Centrale Raad van Beroep, 06-08-2014, ECLI:NL:CRVB:2014:2670, 12-4973 WIA

Appellant heeft in hoger beroep aangevoerd dat hij ten tijde van de primaire beoordeling nog herstellend en revaliderend was van de operatie op 28 april 2011, dat de belastbaarheid per datum in geding nog niet viel vast te stellen en dat de medische beoordeling (dus) is gebaseerd op een prognose van zijn mogelijkheden per einde wachttijd. Nu het Uwv niet getoetst heeft of de prognose is uitgekomen en appellant bovendien niet gezien is door de bezwaarverzekeringsarts, is de medische beoordeling volgens appellant onzorgvuldig. Appellant heeft tevens betoogd dat hij, gelet op zijn beperkingen, met name wat betreft zitten, per einde wachttijd niet in staat was zijn eigen werk als officemanager op een advocatenbureau te verrichten.

Het Uwv heeft bevestiging van de aangevallen uitspraak bepleit.

Tussen partijen is in geschil of het Uwv terecht heeft beslist dat appellant met ingang van 10 oktober 2011 geen recht heeft op een uitkering ingevolge de Wet WIA, omdat hij op die datum geschikt was voor de maatgevende functie van officemanager, waardoor het inkomensverlies minder dan 35% bedraagt. Zoals appellant ter zitting heeft bevestigd, zijn de gronden in hoger beroep beperkt tot de medische grondslag van het bestreden besluit.

Aan rapporten opgesteld door een (bezwaar)verzekeringsarts komt, indien deze rapporten op zorgvuldige wijze tot stand zijn gekomen, geen inconsistenties bevatten en concludent zijn, naar vaste rechtspraak van de Raad een bijzondere waarde toe in die zin, dat het Uwv zijn besluiten omtrent de arbeidsongeschiktheid van een betrokkene op dit soort rapporten mag baseren. Dit betekent echter niet dat deze rapporten en het daarop gebaseerde besluit in beroep of in hoger beroep niet aantastbaar zijn. Het is echter aan de betrokkene om aan te voeren en zo nodig aannemelijk te maken dat de rapporten niet op zorgvuldige wijze tot stand zijn gekomen, inconsistenties bevatten, niet concludent zijn, dan wel dat de in de rapporten gegeven beoordeling onjuist is. Het aannemelijk maken dat de rapporten niet op zorgvuldige wijze tot stand zijn gekomen, inconsistenties bevatten, dan wel niet concludent zijn, kan geschieden door niet medisch geschoolden. Voor het aannemelijk maken dat de gegeven beoordeling onjuist is, is in beginsel een rapport van een regulier medicus noodzakelijk (zie bijvoorbeeld CRvB 9 september 2011, ECLI:NL:CRVB:2011:BS1122).

Hetgeen appellant in hoger beroep heeft aangevoerd met betrekking tot de medische grondslag van het bestreden besluit, is geen reden om van het oordeel van de rechtbank, neergelegd in de aangevallen uitspraak, af te wijken. Dit oordeel en de daaraan ten grondslag gelegde overwegingen worden dan ook onderschreven.

Meer in het bijzonder heeft appellant niet aannemelijk gemaakt dat het Uwv het bestreden besluit niet heeft kunnen baseren op de rapporten van de verzekeringsarts en de bezwaarverzekeringsarts. De beroepsgrond van appellant, die er in feite op neer komt dat het rapport van de verzekeringsarts niet zorgvuldig tot stand is gekomen omdat de verzekeringsarts de beperkingen van appellant per einde wachttijd heeft gebaseerd op een prognose, treft geen doel. Uit de rapporten van 30 juni 2011 en 26 juli 2011 blijkt dat de verzekeringsarts het dossier heeft bestudeerd, een anamnese heeft afgenomen, lichamelijk onderzoek heeft verricht en informatie heeft opgevraagd bij neurochirurg M. Daemen, werkzaam bij Kliniek Klein Rosendael, over de herniaoperatie op 28 april 2011. Op basis van de resultaten van dit gehele onderzoek heeft de verzekeringsarts, uitgaand van het te verwachten herstel na een succesvol verlopen herniaoperatie, een gemotiveerde inschatting gemaakt van de beperkingen van appellant per einde wachttijd. De verzekeringsarts is daarbij niet uitgegaan van een volledig herstel van de belastbaarheid, maar heeft overwogen dat het aannemelijk is dat appellant per einde wachttijd minimaal in staat zal zijn om niet te rugbelastende werkzaamheden te verrichten. De verzekeringsarts heeft vervolgens een Functionele Mogelijkhedenlijst (FML) opgesteld die uitgaat van niet te zware werkzaamheden, waarbij er nu en dan van houding gewisseld kan worden. De conclusie van de rechtbank dat de bezwaarverzekeringsarts voldoende heeft gemotiveerd dat er op grond van de aanwezige gegevens geen aanleiding was om aanwezig te zijn op de hoorzitting of appellant op het spreekuur uit te nodigen wordt onderschreven. Hieruit volgt dat het Uwv bij het bepalen van de mate van arbeidsongeschiktheid heeft mogen uitgaan van de rapporten van de (bezwaar)verzekeringsartsen.

Onder verwijzing naar hetgeen is overwogen in 4.2 lag het vervolgens op de weg van appellant om aannemelijk te maken dat de beoordeling van de verzekeringsarts niet juist was. In dat kader heeft appellant in hoger beroep een uitdraai van een huisartsjournaal overgelegd, waaruit blijkt dat hij op 10 november 2011 en 23 juli 2012 de huisarts heeft bezocht met pijnklachten van de rug en dat de huisarts appellant heeft (terug)verwezen naar Kliniek Klein Rosendael. Op dit huisartsenjournaal heeft de bezwaarverzekeringsarts met het rapport van 17 juni 2014 afdoende gereageerd. Ter zitting heeft appellant medegedeeld dat hij om hem moverende redenen het advies van de huisarts om terug te gaan naar Kliniek Klein Rosendael niet heeft opgevolgd, en ook geen andere specialistische behandeling heeft gezocht. Appellant is er dan ook niet in geslaagd aannemelijk te maken dat op de datum in geding sprake was van verdergaande beperkingen dan in de FML zijn opgenomen.

Uitgaande van de juistheid van de FML, moet appellant in staat worden geacht met ingang van 10 oktober 2011 zijn maatgevende arbeid van officemanager voor 40 uur per week te kunnen verrichten.

Uit hetgeen is overwogen onder 4.1 tot en met 4.6 volgt dat het hoger beroep niet slaagt. De aangevallen uitspraak zal worden bevestigd.