oordeel dat eiseres in deze periode abonnees ongevraagd telefonisch heeft benaderd, terwijl deze abonnees ingeschreven stonden in het BMNR en de telefoonnummers uit de belbestanden niet heeft ontdubbeld met het BMNR. Eiseres heeft hierdoor artikel 11.7, negende en tiende lid, in samenhang met het vijfde lid, van de Tw overtreden.

Verweerder stelt dat het eiseres is geweest die in het belang van haar eigen telemarketingactiviteiten en verwachtingen over is gegaan tot het gebruik van het Infofilterbestand. Eiseres heeft, voordat zij feitelijk had kunnen vaststellen dat het BMNR niet werkzaam was, de betreffende bestanden aan haar callcenters uitgeleverd. Het risico van het uitleveren en het gebruik van de aan het Infofilterbestand ontdubbelde belbestanden is geheel voor eiseres.

Het was voor 1 oktober 2009 nog niet mogelijk om BMNR-bestanden te downloaden, zodat de stelling van eiseres dat zij na het uitleveren van de aan Infofilter ontdubbelde bestanden op grond van artikel 13 van het Besluit BMNR vier weken lang niet hoefde te ontdubbelen, niet op kan gaan. De bepalingen van artikel 11.7 van de Tw spreken onmiskenbaar over het BMNR zodat verweerder niet in ziet waarom hij zich zou moeten baseren op een bestand anders dan een bestand uit het BMNR. Verweerder stelt terecht gebruik te hebben gemaakt van de door de beheerder van het BMNR verstrekte bestand van 1 oktober 2009.

Voor het ook door verweerder geconstateerde verschil tussen het Infofilterbestand dat eiseres heeft gebruikt voor ontdubbeling van belbestand 1 en het BMNR-bestand van 1 oktober 2009 is informatie aangedragen. Verweerder constateert dat eiseres onvoldoende onderbouwing heeft gegeven voor haar stelling dat het door de beheerder van het BMNR aan de rapporteur verstrekte bestand niet goed zou zijn. Eiseres heeft geen verifieerbare informatie aangedragen over de precieze datum van het door haar gebruikte Infofilterbestand. Verweerder heeft dan ook geen aanleiding om te veronderstellen dat het BMNR-bestand dat de rapporteur heeft gebruikt in het onderzoeksrapport voor de bestandsvergelijking niet correct zou zijn.

Het feit dat het register de eerste vijf dagen van oktober 2009 te maken heeft gehad met opstartproblemen betekent niet dat verweerder geen onderzoek heeft mogen doen naar de betreffende periode en/of over de betreffende periode geen boete had mogen opleggen. Het feit dat het register niet direct vanaf de start adequaat heeft gewerkt, heeft geen invloed op het feit dat er een overtreding is begaan. Eiseres heeft er zelf voor gekozen de betreffende bestanden reeds uit te leveren voor de ingebruikname van het register en slechts te ontdubbelen tegen een (ouder) Infofilterbestand. Vanaf 1 oktober 2009 was het niet meer toegestaan abonnees te benaderen die in het BMNR stonden ingeschreven en nu uit onderzoek is gebleken dat eiseres dit wel heeft gedaan, is sprake van een overtreding.

Verweerder stelt dat uit de gegevens van het onderzoeksrapport aannemelijk is geworden dat de meeste abonnees die waren opgenomen in de door eiseres aangeleverde belbestanden ook daadwerkelijk gebeld zijn. Uit de door eiseres aangeleverde bestanden is gebleken dat meer dan de helft van de abonnees die waren opgenomen in belbestand 1 daadwerkelijk zijn gebeld. De contactgegevens van abonnees die ingeschreven stonden in het BMNR waren willekeurig opgenomen tussen de overige contactgegevens in de aangeleverde belbestanden. Voor de callcenters was geen onderscheid te maken tussen telefoonnummers die wel en telefoonnummers die niet in het BMNR stonden. Verweerder acht de kans zeer gering, dat alle ‘dubbelingen’ die hij heeft aangetroffen in de belbestanden niet gebeld zouden zijn. Verweerder is dan ook van oordeel dat hij met recht heeft vastgesteld dat eiseres, in strijd met artikel 11.7, negende lid, van de Tw ook daadwerkelijk abonnees ongevraagd telefonisch heeft benaderd voor een commercieel doeleinde.

