Centrale Raad van Beroep, 14-05-2014, ECLI:NL:CRVB:2014:1647, 13-3596 WW

Appellante heeft in hoger beroep herhaald dat volgens haar wel sprake is van nieuwe feiten en omstandigheden, omdat werkneemster niet heeft voldaan aan haar verplichtingen volgend uit de artikelen 24, 25 en 26 van de WW en omdat door het Uwv ten onrechte geen controle is uitgevoerd. Appellante is het voorts oneens met het uitgangspunt van de rechtbank dat de beslissing op de melding verwijtbaar gedrag in de beslissing op het herzieningsverzoek is vervat. Volgens appellante is het Uwv in gebreke gebleven op de melding te beslissen en dus de gevraagde dwangsommen verschuldigd.

Het Uwv heeft bevestiging van de aangevallen uitspraak bepleit.

Volgens werkneemster maakt appellante feitelijk misbruik van procesrecht door op dezelfde vage grondslagen en zonder onderbouwing weer een procedure op te tuigen. Verzocht is appellante te veroordelen in de proceskosten in hoger beroep.

Op zo’n herhaalde aanvraag is artikel 4:6 van de Awb van toepassing. Dit betekent dat de aanvrager nieuw gebleken feiten of veranderde omstandigheden naar voren moet brengen. Wanneer de aanvrager dat niet doet , kan een bestuursorgaan de aanvraag afwijzen met verwijzen naar zijn eerdere besluit. Ook als zonder meer duidelijk is dat wat bij de herhaalde aanvraag is aangevoerd niet van belang kan zijn voor het eerdere besluit, mag het bestuursorgaan de aanvraag op deze manier afwijzen. Onder nieuw gebleken feiten en omstandigheden worden verstaan feiten en omstandigheden die ná het eerdere besluit zijn voorgevallen, dan wel feiten of omstandigheden die weliswaar vóór het eerdere besluit zijn voorgevallen, maar die niet vóór dat besluit konden worden aangevoerd. Nieuw gebleken feiten zijn ook bewijsstukken van al eerder gestelde feiten of omstandigheden, als deze bewijsstukken niet eerder konden worden overgelegd.

Ter ondersteuning van de aanvraag van 20 februari 2012 heeft appellante aangevoerd dat werkneemster blijft bij het standpunt dat er geen informatie aan de voormalig werkgeefster wordt verstrekt. Dit kan niet van belang zijn voor het eerdere besluit, omdat het door werkneemster niet geven van de bij brief van 20 februari 2012 door Vinna BV verlangde informatie geen overtreding op kan leveren van artikel 25 van de WW. De in dat artikel opgenomen inlichtingenverplichting van een werknemer geldt, zoals al door de gemachtigde van werkneemster in zijn brief van 31 januari 2012 aan Vinna BV is benadrukt, niet jegens appellante. Ter zitting heeft appellante erkend dat wat overigens ter ondersteuning van die aanvraag is aangevoerd, geen nieuw gebleken feiten of omstandigheden zijn. Het Uwv mocht de herhaalde aanvraag van appellante dan ook afwijzen met verwijzing naar zijn eerdere besluit van 30 september 2008. In wat appellante heeft aangevoerd zijn geen bijzondere omstandigheden gelegen die het Uwv in het onderhavige geval aanleiding hadden moeten geven om nader onderzoek te doen naar het eerder voor werkneemster vastgestelde recht op een WW-uitkering over de periode van 4 augustus 2008 tot en met 3 april 2011. De rechtbank heeft het beroep tegen bestreden besluit 1 terecht ongegrond verklaard.

Juist zijn het standpunt van het Uwv en het oordeel van de rechtbank dat met het besluit van 9 mei 2012 is beslist op zowel het herzieningsverzoek als op de melding verwijtbaar gedrag van 2 april 2012. Wat appellante in hoger beroep daartegen heeft aangevoerd, geeft geen aanleiding hierover anders te oordelen. Het tijdsverloop tussen de ontvangst van de ingebrekestelling van 25 april 2012 en de bekendmaking van het besluit van 9 mei 2012 bedraagt niet meer dan twee weken. Uit artikel 4:17, derde lid, van de Awb volgt dat het Uwv geen dwangsom verschuldigd is. De rechtbank heeft ook het beroep tegen bestreden besluit 2 terecht ongegrond verklaard.

Het hoger beroep slaagt niet. De aangevallen uitspraak zal worden bevestigd. Bij deze uitkomst is een veroordeling tot vergoeding van schade niet mogelijk, zodat dit verzoek wordt afgewezen.