Centrale Raad van Beroep, 08-07-2014, ECLI:NL:CRVB:2014:2313, 13-6321 WWB

Appellante ontvangt sinds 25 januari 2008 bijstand op grond van de Wet werk en bijstand naar de norm voor een alleenstaande, in aanvulling op haar uitkering op grond van de Wet op de arbeidsongeschiktheidsverzekering (WAO).

Op 13 februari 2013 heeft appellante bezwaar gemaakt tegen de uitkeringsspecificatie van 25 januari 2013 over de maand januari 2013 (uitkeringsspecificatie). Appellante kan zich niet verenigen met het feit dat een bedrag van € 93,55 op de bijstand is ingehouden.

Bij besluit van 17 juni 2013 (bestreden besluit) heeft het college het bezwaar ongegrond verklaard. Tegen dit besluit heeft appellante beroep ingesteld.

Bij besluit van 30 september 2013 (nader besluit) heeft het college het bestreden besluit ingetrokken en het bezwaar van appellante niet-ontvankelijk verklaard. Daaraan heeft het college ten grondslag gelegd dat de uitkeringsspecificatie wat de inhouding in verband met de nog openstaande vordering op appellante (inhouding) betreft, geen besluit is in de zin van artikel 1:3, eerste lid, van de Algemene wet bestuursrecht (Awb).

De Raad heeft eerder overwogen (bijvoorbeeld in zijn uitspraak van 17 januari 2012, ECLI:NL:CRVB:2012:BV1235) dat aan elke (meestal: maandelijkse) betaling van salaris of uitkering een besluit tot zodanige betaling ten grondslag ligt. Wanneer een ander daartoe strekkend geschrift van het bestuursorgaan ontbreekt, kan dit besluit zichtbaar worden in een salaris- of uitkeringsspecificatie. Daartegen staat dan in beginsel het rechtsmiddel van bezwaar open. De rechtmatigheid van een eerder genomen besluit waarbij over de grondslag van periodiek te betalen salaris of uitkering is beslist, kan niet bij elke betaling opnieuw aan de orde worden gesteld als er in de periodieke betaling geen wijziging optreedt. Dan is in het algemeen slechts sprake van een herhaling van de eerder genomen beslissing. Zo’n herhaling is niet gericht op enig rechtsgevolg dat niet reeds door de oorspronkelijke beslissing tot stand was gebracht en kan om die reden niet worden aangemerkt als een besluit in de zin van artikel 1:3, eerste lid, van de Awb.

Uit de in het geding gebrachte uitkeringsspecificaties blijkt dat het college met ingang van de maand juli 2012 een bedrag van € 93,55 per maand op de bijstand van appellante in mindering heeft gebracht in verband met een nog openstaande vordering van het college op appellante. Met ingang van de maand januari 2013 is dit bedrag niet gewijzigd. De uitkeringsspecificatie betreft aldus wat de inhouding betreft geen wijziging in de periodieke betaling en is een herhaling van een eerder genomen besluit inzake de verlening van bijstand. Onder verwijzing naar wat onder 4.2 is overwogen, moet dan ook worden geoordeeld dat de uitkeringsspecificatie ten aanzien van de inhouding niet is gericht op rechtsgevolg en daarmee niet als een besluit in de zin van artikel 1:3, eerste lid, van de Awb kan worden aangemerkt.

De rechtbank heeft terecht geoordeeld dat de stelling van appellante, dat sprake is van een wijziging van omstandigheden, aangezien er beslag is gelegd op haar WAO-uitkering, niet leidt tot de conclusie dat de uitkeringsspecificatie wat betreft de inhouding wel op rechtsgevolg is gericht. Die wijziging brengt immers geen verandering in de gevolgen van de inhouding, namelijk dat zoveel minder aan bijstand wordt uitbetaald.

Appellante heeft verder aangevoerd dat het college haar bezwaarschrift mede als een verzoek om herziening had moeten opvatten. Ook deze stelling kan niet slagen, nu in het bezwaarschrift uitsluitend en herhaaldelijk van "bezwaar" wordt gesproken en appellante ook tijdens de bezwaarschriftprocedure geen aanleiding heeft gezien het college er op te wijzen dat haar bezwaarschrift mede als verzoek om herziening moest worden beschouwd.

Gelet op wat in 4.3 tot en met 4.5 is overwogen slaagt het hoger beroep niet voor zover het is gericht tegen de ongegrondverklaring van het beroep. De aangevallen uitspraak komt in zoverre voor bevestiging in aanmerking.