Artikel 11.7, negende lid, van de Tw bepaalt dat het verboden is ongevraagde communicatie over te brengen aan een abonnee die in het BMNR staat ingeschreven. De rechtbank is van oordeel dat het “…over te brengen aan …” impliceert dat de abonnee daadwerkelijk wordt gebeld. De overwegingen in het bestreden besluit en het daaraan ten grondslag liggende onderzoeksrapport zijn naar het oordeel van de rechtbank onvoldoende om aan te kunnen nemen dat sprake is geweest van een overtreding van artikel 11.7, negende lid, van de Tw in de betreffende periode. Verweerder heeft daartoe immers volstaan met te stellen dat, gelet op de aantallen abonnees die waren opgenomen in belbestand 1 en die ingeschreven stonden in het BMNR, de kans zeer gering is dat er niet met hen gebeld is. Om vast te stellen dat sprake is van een overtreding van de specifieke wettelijke bepaling, dient echter naar het oordeel van de rechtbank in ieder geval nagegaan te worden of in de betreffende periode van de gestelde overtreding, ook daadwerkelijk is gebeld met abonnees die ingeschreven stonden in het BMNR. Een enkele kansberekening door verweerder volstaat niet. Dit betekent overigens niet dat verweerder ten aanzien van alle ‘dubbele’ nummers dient na te gaan of deze zijn gebeld. Het gaat er immers om met voldoende mate van zekerheid vast te stellen dat ongevraagde informatie is overgebracht aan een abonnee ingeschreven in het BMNR (vergelijk uitspraak van 23 mei 2007 (LJN BA6377) en 12 januari 2010 (LJN BK8880) van de rechtbank inzake spamverbod). De rechtbank acht de overtreding van artikel 11.7, negende lid, van de Tw niet voldoende aangetoond. Verweerder was niet bevoegd om terzake een boete op te leggen aan eiseres.

Eiseres stelt dat de belbestanden die op 23 oktober 2009, 2 november 2009 en 6 november 2009 zijn uitgeleverd niet bestonden uit hotleads. Deze belbestanden zijn tegen door de beheerder van het BMNR verstrekte BMNR-bestanden ontdubbeld. Dat deze belbestanden toch dubbelingen vertonen met het door de rapporteur voor de bestandsvergelijking gebruikte BMNR-bestand, kan alleen betekenen dat de haar destijds door de beheerder van het BMNR ter beschikking gestelde BMNR-bestanden niet correct waren. Eiseres heeft aan verweerder op 30 juli 2010 de headers (kopteksten) van haar downloads uit het BMNR uit de periode 15 oktober 2009 tot 1 december 2009 overgelegd en op 23 augustus 2010 een CD-ROM met de dowloadbestanden die zijn gebruikt om belbestand 2 (en belbestand 1) te ontdubbelen.

Uit de headers blijkt van een downloadbestand 20102009 en de data 23 oktober, 2 november en 6 november 2009. Naar het oordeel van de rechtbank kan hieruit worden opgemaakt dat op de genoemde data een belbestand zal zijn ontdubbeld aan de hand van het downloadbestand 20102009 dat op 20 oktober 2009 door de beheerder van het BMNR is verstrekt. Dit strookt ook met het - onbetwiste - feit dat op andere data rondom de genoemde data belbestanden zijn ontdubbeld waarbij geen problemen zijn opgetreden en de stelling van verweerder dat er nimmer klachten zijn binnengekomen ten aanzien van het downloadbestand in deze periode.

De rechtbank is van oordeel dat, los van hetgeen hiervoor is overwogen, verweerder in het bestreden besluit ten onrechte heeft gemeend dat de periode waarin de overtreding is begaan de periode van 23 oktober 2009 tot 1 december 2009 betreft. Gelet op artikel 13 van het Besluit BMNR kan een belbestand dat is ontbundeld tegen het BMNR vier weken worden gebruikt. Uit de toelichting bij artikel 13 van het Besluit BMNR blijkt dat een belbestand niet direct hoeft te worden ontdubbeld aan het gedownloade BMNR-bestand, maar dat, als het belbestand later wordt ontdubbeld, de periode van vier weken wordt verkort. Dit betekent dat uitgaande van een gedownload BMNR-bestand op 20 oktober 2009 belbestanden die tegen dat downloadbestand zijn ontdubbeld, gebruikt mochten worden tot en met 16 november 2009 en dat tot dat moment geen sprake is van een overtreding van artikel 11.7, tiende lid, van de Tw.

Ten aanzien van artikel 11.7, negende lid, van de Tw geldt hetgeen de rechtbank hiervoor onder 4.1.3 heeft overwogen. Verweerder was niet bevoegd om terzake aan eiseres een boete op te leggen.

Belbestanden met hotleads

Bij e-mail van 21 mei 2010 heeft eiseres verweerder voorzien van de complete lijst met leveranciers wiens leads uiteindelijk door eiseres zijn gebruikt. [Y] is de vaste leverancier en ontwikkelt eigen lead concepten (enquêtes en prijsvragen) en koopt leads in bij de negen in de e-mail opgesomde derden. Daarbij is aangegeven dat al deze leveranciers bij het werven van leads werken met dezelfde methode. Elk concept bevat (deelname)voorwaarden, een privacy statement en een permission statement. In de bijlage bij de e-mail is per leverancier aangegeven wat het permission statement inhield. Met dat permission statement geeft de consument toestemming om commercieel benaderd te worden door (onder andere) eiseres. Eiseres stelt dat daarmee geen sprake meer is van ‘ongevraagde communicatie’, maar van ‘gevraagde communicatie’. De door eiseres voorgestane uitleg van ‘gevraagde communicatie’ wordt sinds jaar en dag marktbreed toegepast en is - kort gezegd - ook door de Stichting Infofilter, de beheerder van het Infofilter, onderschreven. De door verweerder voorgestane aanscherping van de eisen voor ‘gevraagde communicatie’ vereist ten minste een expliciete (kenbare) wettelijke grondslag in de Tw. De per 1 oktober 2009 in werking getreden wetswijziging bevatte deze grondslag niet en deze is ook nadien niet in de Tw geïntroduceerd. Deze aanscherping zou ook in strijd zijn met artikel 10 van het Europees Verdrag tot bescherming van de rechten van de mens en fundamentele vrijheden (EVRM) dat de communicatievrijheid beschermt, nu deze beperking niet bij de wet is voorzien en door verweerder niet is gemotiveerd, laat staan aangetoond, dat zij noodzakelijk en proportioneel is in een democratische samenleving. Het is niet aan eiseres om aan te tonen dat de betreffende abonnees door haar gebeld wenste te worden, maar aan verweerder om te bewijzen dat deze abonnee, ondanks de afgegeven toestemming, dat toch niet wilde en eiseres dat ook redelijkerwijs had moeten weten.

Verweerder stelt te hebben getracht te onderzoeken of bij de gekozen wervingswijze van de hotleads sprake is geweest van communicatie die voldoet aan de eisen waardoor er sprake zou zijn van gevraagde communicatie. Verweerder heeft slechts kunnen vaststellen dat in de door eiseres aangedragen gevallen daarvan niet altijd sprake was. Twee aangehaalde voorbeelden waarbij enige duidelijkheid is verschaft, vormen een onvoldoende onderbouwing voor de stelling van eiseres dat alle hotleads gevraagde communicatie betreffen. Omdat eiseres in de mondelinge zienswijze heeft aangegeven dat er verschillende soorten leads bestonden, heeft verweerder getracht vast te stellen welke vorm(en) van deze hotleads zich in de deelbestanden [naam] bevonden. Eiseres heeft na een korte toelichting ten aanzien van dit punt een beroep gedaan op haar zwijgrecht. In het boetebesluit heeft verweerder dan ook vastgesteld dat er onvoldoende onderbouwing was voor de stelling van eiseres dat alle hotleads gevraagde communicatie betreffen. In bezwaar heeft verweerder eiseres wederom in de gelegenheid gesteld om een toelichting te geven ten aanzien van de samenstelling van de deelbestanden [naam]. Eiseres heeft - kort gezegd - geen gedetailleerde informatie meer kunnen leveren. Ook is gebleken dat de gevraagde informatie niet op andere wijze is te achterhalen. Verweerder kan zich in bezwaar slechts baseren op de door eiseres verstrekte voorbeelden. Verweerder stelt vast dat in de aangedragen gevallen geen sprake is van een ondubbelzinnig en uitdrukkelijk verzoek om te kunnen spreken van gevraagde communicatie. In de concepten is veelal sprake van meerdere bedrijven die deelnemen aan de concepten als sponsor en/of deelnemende adverteerder en ook op die algemene manier beschreven staan.

Ter zitting heeft verweerder herhaald dat toestemming niet hetzelfde is als gevraagde communicatie. Met een inschrijving in het BMNR geeft een abonnee aan dat hij niet meer ongevraagd gebeld wil worden. Uiteraard blijft het voor een abonnee die ingeschreven staat in het BMNR mogelijk om een organisatie te verzoeken om hem telefonisch te benaderen met een commercieel aanbod. De abonnee moet daar dan wel met zoveel woorden om verzocht hebben, alleen dan zal sprake zijn van gevraagde communicatie. Het kan niet zo zijn dat de inschrijving van een abonnee in het BMNR - die daarmee aangeeft dat hij niet meer telefonisch benaderd wenst te worden - wordt omzeild door het al te gemakkelijk accepteren dat een abonnee heeft ‘gevraagd’ om gebeld te worden. Het accepteren van zeer algemeen gestelde voorwaarden bij een prijsvraag of enquête of het in algemene zin instemmen om telefonisch benaderd te worden voor commerciële doelen is volstrekt onvoldoende om te kunnen spreken van gevraagde communicatie.

