Rechtbank Zeeland-West-Brabant, 28-04-2022, ECLI:NL:RBZWB:2022:2365, AWB- 20_7726

Op 16 augustus 2019 heeft werkneemster een uitkering op grond van de Wet werk en inkomen naar arbeidsvermogen (WIA) aangevraagd.

Het UWV heeft in het primaire besluit besloten de loondoorbetalingsplicht van eiseres te verlengen tot 16 november 2020. Volgens het UWV heeft eiseres onvoldoende re-integratie inspanningen verricht. Zowel eiseres als werkneemster heeft bezwaar gemaakt tegen het primaire besluit.

Bij het bestreden besluit heeft het UWV de bezwaren van eiseres tegen het primaire besluit ongegrond verklaard en de verlenging van de loondoorbetalingsplicht gehandhaafd.

In geschil is de vraag of het UWV bij het bestreden besluit terecht het primaire besluit, waarbij de loondoorbetalingsplicht van eiseres aan werkneemster is verlengd tot 16 november 2020, heeft gehandhaafd.

Indien bij de behandeling van de aanvraag en de beoordeling van de verrichte re-integratie-inspanningen blijkt dat de werkgever zonder deugdelijke grond onvoldoende re-integratie-inspanningen heeft verricht, verlengt het UWV op grond van artikel 25, negende lid, van de WIA het tijdvak gedurende welke de verzekerde jegens die werkgever recht heeft op loon op grond van artikel 7:629 van het BW. De werkgever kan in het verlengde tijdvak zijn tekortkoming ten aanzien van de bedoelde re-integratie-inspanningen herstellen. De verlenging is ten hoogste 52 weken.

Als een bevredigend resultaat is bereikt, zijn er volgens de Beleidsregels voldoende re-integratie-inspanningen verricht. Van een bevredigend resultaat is sprake als gekomen is tot een (gedeeltelijke) werkhervatting, die aansluit bij de resterende functionele mogelijkheden van de werknemer. Indien het UWV het resultaat niet bevredigend acht, zal volgens de Beleidsregels bij de beoordeling worden gekeken naar wat door werkgever en werknemer daadwerkelijk ondernomen is. Bij de beoordeling van de inspanningen let het UWV op onder meer de opgestelde probleemanalyse en het opgestelde plan van aanpak. Volgens het beoordelingskader ligt het voor de hand dat werkgever en werknemer zich in eerste instantie inspannen om de werknemer zijn eigen functie weer te laten oppakken. Mocht dat niet mogelijk zijn, dan wordt gekeken naar ander passend werk binnen het bedrijf. Hervattingsmogelijkheden bij een andere werkgever komen aan de orde als hervatting in eigen of passend werk binnen het bedrijf niet meer mogelijk is. Met name tijdens de zogenoemde eerstejaarsevaluatie moeten volgens het beoordelingskader wat betreft de re-integratie eventueel keuzes worden gemaakt voor re-integratie-inspanningen in het eigen bedrijf of bij een andere werkgever. In de uitspraken van 28 oktober 2009 en 18 november 2009² heeft de Centrale Raad van Beroep (CRvB) dit beleid als niet onredelijk beoordeeld.

4. Beoordeling

Op grond van artikel 25, negende lid, van de WIA dient de door het UWV bij het besluit tot oplegging van de loonsanctie gegeven motivering zodanig concreet te zijn, dat het eiseres op basis daarvan voldoende duidelijk kan zijn waaruit haar tekortkoming ten aanzien van de re-integratie-inspanningen bestaat.

De rechtbank overweegt dat de Werkwijzer Poortwachter moet worden beschouwd als een bestendige gedragslijn van het UWV over de wijze van toetsing van re-integratie-inspanningen. De Werkwijzer heeft primair een interne functie en is bedoeld voor gebruik binnen het UWV. De Werkwijzer heeft niet de status van een beleidsregel.⁴

In de Werkwijzer Poortwachter, versie van 1 december 2018, staat:

“12.4 Geen contact

Blijkt de bedrijfsarts niet bereikbaar, dan wordt hierover contact opgenomen met de werkgever. De werkgever is immers ook verantwoordelijk voor het geven van informatie over de verzuimbegeleiding. Hij moet dan ook op de hoogte worden gesteld als de noodzakelijke informatie via de bedrijfsarts niet verkregen kan worden. Mogelijk kan de werkgever er alsnog voor zorgen dat de informatie wordt gegeven.”

In de Werkwijzer Poortwachter staat dus beschreven dat als er noodzakelijke informatie nodig is van de bedrijfsarts of arbodienst die niet direct verkregen kan worden, de werkgever daarover geïnformeerd moet worden. De periode van 5 werkdagen staat niet in §12.4.

De situatie dat noodzakelijke informatie van de bedrijfsarts ontbrak, deed zich in dit geval naar het oordeel van de rechtbank echter niet voor. De primaire arts stelt in haar rapport van 9 oktober 2019 dat de door de bedrijfsarts vastgestelde beperkingen niet overeenkomen met het klachtenbeeld. Met name de forse urenbeperking en de beperking op aandacht had zij graag met de bedrijfsarts besproken, omdat zij daarvoor geen argumenten kon ontdekken.

