Centrale Raad van Beroep, 09-04-2014, ECLI:NL:CRVB:2014:1240, 12-5143 WMO-T

Met het besluit van 6 december 2011 tot beëindiging van het pgb per 1 januari 2012 heeft het college de looptijd van de aanvankelijk tot 1 januari 2014 toegekende hulp bij het huishouden gewijzigd en daarmee de rechtsgevolgen van het bestreden besluit veranderd. De rechtbank heeft dit besluit dan ook ten onrechte niet tot de omvang van het geding gerekend. De Raad zal het besluit van 6 december 2011 aanmerken als besluit als bedoeld in artikel 6:18, eerste lid, van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) en het hoger beroep van appellante op grond van artikel 6:19, eerste lid, van de Awb mede gericht achten tegen dit besluit.

Ter zitting heeft appellante medegedeeld dat zij zich kan vinden in het ter uitvoering van de aangevallen uitspraak genomen besluit van 1 november 2012 tot toekenning van hulp bij het huishouden, klasse 6, voor de periode van 1 januari 2009 tot en met 17 februari 2009. Dit besluit maakt dan ook geen onderdeel uit van de omvang van het geding.

Op grond van artikel 2 van de Wmo bestaat er geen aanspraak op maatschappelijke ondersteuning voor zover, met betrekking tot de problematiek die in het gegeven geval aanleiding geeft voor de noodzaak tot ondersteuning, een voorziening op grond van een andere wettelijke bepaling bestaat.

Op grond van artikel 4, eerste lid, aanhef en onder a, van de Wmo moet het college van burgemeester en wethouders voorzieningen treffen die een persoon als bedoeld in artikel 1, eerste lid, onder g, onderdeel 4, 5 en 6, ondervindt in zijn zelfredzaamheid en maatschappelijke participatie, op het gebied van de maatschappelijke ondersteuning, die hem in staat stellen een huishouding te voeren.4.3.3. In artikel 2, eerste lid, van het Besluit zorgaanspraken AWBZ (Besluit) is het volgende bepaald:

In artikel 2.6.6, achtste (2009) of zesde (2010) lid, van de Rsa is bepaald dat het zorgkantoor een maximaal te verlenen netto persoonsgebonden budget van een verzekerde met een indicatie voor verblijf kan ophogen tot het bedrag dat de verzekerde in een instelling zou kosten, onder aftrek van de woonlasten.

In artikel 2.6.9, twaalfde (2009 of tiende (2010) of negende (2012 en 2013) lid, van de Rsa is bepaald dat de verzekerde die blijkens het indicatiebesluit is aangewezen op verblijf, het persoonsgebonden budget ook mag gebruiken voor betaling van huishoudelijke hulp.

In de Beleidsregel 2011 Toekenning PGB-AWBZ bij indicatie langdurig verblijf (Beleidsregel 2011) van de voorzitter van de raad van bestuur van het College voor zorgverzekeringen is bepaald dat het zorgkantoor het pgb voor budgethouders die niet in een instelling verblijven, met € 3.259,- verhoogt voor de kosten van huishoudelijke hulp.

Vaststaat dat appellante in 2011 een ophoging van het pgb-AWBZ heeft ontvangen van € 3.259,- als bedoeld in de Beleidsregel 2011. Voorts staat vast dat appellante het geïndiceerde ZZP5 in de vorm van een pgb ontving en dat zij met ingang van 11 maart 2013 is overgestapt op zorg in natura.

De Raad stelt voorop dat huishoudelijke verzorging ten tijde in geding geen zorgfunctie was als bedoeld in het Besluit. Vaststaat dat appellante wel beschikte over een indicatie voor zorg als bedoeld in dat Besluit in de vorm van een zorgzwaartepakket VV05. Deze indicatie omvatte de zorgfuncties verblijf, begeleiding, persoonlijke verzorging, verpleging en behandeling. Voor zover hulp bij het huishouden al besloten zou liggen in de zorgfunctie verblijf, volgt uit artikel 2.6.6, achtste (2009) of zesde (2010) lid, van de Rsa dat woonlasten niet zijn begrepen in het pgb voor een verzekerde die is aangewezen op verblijf. Ook blijkt niet dat voor de kosten van huishoudelijke verzorging aan appellante voor deze periode een pgb-AWBZ is verleend voor - onder meer - de kosten van huishoudelijke verzorging, of een aparte ophoging van zodanig pgb bestemd voor de kosten van huishoudelijke hulp. Appellante mocht in deze periode de besteding van haar pgb op grond van artikel 2.6.9, twaalfde (2009) of tiende (2010) lid, van de Rsa weliswaar verantwoorden met de gemaakte kosten voor huishoudelijke verzorging, maar zij was daartoe niet gehouden, omdat het pgb-AWBZ dan niet volledig kan worden besteed aan de zorg waarvoor zij is geïndiceerd en waarvoor het pgb is verleend. Ook is niet gebleken dat appellante het pgb-AWBZ (gedeeltelijk) heeft besteed aan de kosten van hulp bij het huishouden. Het vorenstaande betekent dat geen sprake is van een situatie waarin sprake is van een wettelijk geregelde voorliggende voorziening als bedoeld in artikel 2 van de WMO, dan wel van een situatie waarin de noodzaak van ondersteuning voor huishoudelijke hulp op grond van de Wmo ontbreekt omdat appellante daarvoor een pgb op grond van de AWBZ ontvangt.

In zijn uitspraak van 5 juni 2013 (ECLI:NL:CRVB:2013:CA2974) heeft de Raad geoordeeld dat van een betrokkene die op grond van Beleidsregel 2011 een ophoging van het pgb-AWBZ heeft ontvangen voor hulp bij het huishouden, verlangd mag worden dat hij deze ophoging in het kader van de eigen verantwoordelijkheid aanwendt voor hulp bij het huishouden. Er bestaat in dat geval geen noodzaak tot ondersteuning voor het college voor zover het bedrag van deze ophoging toereikend is om huishoudelijke hulp te financieren.

Gelet op hetgeen in rechtsoverweging 4.5.1 tot en met 4.8 is overwogen, is de Raad van oordeel dat het bestreden besluit en het besluit van 6 december 2011 gebrekkig zijn en voor vernietiging in aanmerking komen.

Uit genoemde overwegingen volgt dat de daar bedoelde gebreken uitsluitend kunnen worden hersteld door een beslissing die gebaseerd is op nader onderzoek door het college naar de omvang van de noodzakelijk geachte ondersteuning. Daarom kan de Raad niet zelf voorzien in de zaak of de rechtsgevolgen in stand laten. Er is aanleiding om met toepassing van artikel 21, zesde lid, van de Beroepswet het college op te dragen een nieuwe beslissing op bezwaar te nemen, waarbij de hiervoor genoemde gebreken worden hersteld. Het college dient hierbij inzichtelijk te maken op hoeveel uren hulp bij het huishouden appellante is aangewezen, hoeveel uren per taak worden geïndiceerd en waarop dit is gebaseerd. Het college dient tevens in te gaan op hetgeen appellante heeft aangevoerd over het gebruik van (voorliggende) voorzieningen als de boodschappenservice en de maaltijdservice en de eventuele toepasselijkheid van de hardheidsclausule. Ten slotte dient het college inzichtelijk te motiveren òf en in hoeverre het reeds aan appellante verleende pgb voor hulp bij het huishouden en de ophoging van € 3.259,- in mindering strekken op een eventueel aan appellante te verlenen pgb voor hulp bij het huishouden.