De rechtbank verenigt zich met verweerders betoog. Naar het oordeel van de rechtbank is - gelet op de tekst van artikel 11.7, eerste lid, van de Tw en de definitie van het begrip toestemming - voldoende duidelijk, concreet en kenbaar wat onder gevraagde informatie als bedoeld in artikel 11.7, vijfde en negende lid, van de Tw dient te worden verstaan en dat toestemming niet hetzelfde is als gevraagde informatie. Dat eiseres stelt dat verweerder pas zeer recent eiseres en de rest van de markt actief heeft geïnformeerd over haar standpunt terzake van contactgegevens en toestemmingen die zijn verkregen via (online) prijsvragen en enquêtes doet daar dan ook niet aan af. Verweerder heeft ook aangegeven dat zij die toelichting geeft uit het oogpunt van transparantie, omdat een aantal van de boetebesluiten vanwege rechterlijke procedures nog niet is gepubliceerd, waardoor het niet voor iedereen even inzichtelijk is hoe OPTA in alle gevallen telemarketingregels heeft toegepast. Het toepassen van de norm in de periode voorafgaand aan deze toelichting is naar het oordeel van de rechtbank - anders dan eiseres stelt - niet in strijd met het lex certa beginsel. Overigens blijkt uit het onderzoeksrapport dat verweerder al op 14 april 2009 een waarschuwing wegens overtreding van de telemarketingregelgeving openbaar heeft gemaakt, waarin het hier ingenomen standpunt over ongevraagde communicatie is weergegeven.

Naar het oordeel van de rechtbank stelt verweerder terecht dat de bepalingen rondom het BMNR pas sinds 1 oktober 2009 in werking zijn getreden en pas sinds de invoering van die bepalingen een BMNR is opgericht en het niet langer is toegestaan in dat register ingeschreven abonnees te benaderen met ongevraagde communicatie. Het niet mogen benaderen van deze abonnees komt derhalve niet door ‘het aanscherpen van de regels’ door verweerder, maar door invoering van het BMNR.

De rechtbank is met verweerder van oordeel dat uit de inventarisatie door [Y] van de leadconcepten die gebruikt zijn voor het verzamelen van de hotleads blijkt dat veelal sprake is van meerdere bedrijven die deelnemen aan de concepten als sponsor en/of deelnemende adverteerder en ook op die algemene manier beschreven staan en dat in die gevallen geen sprake is van een ondubbelzinnig en uitdrukkelijk verzoek om te kunnen spreken van gevraagde communicatie. Enkele voorbeelden hiervan zijn: “Wanneer je hieronder je e-mailadres invult, ga je akkoord met het privacy statement en voorwaarden en geef je aan dat je per e-mail en telefoon benaderd wenst te worden door de deelnemende adverteerders voor commerciële aanbiedingen”, “Ik ga akkoord met de voorwaarden en privacy statement en geef aan dat ik gebeld wil worden door de deelnemende partijen”, “Ik ga akkoord met de deelnamevoorwaarden en ben ervan op de hoogte dat ik telefonisch benaderd kan worden over mijn gewonnen prijs en door de sponsor(s) van deze actie”. De rechtbank is voorts met verweerder van oordeel dat de voorbeelden van online enquêtes die zijn gevoegd bij het onderzoeksrapport, waaraan aan de consument enige duidelijkheid is verschaft, onvoldoende onderbouwing vormen voor de stelling van eiseres dat alle hot leads gevraagde communicatie zouden betreffen.

De rechtbank overweegt verder dat het eiseres al in de onderzoeksfase duidelijk kon zijn dat hotleads van belang waren en dat verweerder de hotleads niet als gevraagde communicatie zag. Het had op de weg van eiseres gelegen om al in die fase met meer informatie te komen, hetgeen zij niet heeft gedaan. Verweerder heeft vervolgens onverplicht in de bezwaarfase op 8 april 2011 alsnog een gedetailleerd informatieverzoek over de hotleads gedaan. Dat die informatie op dat moment niet meer aanwezig en niet meer op te vragen was, kan eiseres noch verweerder worden verweten.

