Rechtbank Rotterdam, 23-03-2017, ECLI:NL:RBROT:2017:2166, ROT 15/5491

1. De rechtbank stelt vast dat de verzoeken van eiser aan verweerder om een besluit te nemen met betrekking tot de hiervoor onder 1 tot en met 3 omschreven onderwerpen hun grondslag vinden in de artikelen 377a e.v. van Boek 1, Titel 15 Omgang, informatie en raadpleging, van het Burgerlijk Wetboek (BW).

2. De rechter stelt op verzoek van de ouders of van een van hen of degene die in een nauwe persoonlijke betrekking staat tot het kind, al dan niet voor bepaalde tijd, een regeling inzake de uitoefening van het omgangsrecht vast dan wel ontzegt, al dan niet voor bepaalde tijd, het recht op omgang.

3. De rechter ontzegt het recht op omgang slechts, indien:

a. omgang ernstig nadeel zou opleveren voor de geestelijke of lichamelijke ontwikkeling van het kind, of

b. de ouder of degene die in een nauwe persoonlijke betrekking staat tot het kind kennelijk ongeschikt of kennelijk niet in staat moet worden geacht tot omgang, of

c. het kind dat twaalf jaren of ouder is, bij zijn verhoor van ernstige bezwaren tegen omgang met zijn ouder of met degene met wie hij in een nauwe persoonlijke betrekking staat heeft doen blijken, of

d. omgang anderszins in strijd is met zwaarwegende belangen van het kind.”

2. Met een verzoekschrift worden ingeleid de zaken ten aanzien waarvan dit uit de wet voortvloeit.”

2. Uit het voorgaande vloeit naar het oordeel van de rechtbank voort dat de burgerlijke rechter bevoegd is terzake van de onderwerpen 1, 2 en 3. Nu verweerder ter zake van deze onderwerpen geen beslissingsbevoegdheid toekomt, kan in dit geval evenmin sprake zijn van het niet tijdig beslissen door verweerder.

3. De rechtbank stelt tevens vast dat het verzoek van eiser aan verweerder om een besluit te nemen met betrekking tot de hiervoor onder 4 en 5 omschreven onderwerpen niet is gebaseerd op de Wet openbaarheid van bestuur (Wob). De Wob is ook niet van toepassing omdat de Jeugdwet (wet van 1 maart 2014 inzake regels over de gemeentelijke verantwoordelijkheid voor preventie, ondersteuning, hulp en zorg aan jeugdigen en ouders bij opgroei- en opvoedingsproblemen, psychische problemen en stoornissen) een eigen regime van verstrekken van gegevens kent dat derogeert aan de Wob, zie hiervoor onder meer ECLI:NL:RVS:2016:1140 over de toepassing van de Wet op de jeugdzorg, welke wet door de Jeugdwet is vervangen.

4. Op grond van artikel 7.3.11, eerste lid, van de Jeugdwet draagt de jeugdhulpverlener zorg dat aan anderen dan de betrokkene geen inlichtingen over betrokkene dan wel inzage in of afschrift van het dossier worden verstrekt dan met toestemming van de betrokkene.

1. Indien een beslissing als bedoeld in artikel 45 is genomen door een ander dan een bestuursorgaan, kan de belanghebbende zich tot de rechtbank wenden met het schriftelijk verzoek, de verantwoordelijke te bevelen alsnog een verzoek als bedoeld in de artikelen 30, derde lid, 35, 36 of 38, tweede lid, toe of af te wijzen dan wel een verzet als bedoeld in de artikelen 40 of 41 al dan niet te honoreren. (…).”

5. De rechtbank komt op basis van het samenstel van de hiervoor onder 4 genoemde wettelijke bepalingen tot het oordeel dat met inwerkingtreding van de Jeugdwet ten opzichte van de daarvoor geldende Wet op de jeugdzorg een ander wettelijk regime is ontstaan.

Dit wettelijk regime leidt er naar het oordeel van de rechtbank toe dat verweerder ten aanzien van het verzoek van eiser van 3 juni 2015, voor zover dat betrekking heeft op de onderwerpen hiervoor genoemd onder 4 en 5 en het aanwenden van rechtsmiddelen tegen een beslissing op dat verzoek, niet als bestuursorgaan kan worden aangemerkt. Dat betekent dat ook hier het rechtsmiddel van beroep wegens tijdig beslissen niet openstaat.

6. De bestuursrechter is daarom niet bevoegd kennis te nemen van het beroep. Eiser dient zich door middel van een verzoekschriftprocedure te wenden tot de civiele rechter.

7. Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding.