Centrale Raad van Beroep, 26-01-2011, BP2229, 09-4125 WIA

09/4125 WIA

Centrale Raad van Beroep

Meervoudige kamer

U I T S P R A A K

op het hoger beroep van:

de Raad van bestuur van het Uitvoeringsinstituut werknemersverzekeringen (hierna: appellant),

tegen de uitspraak van de rechtbank Haarlem van 10 juni 2009, 08/4259 (hierna: aangevallen uitspraak),

in het geding tussen:

[Betrokkene], gevestigd te [vestigingsplaats] (hierna: betrokkene)

en

appellant.

Datum uitspraak: 26 januari 2011

I. PROCESVERLOOP

Appellant heeft hoger beroep ingesteld.

Namens betrokkene heeft mr. J.P.W. van Bohemen, advocaat te Alphen aan den Rijn een verweerschrift ingediend.

Het onderzoek ter zitting heeft plaatsgevonden op 15 december 2010. Appellant heeft zich laten vertegenwoordigen door mr. drs. F.A. Steeman. Betrokkene heeft zich laten vertegenwoordigen door mr. Van Bohemen. Tevens zijn voor betrokkene verschenen [naam directeur], directeur, [naam werkneemster] en [B.].

II. OVERWEGINGEN

1.1. [naam werkneemster] (hierna: de werknemer) was laatstelijk werkzaam bij betrokkene als fulltime planner en heeft zich op 5 januari 2006 ziek gemeld, onder andere met chronische hoofdpijnklachten.

1.2. Bij besluit van 9 november 2007 heeft appellant het tijdvak waarin de werknemer jegens betrokkene als werkgever recht heeft op loon tijdens ziekte verlengd met 52 weken. Die verlenging - ook wel kortweg loonsanctie genoemd - is opgelegd in aansluiting op de afloop van de wachttijd van 104 weken en op de grond dat de re-integratie-inspanningen van betrokkene onvoldoende zijn geweest en daarvoor geen deugdelijke grond aanwezig was. Daarbij heeft appellant toepassing gegeven aan artikel 25, negende lid, van de Wet werk en inkomen naar arbeidsvermogen (Wet WIA), in verbinding met artikel 65 van de Wet WIA.

1.3. Betrokkene heeft tegen dit besluit bezwaar gemaakt. Bij besluit van 16 april 2008 (bestreden besluit) heeft appellant dit bezwaar ongegrond verklaard.

2. Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank het beroep gegrond verklaard en het bestreden besluit vernietigd. De rechtbank heeft geoordeeld dat als uitgangspunt dient te gelden dat de werkgever van de advisering van de bedrijfsarts uit mag gaan, tenzij er omstandigheden zijn om te twijfelen aan de juistheid en/of consistentie van dat advies. Die omstandigheden waren er naar het oordeel van de rechtbank in het onderhavige geval niet zodat betrokkene mocht afgaan op het standpunt van de bedrijfsarts en mocht aannemen dat er bij de werknemer vooralsnog geen sprake was van duurzaam benutbare mogelijkheden. Daarbij heeft de rechtbank ook van belang geacht dat inmiddels was gebleken dat de werknemer een WIA-uitkering ontvangt en daarbij 80-100% arbeidsongeschikt is bevonden omdat de arbeidsdeskundige voor de werknemer geen functies kan duiden welke de werknemer met zijn beperkingen nog zou kunnen verrichten. De rechtbank was dan ook van oordeel dat het Uwv ten onrechte heeft geconcludeerd dat betrokkene ten aanzien van de werknemer is tekortgeschoten in haar re-integratie-verplichtingen zodat het Uwv ten onrechte de loondoorbetalingsverplichting voor betrokkene heeft verlengd met 52 weken.

3. In hoger beroep is door appellant onder verwijzing naar de uitspraak van de Raad van 18 november 2009, LJN BK3713, aangevoerd dat re-integratie in de eerste plaats en bovenal de verantwoordelijkheid van de werkgever (en de werknemer) is. De werkgever kan zich laten bijstaan door een arboarts/bedrijfsarts, maar dat doet niet af aan zijn eigen verantwoordelijkheid. Appellant herhaalt voorts zijn standpunt dat op datum actueel oordeel van 10 september 2007 geen sprake was van een situatie van geen benutbare mogelijkheden, dat het advies van de bedrijfsarts niet ondubbelzinnig was en dat geen deugdelijke grond kan worden aangedragen waarom niet eerder is gestart met daadwerkelijke werkhervatting.