Nu de hotleads niet als gevraagde communicatie zijn aan te merken, en het dus om ongevraagde communicatie gaat, heeft eiseres ten aanzien van de belbestanden met de hotleads artikel 11.7, tiende lid, van de Tw overtreden door deze niet te ontdubbelen aan het BMNR.

Ten aanzien van de overtreding van artikel 11.7, negende lid, van de Tw geldt hetgeen hiervoor onder 4.1.3 is overwogen. Verweerder was niet bevoegd terzake een boete op te leggen.

Op basis van de analyse door Mine Youre Business heeft verweerder waargenomen dat een deel van de nummers, dat is opgenomen in het BMNR-bestand, overeenkomt met nummers uit het bestand met zakelijke nummers van [Z] dat door Mine Youre Business is gebruikt. Uit het bestuderen van dit bestand met zakelijke nummers blijkt dat slechts een deel van het bestand bestaat uit nummers die in gebruik zouden zijn bij rechtspersonen zoals B.V.’s. Het bestand bestaat ook uit telefoonnummers van v.o.f.’s, eenmanszaken en andere typen ondernemingen die binnen de reikwijdte van artikel 11.8 van de Tw vallen. Van ongeveer de helft van de nummers uit het [[Z-bestand]] is bovendien niet vast te stellen wat de aard van de onderneming is van de houder van het nummer. Verweerder concludeert dan ook dat er weliswaar aanwijzingen zijn dat er telefoonnummers van rechtspersonen in het BMNR zitten, maar dat dat percentage lager zal zijn dan dat van Mine Youre Business. Door de abusievelijke inschrijvingen zou het aantal overtredingen wellicht iets lager kunnen liggen, maar dit verschil is klein. Verweerder deelt dan ook niet de mening van eiseres dat het BMNR zodanig vervuild zou zijn met nummers van rechtspersonen, dat zij had moeten nagaan of alle door haar aangetroffen dubbelingen ook daadwerkelijk toebehoorden tot een natuurlijk persoon.

Wat betreft de gestelde overtreding van artikel 11.7, negende lid, van de Tw geldt hetgeen onder 4.1.3 is overwogen.

In dit kader benadrukt verweerder terecht dat de telemarketingregelgeving in artikel 11.7 van de Tw zich richt tot degene die communicatie overbrengt of laat brengen.

“… Het verbod is in algemene termen gesteld en is gericht tot degene die de ongevraagde communicatie overbrengt. Daaronder wordt in dit wetsvoorstel verstaan zowel degene die de fysieke handeling pleegt, als degene namens wie de communicatie wordt overgebracht. Het verbod geldt dus zowel voor de opdrachtgever/adverteerder als voor het callcenter. Concreet komt dit er op neer dat zowel de bellende partij als de adverteerder er op aangesproken kunnen worden dat niet gebeld wordt met mensen die zich bij het «bel me niet» register hebben afgemeld. Voor iedereen ontstaat daarmee duidelijkheid. Inschrijving in het wettelijk verplicht centraal «bel me niet» register voorkomt ongevraagde reclame via telemarketing” (Kamerstukken 2007-2008, 30 661, nr. 8, blz.7).

De rechtbank overweegt dat de opdracht voor het uitvoeren van de telemarketinggesprekken door eiseres is gegeven aan de betreffende callcenters. De feitelijke aansturing van de betreffende callcenters vond plaats onder verantwoordelijkheid van eiseres. Eiseres instrueerde de callcenters over de wijze waarop zij hun werkzaamheden moesten uitvoeren en controleerde de callcenters op wekelijkse basis. Ook heeft eiseres bellscripts uitgeleverd en de callcenters verplicht deze te hanteren. Eiseres heeft verder M+ de opdracht gegeven om de belbestanden te ontdubbelen en heeft hiertoe een machtiging afgegeven aan M+ om namens haar bestanden bij het BMNR te downloaden. M+ werkte voor rekening en verantwoordelijkheid van eiseres. Uit dit alles concludeert de rechtbank dat eiseres degene is namens wie de callcenters voor ongevraagde communicatie bestanden hebben gebruikt waaruit niet (alle) contactgegevens die in het BMNR zijn opgenomen zijn geblokkeerd of verwijderd. De overtreding gebeurde uit naam van eisers en eiseres leverde de belbestanden en de belinstructies. Nu de communicatie is gericht op het werven van nieuwe klanten voor eiseres had zij een commercieel belang bij deze overtreding.

Verweerder heeft eiseres terecht als overtreder aangemerkt.