Er was dus een verschil van inzicht over de belastbaarheid tussen de bedrijfsarts en de UWV-arts, maar de UWV-arts had geen vragen of onduidelijkheden over de medische situatie van werkneemster.⁵

De rechtbank ziet in wat eiseres op dit punt heeft aangevoerd geen aanleiding te oordelen dat het UWV in dit geval onzorgvuldig heeft gehandeld bij de primaire besluitvorming. De beroepsgrond slaagt niet.

Uit de stelling van de primaire arts dat werkneemster per de datum van het onderzoek, 12 september 2019, belastbaar is conform de FML, heeft de gemachtigde van eiseres afgeleid dat er blijkbaar voor deze datum sprake was van geen benutbare mogelijkheden.

De verzekeringsarts b&b heeft dit in de bezwaarfase voorgelegd aan de primaire arts. Deze gaf aan dat die aanname van de gemachtigde onterecht is. Zij geeft aan dat sprake is van een mogelijk ongelukkige formulering, maar dat zij dit niet heeft bedoeld en ook niet heeft gesteld dat er voorafgaand aan het onderzoek geen benutbare mogelijkheden waren. Terugkijkend geeft de primaire arts aan dat er gedurende de hele wachttijd geen sprake is geweest van geen benutbare mogelijkheden of slechts marginale mogelijkheden, maar dat zij in deze wel wil stellen dat de FML al gold per 1 april 2019. Dit maakt dat de opgestelde FML een geldigheidsdatum heeft van 1 april 2019, waaraan de verzekeringsarts b&b in bezwaar nog enkele beperkingen toevoegt. Deze zijn neergelegd in de FML van 18 juni 2020.

De rechtbank volgt eiseres hierin niet. Er is in bezwaar materieel geen ander besluit genomen en het primaire besluit is niet herroepen. Dit past binnen de volledige heroverweging in bezwaar. De grondslag (het verwijt dat aan de werkgever gemaakt wordt) van een loonsanctiebesluit mag in bezwaar niet gewijzigd worden, maar de motivering wel.⁶ Dit maakt het rechtsgevolg van het loonsanctiebesluit niet anders.

De rechtbank overweegt dat de CRvB heeft aanvaard dat er geen aanleiding is om een rapport van een niet als verzekeringsarts geregistreerde arts als onzorgvuldig aan te merken, indien een verzekeringsarts in zijn hoedanigheid van mentor/begeleider dit rapport met zijn handtekening voor zijn rekening heeft genomen.⁷ Van een gebrekkig primair medisch onderzoek is in dit geval dus geen sprake.

Van een spreekuurcontact in de bezwaarfase kan worden afgezien indien de verzekeringsarts b&b voldoende kan motiveren dat in het licht van de aard van de klachten en de beschikbare medische informatie, een spreekuurcontact geen toegevoegde waarde heeft. Daarvan was in dit geval sprake. Daarbij acht de rechtbank van belang dat het hier geen beoordeling van de mate van arbeidsongeschiktheid van werkneemster betrof, maar een beoordeling van de door de bedrijfsarts gestelde functionele mogelijkheden van werkneemster gedurende de wachttijd.

De rechtbank stelt vast dat ook de door eiseres ingeschakelde medische deskundige, [naam medische deskundige] , uitgaat uit van een hogere duurbelasting, te weten 2 uren ’s ochtends en 2 uren ’s middags, dus 4 uur per dag en 20 uur per week. Gelet daarop zijn deze artsen het eens over het feit dat de bedrijfsarts ten onrechte uitging van zeer marginale mogelijkheden en is in het op basis daarvan bij de werkgever uitgevoerde arbeidskundige onderzoek op onjuiste grondslag geconcludeerd dat er bij werkneemster geen mogelijkheden waren voor wat betreft re-integratie in spoor 1 en 2. Daadwerkelijke inspanningen in spoor 1 of 2 komen uit het dossier ook niet naar voren.

Dat de bedrijfsarts van een te lage belastbaarheid is uitgegaan, komt voor rekening en risico van eiseres. Het is immers vaste rechtspraak van de CRvB dat een werkgever zelf verantwoordelijk is en blijft voor de re-integratie van zijn zieke werknemer, met inbegrip van de (kwaliteit van de) werkzaamheden van degene die zij daarbij inschakelt.

Gelet op het voorgaande houdt het bestreden besluit stand. Aan een beoordeling van de beroepsgrond dat werkneemster gesplitst belastbaar was in 2 uren ’s ochtends en 2 uren ’s middags, zoals de medisch adviseur van eiseres betoogt, komt de rechtbank niet toe. Tussen partijen is immers niet in geschil dat werkneemster geen 2 uur maar 4 uur per dag belastbaar was, waardoor ten onrechte geen re-integratie inspanningen zijn verricht.

5. Conclusie

De rechtbank concludeert dat het UWV op goede gronden de loonsanctie heeft opgelegd en dat de motivering van de tekortkoming ook voldoende deugdelijk is gemotiveerd.

Het beroep zal ongegrond worden verklaard. Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding.