Centrale Raad van Beroep, 17-05-2006, AX4595, 04-3642 WAO

04/3642 WAO

Centrale Raad van Beroep

Meervoudige kamer

U I T S P R A A K

op het hoger beroep van:

[appellante], wonende te [woonplaats] (hierna: appellante),

tegen de uitspraak van de rechtbank Arnhem van 26 mei 2004, 03/863 (hierna: aangevallen uitspraak),

in het geding tussen:

appellante

en

de Raad van bestuur van het Uitvoeringsinstituut werknemersverzekeringen (hierna: Uwv).

Namens appellante heeft mr. B.C.S.J. van den Berg, werkzaam bij DAS rechtsbijstand, hoger beroep ingesteld.

Het Uwv heeft een verweerschrift ingediend.

Het onderzoek ter zitting heeft plaatsgevonden op 5 april 2006. Appellante is daar - zoals was aangekondigd - niet verschenen. Het Uwv heeft zich laten vertegenwoordigen door mr. S. Croes.

II. OVERWEGINGEN

De Raad gaat bij zijn oordeelsvorming uit van de volgende feiten en omstandigheden.

Appellante heeft van 1973 tot en met 1998 in diverse dienstverbanden gewerkt. Van 4 januari 1999 tot 4 juli 1999 heeft zij een uitkering op grond van de Werkloosheidswet ontvangen.

In 1999 is bij appellante de diagnose fenomeen van Raynaud gesteld. Het betreft een ernstige vorm die optreedt bij minimale koude-expositie en temperatuurswisselingen en die een intensieve behandeling behoeft. In verband met deze aandoening is appellante in 1999 aangemerkt als arbeidsgehandicapte in het kader van de Wet op de (re)integratie arbeidsgehandicapten. In dit verband is op 11 augustus 1999 een arbeidsmogelijkheden-profiel opgesteld. Vervolgens is een reïntegratietraject opgestart, dat werd uitgevoerd door bureau Kliq Reïntegratie, vestiging Nijmegen (hierna: Kliq).

Per 23 juli 2001 is appellante in dienst getreden bij W.A.O. Uitzendbureau B.V. en is zij gedetacheerd bij [naam werkgever] in de functie van administratief medewerkster voor drie dagdelen van vier uur per week. Op 25 september 2001 is door de arbeidsdeskundige N.M. Bos, verbonden aan Kliq, gerapporteerd over de geschiktheid van de door appellante aanvaarde functie. Bos heeft, onder verwijzing naar het arbeidsmogelijkhedenprofiel van 11 augustus 1999, geconcludeerd dat de werkzaamheden als passend kunnen worden aangemerkt.

Op 15 november 2001 is appellante, in opdracht van Kliq, onderzocht door arbeidsmedisch adviseur H.C.G. Backus, werkzaam bij Ausems Kerkvliet arbeidsmedisch adviseurs. In het door Backus op dezelfde datum uitgebrachte rapport is vermeld dat appellante heeft aangegeven dat zij twaalf uur per week werkt en meer uren zou kunnen en willen werken, bijvoorbeeld vijfmaal vier uur per week, maar dat zij wel problemen heeft met het woon-werkverkeer. Bij het kopje “Beschouwing” heeft Backus onder meer vermeld dat de klachten in ernst variëren en dat de klachten weliswaar behandelbaar zijn, maar dat de desbetreffende behandeling intensief is en dat appellante ook kort na de behandeling zeker niet klachtenvrij is. Hierbij is aangegeven dat in het “koude seizoen” reizen per fiets of openbaar vervoer problematisch is en veelal leidt tot een forse toename van de klachten. De conclusie van het rapport luidt dat appellante, gezien haar klachten en problemen, belastbaar is met arbeid met inachtneming van het bijgevoegde arbeidsmogelijkhedenprofiel van 15 november 2001 en dat een vervoersvoorziening ten minste in het koude seizoen geïndiceerd is.

Per 28 november 2001 heeft appellante zich ziek gemeld. Op de zogeheten Eigen verklaring heeft appellante bij de vraag naar de aard van de gezondheidsproblemen aangekruist dat sprake is van braken, diarree en andere maag- en darmklachten, van spier-, pees- en gewrichtsklachten, en van hart-/vaatklachten en hoge bloeddruk.

De verzekeringsarts C.P. van Deventer heeft appellante op 27 september 2002 onderzocht en op dezelfde datum een rapport uitgebracht. Van Deventer heeft als diagnose gesteld fenomeen van Raynaud en depressieve klachten. Van Deventer heeft voorts vermeld dat appellante heeft meegedeeld dat zij haar werk niet aankon, dat zij ’s middags moest rusten en dat zij zich, voordat zij definitief uitviel, al enkele malen had ziek gemeld. Volgens Van Deventer is het aannemelijk dat appellante bij aanvang van de verzekering geen duurzaam benutbare mogelijkheden voor arbeid had en dat verwacht kon worden dat appellante niet duurzaam zou kunnen functioneren in haar werk. De conclusie van het rapport luidt dat de gezondheidstoestand van appellante ten tijde van aanvang van de verzekering het intreden van arbeidsongeschiktheid binnen een half jaar kennelijk moest doen verwachten.

Vervolgens heeft de arbeidsdeskundige H.P. Rademaekers op 11 november 2002 een rapport uitgebracht. In dit rapport is onder meer vermeld dat de verzekeringsarts Van Deventer heeft gesteld dat appellante bij aanvang van de verzekering geen duurzaam benutbare mogelijkheden voor arbeid had. De conclusie van dit rapport luidt dat appellante bij aanvang van de verzekering al volledig arbeidsongeschikt was, zodat artikel 30, eerste lid, aanhef en onder a, van de Wet op de arbeidsongeschiktheidsverzekering (WAO) van toepassing is, en dat subsidiair kan worden gesteld dat uitval binnen zes maanden te verwachten was, in welk geval artikel 30, eerste lid, aanhef en onder b, van de WAO van toepassing is.

Bij besluit van 11 november 2002 heeft het Uwv dienovereenkomstig geweigerd om aan appellante een WAO-uitkering toe te kennen.

Bij besluit van 17 maart 2003 (hierna: bestreden besluit) heeft het Uwv de bezwaren van appellante ongegrond verklaard.

De rechtbank heeft het beroep tegen het bestreden besluit ongegrond verklaard. Hierbij heeft de rechtbank, kort samengevat, overwogen dat het Uwv op goede gronden heeft geweigerd om met toepassing van artikel 30, eerste lid, van de WAO aan appellante een WAO-uitkering toe te kennen.

De Raad overweegt als volgt.

Volgens vaste rechtspraak van de Raad is voor de toepassing van artikel 30, eerste lid, aanhef en onder a, van de WAO vereist dat de omstandigheden van het geval voldoende en ondubbelzinnige indicaties geven voor het bestaan van een reële en volledige arbeidsongeschiktheid bij aanvang van de verzekering ingevolge de WAO. Hierbij geldt dat het enkele feit dat voor of bij aanvang van de verzekering klachten of beperkingen bestaan, niet toereikend is voor het aannemen van arbeidsongeschiktheid.

Wat betreft de subsidiaire grondslag van het bestreden besluit - artikel 30, eerste lid, aanhef en onder b, van de WAO - overweegt de Raad het volgende.

Voor de toepassing van artikel 30, eerste lid, aanhef en onder b, van de WAO - de Raad verwijst hierbij onder meer naar zijn uitspraak van 16 november 2004, LJN AR7404, gepubliceerd in RSV 2005/24 - moet sprake zijn van een feitelijk ingetreden arbeidsongeschiktheid, terwijl de gezondheidstoestand van de betrokkene ten tijde van de aanvang van zijn verzekering het intreden van - die - arbeidsongeschiktheid binnen een half jaar moest doen verwachten. De kennelijke verwachting ziet niet op het intreden van de arbeidsongeschiktheid, maar op de gezondheidstoestand van de betrokkene voor aanvang van de verzekering, waarbij alsdan dient te worden beoordeeld of die gezondheidssituatie de kennelijke verwachting, dat de betrokkene binnen een half jaar als gevolg van de feitelijk ingetreden arbeidsongeschiktheid uitvalt, rechtvaardigt.

Uit het voorgaande volgt dat het hoger beroep doel treft en dat de aangevallen uitspraak en het bestreden besluit voor vernietiging in aanmerking komen. Het Uwv zal een nieuw besluit op bezwaar moeten nemen met inachtneming van deze uitspraak van de Raad.

De Raad heeft aanleiding gezien om het Uwv te veroordelen in de proceskosten van appellante in eerste aanleg en in hoger beroep. Deze kosten worden begroot op € 322,-- voor in eerste aanleg verleende rechtsbijstand en op € 322,-- voor in hoger beroep verleende rechtsbijstand.

III. BESLISSING

De Centrale Raad van Beroep,

Recht doende:

Deze uitspraak is gedaan door Ch. van Voorst als voorzitter en M.C. Bruning en M.C.M. van Laar als leden. Deze beslissing is, in tegenwoordigheid van J. Verrips als griffier, uitgesproken in het openbaar op 17 mei 2006.

(get.) Ch. van Voorst.

(get.) J. Verrips.