Rechtbank Rotterdam, 24-01-2019, ECLI:NL:RBROT:2019:478, 18/1019

1. Mevrouw [naam 1] was in dienst van [naam administratiekantoor] , die voor de uitvoering van de Wet WIA eigenrisicodrager was. In 2014 is aan mevrouw [naam 1] een WGA-uitkering toegekend. In 2016 is de dienstbetrekking van mevrouw [naam 1] beëindigd en is [naam administratiekantoor] overgenomen door

[naam 2] , eigenaar van de eenmanszaak [naam eiseres] . Eiseres is geen eigenrisicodrager, maar een zogenoemd publiek verzekerde werkgever (omslaglid).

2. Bij besluit van 6 maart 2017 heeft verweerder de WGA-uitkering van mevrouw [naam 1] vanaf 1 maart 2017 aan eiseres toegerekend. Bij het primaire en bestreden besluit heeft verweerder deze uitkering op eiseres verhaald. Verweerder meent daartoe gehouden te zijn op grond van artikel 84, derde lid, van de Wet WIA en omdat uit artikel 82, derde lid, van de Wet WIA volgt dat het risico van de betaling van de WGA-uitkering op eiseres rust.

3. De meest verstrekkende beroepsgrond van eiseres is dat in artikel 84 van de Wet WIA aan verweerder niet de bevoegdheid is toegekend om WGA-uitkeringen te verhalen op een omslaglid.

4. Artikel 82, derde lid, van de Wet WIA luidt:

“In geval van overgang van een onderneming in de zin van artikel 662 van Boek 7 van het Burgerlijk Wetboek, alsmede in geval van een dergelijke overgang bij faillissement, wordt het risico van de betaling van de WGA-uitkering aan de verzekerde, die op de eerste dag van de bij die uitkering in acht genomen wachttijd in dienstbetrekking stond tot de werkgever die de onderneming heeft overgedragen, alsmede het risico van betaling van de overlijdensuitkering, bedoeld in artikel 74, eerste lid, aan de rechthebbende of rechthebbenden, bedoeld in dat lid, in afwijking van het tweede lid gedragen door de werkgever die de onderneming verkrijgt, indien:

a. de werkgever die de onderneming overdraagt geen eigenrisicodrager is en de werkgever die de onderneming verkrijgt eigenrisicodrager is;

b. de werkgever die de onderneming overdraagt eigenrisicodrager is; of

c. de werkgever die de onderneming overdraagt een werkgever is wiens eigenrisicodragen is beëindigd of geëindigd als bedoeld in het tweede lid.”

5. In beroep (verweerschrift van 8 januari 2018) heeft verweerder te kennen gegeven het bestreden besluit niet volledig te kunnen handhaven, omdat het te verhalen uitkeringspercentage reeds vanaf 17 januari 2017 dient te worden verlaagd.

6. Nu verweerder het bestreden besluit niet langer volledig handhaaft is het beroep gegrond en komt dit besluit voor vernietiging in aanmerking. De rechtbank zal beoordelen of zij zelf in de zaak kan voorzien.

7. In beroep betoogt verweerder (verweerschrift van 11 september 2018) dat volgens artikel 82, derde lid, aanhef en onder b, van de Wet WIA eiseres het risico van de WGA-uitkering draagt en dat, hoewel een expliciete regeling van de verhaalsbevoegdheid ontbreekt, deze bevoegdheid uit het wettelijke stelsel voortvloeit.

8. Verweerder kan niet in dit betoog worden gevolgd. Eiseres wijst er terecht op dat in de Wet WIA niet is voorzien in een bevoegdheid voor verweerder om in een situatie als deze de WGA-uitkering te verhalen op een overnemend omslaglid. In de geschiedenis van de totstandkoming van artikel 84 van de Wet WIA, waarin wordt verwezen naar de Wet op de arbeidsongeschiktheidsverzekering, vindt de rechtbank onvoldoende aanknopingspunten om het ervoor te houden dat het de onmiskenbare bedoeling van de wetgever is geweest om deze bevoegdheid wel aan verweerder toe te kennen.

9. Uit overweging 8 volgt dat verweerder niet bevoegd is om de WGA-uitkering op eiseres te verhalen, zodat er geen grondslag is voor het primaire en bestreden besluit. Andere beroepsgronden van eiseres kunnen daarom buiten bespreking blijven.

10. Eiseres verzoekt om restitutie van verhaalde WGA-uitkering, met vergoeding van wettelijke rente. Dit verzoek dient te worden toegewezen. Voor zover eiseres verhaalde WGA-uitkering aan verweerder heeft betaald, is ingevolge artikel 4:102, eerste lid, van de Algemene wet bestuursrecht verweerder de wettelijke rente over dat bedrag verschuldigd vanaf de dag dat feitelijk onverschuldigd is betaald tot de terugbetaling.

11. Het beroep is gegrond. De rechtbank vernietigt het bestreden besluit en voorziet zelf in de zaak door het primaire besluit te herroepen.

12. Omdat de rechtbank het beroep gegrond verklaart, bepaalt de rechtbank dat verweerder aan eiseres het door haar betaalde griffierecht vergoedt.

13. De rechtbank veroordeelt verweerder in de door eiseres gemaakte proceskosten. Deze kosten stelt de rechtbank op grond van het Besluit proceskosten bestuursrecht voor de door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand vast op € 2.048,- (1 punt voor het indienen van het bezwaarschrift,1 punt voor het verschijnen ter hoorzitting, 1 punt voor het indienen van het beroepschrift en 1 punt voor het verschijnen ter zitting met een waarde per punt van € 512,- en wegingsfactor 1). Beslissing

-

verklaart het beroep gegrond;

-

vernietigt het bestreden besluit;

-

bepaalt dat deze uitspraak in de plaats treedt van het vernietigde besluit, hetgeen in dit geval inhoudt dat het primaire besluit word herroepen;

-

veroordeelt verweerder tot vergoeding aan eiseres van de schade die deze lijdt, zoals onder 10 van deze uitspraak is vermeld;

-

bepaalt dat verweerder aan eiseres het betaalde griffierecht van € 46,- vergoedt;

-

veroordeelt verweerder in de proceskosten van eiseres tot een bedrag van € 2.048,-.