Centrale Raad van Beroep, 21-04-2010, BM1917, 08-7124 WIA

08/7124 WIA

Centrale Raad van Beroep

Meervoudige kamer

U I T S P R A A K

op het hoger beroep van:

[appellant], wonende te [woonplaats] (hierna: appellant),

tegen de uitspraak van de rechtbank Amsterdam van 11 november 2008, 07/3080 (hierna: aangevallen uitspraak),

in het geding tussen:

appellant

en

de Raad van bestuur van het Uitvoeringsinstituut werknemersverzekeringen (hierna: Uwv).

Datum uitspraak: 21 april 2010

I. PROCESVERLOOP

Namens appellant is hoger beroep ingesteld en zijn nadere stukken ingezonden.

Het Uwv heeft een verweerschrift ingediend.

Het onderzoek ter zitting heeft plaatsgevonden op 28 oktober 2009. Namens appellant zijn verschenen zijn raadsvrouw mr. B.C.F. Kramer, advocaat, en J. Kat, zijn moeder. Het Uwv heeft zich laten vertegenwoordigen door mr. C.F. Sitvast.

Het onderzoek ter zitting is geschorst.

Partijen hebben hun standpunt schriftelijk nader uiteengezet.

Het onderzoek ter zitting is voortgezet op 3 maart 2010. Namens appellant zijn verschenen mr. Kramer en mevrouw Kat. Het Uwv heeft zich laten vertegenwoordigen door mr. S.J.M.A. Clerx.

II. OVERWEGINGEN

1. De Raad gaat uit van de volgende feiten.

1.1. Appellant is werkloos geworden uit zijn dienstbetrekking als fulltime software engineer en ontving een uitkering op grond van de Werkeloosheidswet. Hij heeft zich op 20 februari 2004 ziek gemeld in verband met een benigne hypofysetumor. Bij besluit van 3 maart 2006 heeft het Uwv vastgesteld dat aan appellant per 17 februari 2006 op basis van de Wet werk en inkomen naar arbeidsvermogen (Wet WIA), in afwachting van een medische operatie, tot 17 februari 2007 een loongerelateerde WGA-uitkering (uitkering in verband met werkhervatting gedeeltelijk arbeidsgeschikten) toekomt naar een mate van arbeidsongeschiktheid van 80 tot 100%.

1.2. Na de operatie is het arbeidsvermogen van appellant opnieuw beoordeeld. Na verzekeringsgeneeskundig en arbeidskundig onderzoek is zijn loonverlies vastgesteld op 63,46%. Bij besluit van 23 januari 2007 heeft het Uwv aan appellant meegedeeld dat hij met ingang van 15 februari 2007 voor de uitvoering van de Wet WIA wordt ingedeeld in de arbeidsongeschiktheidsklasse van 35 tot 80%. Daarbij is appellant meegedeeld dat de hoogte van zijn loongerelateerde WGA-uitkering niet wijzigt. Het tegen dit besluit door appellant gemaakte bezwaar heeft het Uwv bij besluit van 4 oktober 2007 (bestreden besluit) ongegrond verklaard. Het bestreden besluit rust op een verzekeringsgeneeskundig en arbeidskundig onderzoek. Er is op 11 september 2007 een gewijzigde Functionele Mogelijkheden Lijst (FML) vastgesteld, waarin de medische beperkingen van appellant zijn weergegeven. Het Uwv gaat er volgens het bestreden besluit van uit dat appellant ondanks zijn medische beperkingen gedurende 40 uur per week nog bepaalde arbeid kan verrichten. De arbeid die appellant naar de mening van het Uwv nog kan verrichten bestaat uit de door de arbeidsdeskundige geselecteerde functies. Vergelijking van het loon in die functies met het maatmaninkomen leidt er volgens het Uwv toe dat appellants loonverlies 65,1% bedraagt en dat hij dus voor 35 tot 80% arbeidsongeschikt is.

1.3. Bij besluit van 17 juli 2008 is de mate van arbeidsongeschiktheid van appellant met ingang van 1 juni 2008 wegens toegenomen arbeidsongeschiktheid vastgesteld op meer dan 80%.

2. De rechtbank heeft het beroep tegen het bestreden besluit ongegrond verklaard. Zij heeft de medische en arbeidskundige grondslag van het bestreden besluit onderschreven.

3.1. In hoger beroep heeft appellant onder meer betoogd dat hij geacht wil worden de gronden die hij naar voren heeft gebracht in bezwaar en eerste aanleg ook in hoger beroep te hebben aangevoerd. Appellants stellingen komen hierop neer dat hij meer medische beperkingen voor het verrichten van arbeid heeft dan waarvan het Uwv uitgaat.

3.2. Het Uwv heeft aangevoerd dat appellant geen processueel belang heeft bij het hoger beroep. Ingevolge artikel 60, derde lid, van de Wet WIA, zoals die bepaling ten tijde hier in geding luidde, geldt voor een WGA-gerechtigde die van 80 tot 100% arbeidsongeschikt is aansluitend gedurende 24 kalendermaanden geen inkomenseis. Overeenkomstig artikel 61, tweede lid, van de Wet WIA heeft appellant gedurende die periode aanspraak op een loonaanvullingsuitkering ter hoogte van de loongerelateerde uitkering zoals bedoeld in artikel 61, eerste lid, onder b, van de Wet WIA. In het geval van appellant ving op 15 februari 2007 de bedoelde periode van 24 maanden aan. Gedurende die periode wordt appellants uitkering uitbetaald op gelijke hoogte. Ten gevolge van het besluit van 17 juli 2008 werd hij met ingang van 1 juni 2008 opnieuw ingedeeld in de arbeidsongeschiktheidsklasse van 80 tot 100% en bleef de hoogte van zijn uitkering wederom ongewijzigd. Appellant heeft dus geen concreet belang bij een uitspraak van de rechter over het bestreden besluit, aldus het Uwv. Appellant heeft aangevoerd dat zijn processueel belang gelegen is in het verkrijgen van een arbeidsongeschiktheidsuitkering wegens volledige en duurzame arbeidsongeschiktheid. Dat belang heeft hij al in bezwaar naar voren gebracht, aldus appellant.

4. De Raad overweegt dat voor de vraag of appellant voldoende procesbelang heeft bij een inhoudelijke beoordeling van de aangevallen uitspraak naar vaste jurisprudentie van de Raad, bijvoorbeeld neergelegd in de uitspraak van 29 januari 2008, LJN BC3264, bepalend is of het resultaat, dat de indiener van een bezwaar- of beroepschrift met het maken van bezwaar of het indienen van (hoger) beroep nastreeft, ook daadwerkelijk kan worden bereikt en het realiseren van dat resultaat voor deze indiener feitelijk betekenis kan hebben. Nu appellant stelt dat hij, gezien zijn gezondheidstoestand op de datum die in dit geding van belang is, recht heeft op een arbeidsongeschiktheidsuitkering wegens volledige en duurzame arbeidsongeschiktheid en deze uitkering voordeliger voor hem is dan een WGA-uitkering naar mate van arbeidsongeschiktheid van meer dan 80% en voorts dit resultaat kan ook daadwerkelijk bereikt kan worden in de onderhavige procedure, kan appellant processueel belang niet worden ontzegd. Dat belang is voorts niet komen te ontvallen door het besluit van 17 juli 2008.

5. Appellant heeft aangevoerd dat de rechtbank het bestreden besluit had moeten vernietigen reeds omdat het loonverlies dat appellant blijkens de heroverweging in bezwaar lijdt hoger uitkomt dan tijdens de zogenoemde primaire besluitvorming. De Raad volgt appellant hierin niet. Aan het bestreden besluit ligt een medisch onderzoek ten grondslag waarin een aangepaste FML is vastgesteld en een arbeidskundig onderzoek waarin bij de vaststelling van de resterende verdiencapaciteit een andere reductiefactor is gehanteerd. Dit heeft geleid tot een andere omvang van het eerder geconstateerde loonverlies. De bezwaren van appellant tegen het besluit van 23 januari 2007 waren medisch van aard en hebben niet de door hem gewenste wijziging gebracht in de medische grondslag van de besluitvorming. Ook het rechtsgevolg dat was teweeggebracht door het besluit van 23 januari 2007 heeft geen wijziging ondergaan. In het enkele feit dat het loonverlies in bezwaar hoger bleek uit te komen was dan ook geen reden gelegen voor herroeping van het bestreden besluit en gegrond verklaren van het bezwaar van appellant.

6. Met betrekking tot hetgeen partijen inhoudelijk verdeeld houdt, komt de Raad tot de volgende beoordeling van de aangevallen uitspraak.

6.1. Ingevolge artikel 4, eerste lid, van de Wet WIA is volledig en duurzaam arbeidsongeschikt hij die als rechtstreeks en objectief medisch vast te stellen gevolg van ziekte, gebrek, zwangerschap of bevalling duurzaam slechts in staat is om met arbeid ten hoogste 20% te verdienen van het maatmaninkomen per uur. Van duurzame arbeidsongeschiktheid is volgens artikel 4, tweede lid, van de Wet WIA, sprake ingeval van een medisch stabiele of verslechterende situatie. Volgens het derde lid wordt onder duurzaam mede verstaan een medische situatie waarbij op lange termijn een geringe kans op herstel bestaat. Ingevolge artikel 5 van de Wet WIA is gedeeltelijk arbeidsgeschikt hij die als rechtstreeks en objectief medisch vast te stellen gevolg van ziekte, gebrek, zwangerschap of bevalling slechts in staat is met arbeid ten hoogste 65% te verdienen van het maatmaninkomen per uur, doch die niet volledig en duurzaam arbeidsongeschikt is.

6.3. De rechtbank heeft voorts terecht geoordeeld dat de geselecteerde functies in medisch opzicht geschikt zijn voor appellant. De zogenoemde signaleringen zijn toereikend toegelicht.

6.4. De Raad komt tot de slotsom dat de aangevallen uitspraak moet worden bevestigd.

7. Er is geen aanleiding voor een veroordeling in de proceskosten.

III. BESLISSING

De Centrale Raad van Beroep;

Recht doende:

Bevestigt de aangevallen uitspraak.

Deze uitspraak is gedaan door H. Bolt als voorzitter en T. Hoogenboom en C.P.M. van de Kerkhof als leden, tegenwoordigheid van T.J. van der Torn als griffier. De beslissing is uitgesproken in het openbaar op 21 april 2010.

(get.) H. Bolt.

(get.) T.J. van der Torn.

TM