Centrale Raad van Beroep, 22-04-2014, ECLI:NL:CRVB:2014:1609, 12-3984 WWB

Appellant heeft zich op 3 mei 2012 wederom gemeld bij het UWV werkbedrijf om bijstand aan te vragen op grond van de WWB naar de norm voor een alleenstaande. Op zijn aanvraagformulier heeft hij [adres] opgegeven als zijn verblijfadres. Het college heeft deze aanvraag bij besluit van 22 mei 2012 met toepassing van artikel 4:5 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) buiten behandeling gesteld. Bij besluit van 5 juni 2012 heeft het college de aanvraag alsnog inhoudelijk getoetst en met toepassing van artikel 4:6 van de Awb afgewezen op de grond dat niet gebleken is van nieuwe feiten en omstandigheden.

Het college heeft op grond van de artikelen 6:18 en 6:19 van de Awb het bezwaar van appellant tegen het besluit van 22 mei 2012 mede gericht geacht tegen het besluit van 5 juni 2012. Bij besluit van 13 juni 2012 heeft het college het bezwaar ongegrond verklaard onder wijziging van de motivering in die zin, dat nu appellant onveranderd zijn hoofdverblijf in de woning van [Z.] heeft gehad, hij geacht wordt met hem een gezamenlijke huishouding te voeren. Volgens het college is in dit geval het onweerlegbaar rechtsvermoeden van artikel 3, vierde lid, aanhef en onder a, van de WWB van toepassing. Het college heeft geen aanleiding gezien de door appellant gevraagde kosten van bezwaar te vergoeden.

Ambtshalve wordt vastgesteld dat de rechtbank ten onrechte heeft overwogen dat het besluit van 5 juni 2012 als een beslissing op bezwaar moet worden aangemerkt. Aan het bestuursorgaan komt immers de bevoegdheid toe om gedurende een bezwaar- of beroepsprocedure het besluit waartegen het bezwaar zich richt in te trekken of te wijzigen. Dit is niet anders indien een besluit tot buitenbehandelingstelling wordt vervangen door een inhoudelijk besluit. Het college heeft dan ook terecht het besluit van 5 juni 2012 aangemerkt als een wijzigingsbesluit als bedoeld in artikel 6:18 van de Awb en ingevolge artikel 6:19 van de Awb het bezwaar tegen het besluit van 22 mei 2012 mede gericht geacht tegen het besluit van 5 juni 2012. De rechtbank heeft dit niet onderkend. Dit betekent dat de aangevallen uitspraak dient te worden vernietigd met uitzondering van de bepalingen over proceskosten en griffierecht.

Ingevolge artikel 3, tweede lid, aanhef en onder a, van de WWB, voor zover hier van belang, wordt als gehuwd of als echtgenoot mede aangemerkt de ongehuwde die met een ander een gezamenlijke huishouding voert. Op grond van het derde lid van dit artikel is sprake van een gezamenlijke huishouding indien twee personen hun hoofdverblijf in dezelfde woning hebben en zij blijk geven zorg te dragen voor elkaar door middel van het leveren van een bijdrage in de kosten van de huishouding dan wel anderszins. Ingevolge artikel 3, vierde lid, aanhef en onder a, van de WWB wordt een gezamenlijke huishouding in ieder geval aanwezig geacht indien de belanghebbenden hoofdverblijf hebben in dezelfde woning en in de periode van twee jaar voorafgaande aan de aanvraag van bijstand met elkaar gehuwd zijn geweest of voor de verlening van bijstand als gehuwden zijn aanmerkt.

Niet in geschil is dat appellant en [Z.] in de te beoordelen periode van 3 mei 2012 tot en met 5 juni 2012 gezamenlijk hoofdverblijf hadden op het adres [adres]. Tevens staat vast dat de onderhavige aanvraag om bijstand, die heeft geleid tot het bestreden besluit, is gelegen binnen de periode van twee jaar volgend op het na bezwaar gehandhaafde besluit van 24 februari 2012, waarbij appellant voor de verlening van bijstand is aangemerkt als gehuwd. Dit betekent, gelet op artikel 3, vierde lid, aanhef en onder a, van de WWB dat het college terecht heeft geconcludeerd dat appellant en [Z.] in deze periode een gezamenlijke huishouding voerden. Anders dan appellant heeft betoogd, is voor deze beoordeling niet relevant dat op het moment van het nemen van het bestreden besluit nog niet onherroepelijk was beslist op de afwijzing van de aanvraag van appellant van 18 januari 2012.

Uit 4.3 en 4.4 volgt dat appellant in de te beoordelen periode, die loopt van 3 mei 2012 tot en met 5 juni 2012 (datum afwijzingsbesluit), geen zelfstandig subject van bijstand was en derhalve geen recht op bijstand naar de norm voor een alleenstaande had. Het college heeft de aanvraag van appellant om bijstand naar de norm voor een alleenstaande terecht afgewezen.

Appellant heeft aangevoerd dat het college de door appellant in bezwaar gemaakte kosten had moeten vergoeden.

Ingevolge artikel 7:15, tweede lid, eerste volzin, van de Awb worden de kosten die de belanghebbende in verband met de behandeling van het bezwaar redelijkerwijs heeft moeten maken, door het bestuursorgaan uitsluitend vergoed op verzoek van de belanghebbende voor zover het bestreden besluit wordt herroepen wegens aan het bestuursorgaan te wijten onrechtmatigheid.

Zoals de Raad heeft overwogen in zijn uitspraak van 23 augustus 2006 (ECLI:NL:CRVB:2006:AY8044) is van “herroepen” in de zin van artikel 7:15, tweede lid, van de Awb slechts sprake indien het primaire besluit wordt gewijzigd wat betreft het daarbij beoogde of geweigerde rechtsgevolg. Het besluit van 22 mei 2012 is in deze zin herroepen, nu het college hangende het bezwaar tegen dat besluit de aanvraag alsnog in behandeling heeft genomen en bij besluit van 5 juni 2012 heeft afgewezen. Aangezien het besluit van 22 mei 2012 is herroepen wegens aan het college te wijten onrechtmatigheid had het college de door appellant in bezwaar gemaakte kosten moeten vergoeden.

Uit hetgeen onder 4.7 en 4.8 is overwogen volgt dat het bestreden besluit niet in stand kan blijven voor zover het college daarbij niet de door appellant gemaakte kosten in bezwaar heeft vergoed. Aanleiding bestaat het college te veroordelen tot vergoeding van deze kosten, die worden begroot op € 974,- voor verleende rechtsbijstand.