Centrale Raad van Beroep, 03-07-2013, ECLI:NL:CRVB:2013:844, 10-643 WWB

Daarnaast heeft het college in reactie op de opdracht uit de tussenuitspraak om helderheid te verschaffen over de vraag welke inhoudingverplichtingen er rusten op de werkgever en het college, mede in relatie tot het bruto-netto-traject, terecht gewezen op artikel 31 van de Wet werk en bijstand (WWB). In artikel 31, eerste lid, eerste volzin, van de WWB is bepaald dat tot de middelen alle vermogens- en inkomensbestanddelen worden gerekend waarover de alleenstaande of het gezin beschikt of redelijkerwijs kan beschikken. Ingevolge de derde volzin behoort in elk geval tot de middelen de ten aanzien van de alleenstaande of het gezin toepasselijke heffingskorting, bedoeld in hoofdstuk 8 van de Wet inkomstenbelasting 2001.

Gelet hierop en in aanmerking genomen dat tussen partijen niet in geschil is dat appellante voldeed aan de voorwaarden voor toepassing van de algemene heffingskorting, heeft het college zich terecht op het standpunt gesteld dat, ook al betaalde de werkgever aan appellante loon uit zonder met de algemene heffingskorting rekening te houden, het college het loon moet korten alsof de werkgever de algemene heffingskorting wel heeft toegepast, omdat de algemene heffingskorting een inkomensbestanddeel is waarover appellante redelijkerwijs kan beschikken.

Het verzoek om schadevergoeding wegens overschrijding van de redelijke termijn

Voor de wijze van beoordeling van het verzoek om schadevergoeding wegens overschrijding van de redelijke termijn, bedoeld in artikel 6, eerste lid, van het EVRM, verwijst de Raad in de eerste plaats naar zijn uitspraak van 26 januari 2009 (LJN BH1009). Voor het voorliggende geval betekent dit het volgende. Vanaf de ontvangst door het college op 12 februari 2009 van het bezwaarschrift van appellante tegen de uitkeringsspecificatie over december 2008 tot de datum van deze uitspraak zijn vier jaar en bijna vijf maanden verstreken. Van dit tijdsverloop heeft de behandeling van het bezwaar door het college vanaf de ontvangst van het bezwaarschrift op 12 februari 2009 tot de beslissing op bezwaar van

7 mei 2009 bijna drie maanden geduurd, heeft de behandeling van het beroep bij de rechtbank vanaf de ontvangst van het beroepschrift op 15 mei 2009 tot de aangevallen uitspraak op 21 december 2009 ruim zeven maanden geduurd en heeft de behandeling van het hoger beroep door de Raad vanaf de ontvangst van het hoger beroepschrift op 28 januari 2010 tot deze uitspraak drie jaar en ruim vijf maanden geduurd.

In de tussenuitspraak van 24 januari 2012 heeft de Raad een gebrek geconstateerd in het besluit van 7 mei 2009. De Raad heeft daarom een bestuurlijke lus toegepast om het college de gelegenheid te geven om dit gebrek te herstellen. Als gevolg hiervan is de overschrijding van de redelijke termijn ontstaan. In een geval, waarin als gevolg van het toepassen van een bestuurlijke lus om gebreken te herstellen, de redelijke termijn is overschreden, moet deze overschrijding volledig aan het bestuursorgaan worden toegerekend. Dat is niet het geval wanneer de Raad na toepassing van de bestuurlijke lus niet binnen één jaar na ontvangst van de mededeling van het college van de wijze waarop de in de tussenuitspraak geconstateerde gebreken zijn hersteld, uitspraak doet, met dien verstande dat binnen twee jaar de tussenuitspraak is gedaan. Die behandelingsduur is in dit geval overschreden. Het heeft bijna twee jaar geduurd voordat de Raad na ontvangst van het hoger beroepschrift de voormelde tussenuitspraak heeft gedaan. Daarna heeft het een jaar en bijna drie maanden geduurd

voordat de Raad na ontvangst van het college van de wijze waarop de in de tussenuitspraak geconstateerde gebreken zijn hersteld een einduitspraak doet. Aan deze vaststelling kan het vermoeden worden ontleend dat de Raad de redelijke termijn heeft geschonden.