Centrale Raad van Beroep, 04-12-2013, ECLI:NL:CRVB:2013:2674, 12-6222 WIA-S

De Raad stelt vast dat hij in meergenoemde uitspraak van 12 december 2012 het Uwv heeft veroordeeld in de proceskosten van verzoekster in beroep en in hoger beroep tot een bedrag van € 1.748,-. Met deze uitspraak is dit bedrag in rechte komen vast te staan. Voor het toekennen van een extra halve punt ter waarde van € 218,50, zoals door verzoekster is verzocht, is derhalve geen plaats meer. Verzoekster had daartoe destijds een rectificatieverzoek bij de Raad moeten indienen. Terzijde wordt opgemerkt dat het Uwv blijkens het verweerschrift van 3 juli 2013 heeft toegezegd voormeld bedrag wel aan verzoekster te zullen vergoeden.

Tussen partijen is niet (meer) in geschil dat de periode waarover ten onrechte loon e.d. is betaald, loopt van 10 september 2009 tot 1 mei 2010.

Tussen partijen is evenmin in geschil dat 70% van het als gevolg van het onrechtmatige loonsanctiebesluit doorbetaalde loon aan het Uwv kan worden toegerekend. In vaste rechtspraak van de Raad (zie bijvoorbeeld de uitspraak van 27 augustus 2008, ECLI:NL:CRVB:2008:BE9370) is neergelegd dat deze 70% moet worden berekend over het gemaximeerde dagloon van de werknemer en niet, zoals door verzoekster is bepleit, over het laatstverdiende loon dat aan de werknemer is betaald. Gelet op diezelfde vaste rechtspraak wordt het voorgaande niet anders wanneer verzoekster op basis van een Collectieve Arbeidsovereenkomst meer dan 70% van het gemaximeerde dagloon aan haar werknemer heeft betaald.

Vastgesteld wordt dat partijen ervan zijn uitgegaan dat over de in 2.2.2 en 2.2.3 genoemde schadeposten wettelijke rente moet worden vergoed. In zijn aanvullend verweerschrift van 28 augustus 2013 heeft het Uwv deze rente berekend op € 4.232,32. Daarbij is het Uwv uitgegaan van 1 november 2009 als begindatum. Zoals ter zitting door het Uwv is erkend dient deze datum te worden gesteld op 10 september 2009. Voornoemd rentebedrag is op grond daarvan dus onjuist vastgesteld en moet opnieuw worden berekend, uitgaande van 10 september 2009 als begindatum.

Inzake de procedure tot ontbinding van de arbeidsovereenkomst is de Raad van oordeel dat verzoekster er zelf voor heeft gekozen om via de kantonrechter de arbeidsovereenkomst met haar werknemer te laten ontbinden. Uit de verklaring van de HR-manager van verzoekster van 13 november 2009 komt naar voren dat reeds in februari 2009 sprake was van het niet voortzetten van de arbeidsovereenkomst met de werknemer. Bovendien blijkt uit die verklaring dat de werknemer door deze manager gewezen is op het belang van het aanvragen van een uitkering op grond van de Wet werk en inkomen naar arbeidsvermogen. Door desondanks de ontbindingsprocedure te starten, dienen de eventuele daaraan verbonden risico’s voor verzoekster te blijven. De kosten van rechtsbijstand die verzoekster in dit verband heeft gemaakt kunnen derhalve niet worden toegerekend aan het onrechtmatige loonsanctiebesluit van 10 september 2009.

Verzoekster heeft de Raad er niet van kunnen overtuigen dat de schade die zij als gevolg van het voeren van de kort gedingprocedures heeft geleden, moet worden gezien als een direct gevolg van het onrechtmatige loonsanctiebesluit van het Uwv van 10 september 2009. Daartoe wordt erop gewezen dat de kort gedingprocedures door de werknemer zijn geëntameerd teneinde te bewerkstelligen dat verzoekster haar wettelijke verplichtingen als werkgever inzake de re-integratie van haar arbeidsongeschikte werknemer en loonbetaling nakomt. Door deze wettelijke verplichtingen op dat moment niet na te komen heeft verzoekster in dat kader het risico aanvaard dat zij in kort gedingprocedures kon worden betrokken.