Centrale Raad van Beroep, 09-02-2011, ECLI:NL:CRVB:2011:BP7826 BP3990, 09-2086 AWBZ

09/2086 AWBZ

Centrale Raad van Beroep

Meervoudige kamer

U I T S P R A A K

op het hoger beroep van:

[Appellante], wonende te [woonplaats], (hierna: appellante)

tegen de uitspraak van de rechtbank Amsterdam van 20 maart 2009, 08/3203 (hierna: aangevallen uitspraak)

in het geding tussen:

appellante

en

de onderlinge waarborgmaatschappij Agis Zorgverzekeringen U.A., gevestigd te Amersfoort, (hierna: Agis)

Datum uitspraak: 9 februari 2011

I. PROCESVERLOOP

Namens appellante heeft mr. W.G. Fischer, advocaat te Haarlem, hoger beroep ingesteld.

Agis heeft een verweerschrift ingediend.

Het onderzoek ter zitting heeft, gevoegd met het geding tussen appellante en het College van burgemeester en wethouders van de gemeente Amsterdam, genummerd 09/2080 WWB, plaatsgevonden op 25 augustus 2010. Appellante is in persoon verschenen, bijgestaan door mr. Fischer. Agis heeft zich niet laten vertegenwoordigen. Na de gevoegde behandeling ter zitting zijn de gedingen weer gesplitst. In de zaak 09/2080 WWB is afzonderlijk uitspraak gedaan.

II. OVERWEGINGEN

1. De Raad gaat uit van de volgende in dit geding van belang zijnde feiten en omstandigheden.

1.2. Bij besluit van 29 mei 2008 heeft Agis appellante meegedeeld dat zij niet in aanmerking komt voor de verstrekking van zorg als bedoeld in de AWBZ.

1.3. Bij besluit van 4 juli 2008 heeft Agis het bezwaar van appellante tegen het besluit van 29 mei 2008 ongegrond verklaard. Daarbij is overwogen dat appellante niet behoort tot de kring van verzekerden van de AWBZ. Agis heeft gewezen op het bepaalde in de artikelen 5 en 5b van de AWBZ en heeft zich daarbij op het standpunt gesteld dat de door appellante aangehaalde internationale verdragen niet leiden tot een aanspraak op zorg als bedoeld in de AWBZ.

2. Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank het beroep van appellante tegen het besluit van 4 juli 2008 ongegrond verklaard. De rechtbank heeft - samengevat weergegeven - overwogen dat niet in geschil is dat appellante op grond van artikel 5 van de AWBZ en de daarop berustende bepalingen niet tot de kring van verzekerden van de AWBZ behoort. Naar het oordeel van de rechtbank kan artikel 5b van de AWBZ geen toepassing vinden, nu in de door appellante aangehaalde internationale verdragen niet specifiek de wetgeving van een land wordt aangewezen en er ook geen coördinatieverdrag op appellante van toepassing is. Onder verwijzing naar vaste jurisprudentie van de Raad (waarbij als voorbeeld is genoemd de uitspraak van 11 oktober 2007, LJN BB5687), overweegt de rechtbank dat de namens appellante aangehaalde artikelen van het Europees Sociaal Handvest (ESH) en het Internationaal Verdrag inzake Economische, Sociale en Culturele Rechten (IVESCR) niet kunnen worden beschouwd als eenieder verbindende bepalingen als bedoeld in de artikelen 93 en 94 van de Grondwet (Gw). Het beroep op schending van de artikelen 3, 8 en 14 van het Europees Verdrag tot bescherming van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden (EVRM) heeft de rechtbank onder verwijzing naar jurisprudentie van het Europese Hof voor de Rechten van de mens (EHRM) en van de Raad eveneens verworpen.

3. Appellante heeft zich in hoger beroep gemotiveerd tegen deze uitspraak gekeerd. Daarbij heeft zij aangevoerd dat mede in het licht van hetgeen in het ESH en het IVESCR is bepaald een beroep op artikel 8 van het EVRM gerechtvaardigd is. Er is sprake van het niet verstrekken van voorzieningen ingevolge de AWBZ zonder dat het beoogde doel achter het koppelingsbeginsel kan worden gediend.

