Centrale Raad van Beroep, 30-03-2004, AP0028, 02/42 AAW

De gemachtigde van gedaagde heeft bij brief van 11 april 2002 naar aanleiding van het hem toegezonden uittreksel van het proces-verbaal van de zitting van de rechtbank op

26 september 2001 zijn standpunt nader toegelicht.

De rechtbank heeft in de aangevallen uitspraak de voor de oordeelsvorming van de Raad in dit geding van belang zijnde feiten en omstandigheden, zoals deze zich hebben voorgedaan voor de thans aan de orde zijnde besluitvorming betreffende de in rubriek I van de uitspraak omschreven terugvordering met juistheid als volgt weergegeven:

"Eiser ontving ten tijde hier in geding een AAW/WAO uitkering, berekend naar een arbeidsongeschiktheid van 80-100%. Bij brief van 26 maart 1997 heeft verweerder eiser meegedeeld dat hem in de periode van 1 maart 1992 tot

11 juli 1994 een bedrag van ƒ 22.648,93 bruto (inclusief overhevelingstoeslag) onverschuldigd aan AAW/WAO-uitkering is betaald en dat verweerder heeft besloten dit bedrag terug te vorderen. Verweerder heeft tegen (onder andere) deze beslissing beroep ingesteld bij de rechtbank. Bij brief van 16 juni 1997 heeft verweerder laten weten zijn standpunt niet langer te handhaven, waarmee de grondslag aan de beslissing van 26 maart 1997 is komen te ontvallen. De rechtbank heeft op 3 juli 1997 het beroep gegrond verklaard en het besluit van 26 maart 1997 vernietigd."

Vervolgens is gedaagde, nadat de rechtbank bij -haar inmiddels op 29 januari 2002 door de Raad bevestigde -uitspraak van 9 november 1999 ongegrond had verklaard het beroep van appellant tegen het besluit van gedaagde van 31 maart 1998 waarbij is beslist op het bezwaar van appellant tegen twee kortingsbesluiten van

22 augustus 1997, op basis van deze uitspraak andermaal overgegaan tot besluitvorming omtrent terugvordering van onverschuldigd betaalde uitkering over de hiervoor vermelde periode. Deze besluitvorming heeft uiteindelijk geleid tot het nemen van het bestreden besluit, dat de Raad overigens, gelet op de daarbij gegeven aanpassing van de aanvang van de periode van terugvordering, niet anders kan beschouwen dan in te houden een (gedeeltelijke) gegrondverklaring van het bezwaar van appellant tegen het primaire besluit van 14 december 1999 in plaats van een ongegrondverklaring van het bezwaar.

Ter zake van dit punt van geschil heeft de rechtbank als volgt overwogen:

"In de rechtspraak van de Centrale Raad van Beroep is uitgemaakt dat de verjaring wordt gestuit door een schriftelijke en ondubbelzinnige mededeling dat tot terugvordering wordt overgegaan. Naar het oordeel van de rechtbank is aan dit criterium voldaan. Immers, nu in de brief van 26 maart 1997 de terugvorderingsbeslissing is neergelegd, bestaat er geen ruimte voor twijfel over de bedoelingen van verweerder. Namens eiser is betoogd dat de brief van 26 maart 1997, nu de daarin opgenomen terugvorderingsbeslissing is vernietigd, niet langer kan gelden als de eerste terugvorderingshandeling. De rechtbank kan eiser hierin niet volgen. In de eerste plaats niet omdat, zoals hierboven reeds is aangestipt, in de rechtspraak niet meer wordt geëist dan een feitelijke mededeling dat hetgeen onverschuldigd is betaald, wordt teruggevorderd. De vernietiging van de terugvorderingsbeslissing doet aan het feitelijke karakter van die mededeling niet af, zodat de brief van 26 maart 1997 zijn karakter van stuitingsbehandeling behoudt. Voor zover het betoog van eiser aldus moet worden begrepen dat de eerste terugvorderingshandeling een op zichzelf staande rechtshandeling is, die als gevolg van de uitspraak van de rechtbank van 3 juli 1997 non-existent is geworden, ziet eiser er aan voorbij dat dit niet expliciet uit die uitspraak blijkt. Immers, indien moet worden aangenomen dat de schriftelijke en ondubbelzinnige mededeling dat tot terugvordering wordt overgegaan een op zelfstandige rechtsgevolgen gericht besluit is, dan betekent dit dat de brief van 26 maart 1997 twee besluiten in de zin van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) zijn opgenomen. Naast de beslissing die inhoudt dat zeker tot terugvordering wordt overgegaan, bevat meergenoemd schrijven nog een materiële terugvorderingsbeslissing. En enkel deze laatste is door de rechtbank vernietigd. De argumenten van eiser op dit punt falen derhalve."

De Raad, die zich in hoger beroep zal beperken tot beoordeling van het punt van geschil, onderschrijft de overwegingen van de rechtbank en voegt daar nog aan toe dat hij in zijn niet gepubliceerde uitspraak van 26 juni 2001, nrs. 98/7969 AAW/WAO, 98/7970 AAW/WAO en 98/7972 AAW/WAO, ten aanzien van de intrekking door gedaagde in dat geding van het besluit tot schorsing van de uitkering, in welk besluit tevens de zogenaamde eerste terugvorderingshandeling of stuitingsbeslissing was vervat, heeft overwogen dat "intrekking van het schorsingsbesluit van 12 januari 1995, waarbij tevens een mededeling omtrent terugvordering was gedaan, niet medebrengt dat moet worden aangenomen dat appellant niet schriftelijk die mededeling is gedaan". Ook in het onderhavige geval is sprake van een mededeling door gedaagde bij brief van 16 juni 1997 aan de rechtbank van intrekking van onder andere het besluit van gedaagde van 16 (lees: 26) maart 1997 betreffende terugvordering over de in geding zijnde periode, in welk besluit tevens de eerste terugvorderingshandeling was vervat. De Raad ziet geen aanleiding omtrent het blijven aannemen van het gedaan zijn van die eerste terugvorderingshandeling, ondanks de intrekking van het besluit, waarin die - uitgaande van het bestreden besluit binnen de termijn van vijf jaren getroffen - handeling is vervat, anders te oordelen dan hij in evengenoemde uitspraak heeft gedaan. De Raad ziet ook geen reden daarover anders te oordelen, nu in het onderhavige geval die intrekking is gevolgd door een vernietiging van het besluit van 26 maart 1997 door de rechtbank bij haar uitspraak van 3 juli 1997. De Raad neemt daarbij tevens in aanmerking dat hij reeds in zijn eveneens niet gepubliceerde uitspraak van 3 juni 1992, AAW/WAO 90/646, ten aanzien van een nader terugvorderingsbesluit buiten de wettelijke termijnen nadat een binnen de wettelijke termijn genomen beslissing tot terugvordering door de Raad was vernietigd, als volgt heeft overwogen:

"De omstandigheid dat deze nadere beslissing eerst na de geldende wettelijke termijnen is genomen, laat onverlet - zoals de Raad reeds eerder heeft overwogen - dat gedaagde binnen de wettelijke termijn van zijn bevoegdheid tot terugvordering gebruik heeft gemaakt. Een rechterlijke vernietiging maakt immers niet volledig ongedaan dat het uitvoeringsorgaan binnen de wettelijke termijn een beslissing tot terugvordering heeft genomen, maar strekt er slechts toe een dergelijke beslissing te vernietigen voorzover deze in strijd is met het (geschreven of ongeschreven) recht is. Derhalve moet deze grief worden verworpen."