4. Betrokkene is - samengevat weergegeven - van mening dat de aangevallen uitspraak moet worden bevestigd.

5.1. De Raad overweegt als volgt.

5.2. De Raad is met appellant van oordeel dat de verantwoordelijkheid voor de re-integratie-inspanningen bij betrokkene als werkgever ligt. Het Uwv heeft daarvoor terecht verwezen naar de uitspraak van de Raad van 18 november 2009, LJN BK3713. De Raad ziet in hetgeen door betrokkene is aangevoerd geen reden daarover thans anders te oordelen.

5.3. De Raad overweegt voorts dat de stukken voldoende steun bieden voor het standpunt van appellant dat betrokkene onvoldoende re-integratie-inspanningen heeft verricht.

5.4. De verzekeringsarts heeft op 25 oktober 2007 aangegeven dat de werknemer in staat is tot werkhervatting in psychisch en sociaal weinig belastend werk. De inschatting door de bedrijfsarts van de arbeidsbelastbaarheid in het actueel oordeel van 10 september 2007 imponeert daarbij volgens de verzekeringsarts dubbelzinnig. De bedrijfsarts kon naar de mening van de verzekeringsarts geen deugdelijke grond aandragen waarom niet eerder is gestart met daadwerkelijke structurele werkhervatting ondanks de nog lopende medische behandelingen. De bezwaarverzekeringsarts heeft de bevindingen van de verzekeringsarts - na kennisneming van de informatie van de huisarts van 29 maart 2008 en anesthesioloog-pijnspecialist van 28 maart 2008 - bevestigd. Volgens de bezwaarverzekeringsarts is sprake van hoofdpijnklachten waarvoor tot op heden geen duidelijke oorzaak gevonden is. Er is geen sprake van een situatie van “geen duurzaam benutbare mogelijkheden”. Verder is volgens de bezwaarverzekeringsarts de intensiteit van de behandelingen niet zodanig geweest dat deze gedurende de gehele ziekteperiode niet verenigbaar zou zijn geweest met arbeidsinspanningen.

5.6. Betrokkene heeft nog aangevoerd dat hij inmiddels per 1 januari 2009 in aanmerking is gebracht voor een WIA-uitkering die op arbeidskundige gronden wordt berekend naar een mate van arbeidsongeschiktheid van 80 tot 100%. De Raad is in dit verband, anders dan de rechtbank, van oordeel dat deze beoordeling in een geheel ander kader en achteraf heeft plaatsgevonden. Daaruit kunnen geen conclusies worden getrokken met betrekking tot de vraag of betrokkene voldoende re-integratie-inspanningen heeft verricht in de periode van 104 weken voorafgaand aan de datum einde wachttijd. De Raad verwijst hiervoor naar zijn uitspraken van 18 augustus 2010 (LJN BN4419) en 29 september 2010 (LJN BN8780).

6.1. Uit hetgeen onder 5.2 tot en met 5.6 is overwogen volgt dat de Raad van oordeel is dat het bestreden besluit in rechte stand kan houden.

6.2. Het hoger beroep slaagt derhalve en de aangevallen uitspraak komt voor vernietiging in aanmerking. Doende hetgeen de rechtbank zou behoren te doen, verklaart de Raad het beroep ongegrond.

7. De Raad ziet geen aanleiding voor een proceskostenveroordeling.

III. BESLISSING

De Centrale Raad van Beroep,

Recht doende:

Deze uitspraak is gedaan door Ch. van Voorst als voorzitter en C.P.J. Goorden en A.A.H. Schifferstein als leden, in tegenwoordigheid van M.A. van Amerongen als griffier. De beslissing is uitgesproken in het openbaar op 26 januari 2011.

(get.) Ch. van Voorst.

(get.) M.A. van Amerongen.

IvR