4. De Raad komt tot de volgende beoordeling.

4.1. Met betrekking tot de ontvankelijkheid van het hoger beroep overweegt de Raad het volgende.

4.1.1. De Raad stelt vast dat de periode waarvoor appellante in aanmerking wenst te komen voor de verstrekking van zorg als bedoeld in de AWBZ is verstreken, nu de aanvraag van appellante betrekking heeft op de periode van 26 februari 2008 tot en met 25 februari 2009. Ter zitting van de Raad is door de gemachtigde van appellante meegedeeld dat appellante in die periode geen zorg in natura heeft genoten en dat zij ook geen kosten voor zorg heeft gemaakt. De Raad stelt voorts vast dat het met terugwerkende kracht verstrekken van zorg in natura niet mogelijk is en dat appellante niet heeft geopteerd voor een aan zorg te besteden persoonsgebonden budget.

4.1.3. Gelet op het voorgaande komt de Raad tot de conclusie dat het hoger beroep ontvankelijk is.

4.2. Met betrekking tot de afwijzing van de aanvraag om zorg overweegt de Raad als volgt.

4.2.1. Tussen partijen is niet in geschil dat appellante gelet op het bepaalde in artikel 5, tweede lid, van de AWBZ niet verzekerd is ingevolge de AWBZ, nu zij geen rechtmatig verblijf had op de voet van artikel 8, aanhef en onder a tot en met e en l, van de Vreemdelingenwet 2000. Een beroep op artikel 5b van de AWBZ kan evenmin leiden tot verzekering ingevolge de AWBZ, nu geen sprake is van het voortvloeien van verzekering uit de toepassing van bepalingen van een verdrag of van een besluit van een volkenrechtelijke organisatie.

4.2.2. De Raad heeft reeds in vele uitspraken, onder meer in zijn uitspraak van 26 juni 2001 (LJN AB2276), geoordeeld dat in de koppelingswetgeving, waarbij aan vreemdelingen slechts onder bepaalde voorwaarden rechten worden toegekend die aan Nederlandse onderdanen zonder die voorwaarden worden toegekend, een onderscheid naar nationaliteit aan de orde is dat verenigbaar is met de non-discriminatievoorschriften die zijn vervat in diverse - rechtstreeks werkende - bepalingen in internationale verdragen, zoals artikel 14 van het EVRM, artikel 26 van het Internationaal Verdrag inzake burgerrechten en politieke rechten en diverse bilaterale en multilaterale coördinatieverdragen inzake sociale zekerheid.

4.2.5. De Raad is van oordeel dat appellante onvoldoende feitelijke gegevens heeft aangedragen om tot de conclusie te komen dat kan worden gezegd dat de weigering van zorg als bedoeld in de AWBZ tot effect had dat de normale ontwikkeling van haar privéleven ten tijde van belang onmogelijk werd gemaakt. Daarbij speelt de omstandigheid dat appellante ten tijde van belang geen rechtmatig verblijf had in Nederland een rol. Voorts is naar het oordeel van de Raad niet gebleken dat het voor appellante onmogelijk was terug te keren naar het land van herkomst. Naar het oordeel van de Raad kan in die omstandigheden in redelijkheid niet worden volgehouden dat de weigering van zorg als bedoeld in de AWBZ geen blijk geeft van een ‘fair balance’ tussen de publieke belangen betrokken bij de weigering van zorg als bedoeld in de AWBZ en de particuliere belangen van appellant. Met de rechtbank is de Raad van oordeel dat het beroep van appellante op artikel 8 van het EVRM niet slaagt.

5. Uit het vorenstaande vloeit voort dat het hoger beroep niet slaagt, zodat de aangevallen uitspraak voor bevestiging in aanmerking komt.

6. De Raad ziet geen aanleiding voor een veroordeling in de proceskosten.

III. BESLISSING

De Centrale Raad van Beroep;

Recht doende:

Bevestigt de aangevallen uitspraak.

(get.) N.J. van Vulpen-Grootjans.

(get.) J.R.K.A.M. Waasdorp.

RB