Centrale Raad van Beroep, 06-03-2014, ECLI:NL:CRVB:2014:763, 11-5513 AW

Betrokkene is per 1 december 2009 aangesteld in vaste dienst bij [naam organisatie] ([naam organisatie]) als [naam functie A.]. Zij is bij indiensttreding aangewezen als plaatsvervangend [naam functie B.].

Al vóór haar indiensttreding waren er irritaties over de communicatie van betrokkene. Vrij kort daarna ontstonden opnieuw irritaties, onder meer over de vergoeding van cursussen, het opnemen van studieverlof, het gebruik van de zakelijke telefoon, de aanwezigheid bij teambijeenkomsten, de wijze van communiceren van betrokkene, het agendagebruik en (de bereikbaarheid tijdens) het thuiswerken. Naar aanleiding van een melding van betrokkene dat zij afwezig is in verband met compensatie van overwerk heeft de leidinggevende van betrokkene bij e-mail van 23 april 2010 laten weten dat hij haar houding ten opzichte van [naam organisatie] niet acceptabel vindt. Betrokkene is praktisch nooit op kantoor, niet telefonisch bereikbaar en niet zichtbaar als plaatsvervangend [naam functie B.]. Betrokkene zal schriftelijk worden gemeld hoe haar leidinggevenden denken verder te gaan.

Bij aangetekende brief van 29 april 2010 (door betrokkene niet tijdig ontvangen en uiteindelijk op 3 mei 2010 uitgereikt op haar werkplek) is betrokkene te kennen gegeven dat, hoewel zij pas kort in dienst is van [naam organisatie], een goede samenwerking tussen haar en [naam organisatie] niet meer mogelijk is. Medegedeeld is dat in een dergelijke situatie artikel 8:8 van de CAR/UWO een juridische basis biedt om te komen tot beëindiging van het dienstverband. Alvorens concrete besluiten te nemen wordt betrokkene uitgenodigd voor een gesprek op 3 mei 2010. Vanwege het niet tijdig ontvangen van de uitnodiging heeft dit gesprek uiteindelijk niet plaatsgevonden. Betrokkene is na kennisneming van de brief van 29 april 2010 naar huis gegaan, is twee dagen afwezig geweest en heeft zich daarna ziek gemeld. Haar is uiteindelijk buitengewoon verlof verleend tot 10 mei 2010. Omdat betrokkene zich daartoe lichamelijk en geestelijk niet in staat achtte, is zij niet verschenen op het op 10 mei 2010 geplande gesprek.

Bij besluit van 6 oktober 2010 (bestreden besluit) zijn de bezwaren tegen het ontslag, overeenkomstig het advies van de Bezwarencommissie personele aangelegenheden Bestuur Regio Utrecht, ongegrond verklaard. Aan het ontslag is ten grondslag gelegd dat sprake is van een onherstelbaar verstoorde vertrouwensrelatie. Op grond van de hoog opgelopen irritaties is een verantwoorde samenwerking niet meer mogelijk. De bezwaren zijn gegrond verklaard voor zover het een passende regeling betreft. Aan betrokkene zijn op grond van artikel 10d:4 van de CAR/UWO naast het bepaalde in de Werkloosheidswet ter compensatie van het ontslag twee maandsalarissen toegekend.

Volgens vaste rechtspraak van de Raad (uitspraak van 7 april 2009, ECLI:NL:CRVB:2009:BK0290) kan de ontslaggrond van artikel 8:8 van de CAR/UWO worden toegepast als een in de loop der tijd ontstane impasse in de weg staat aan vruchtbare verdere samenwerking en voortzetting van het dienstverband redelijkerwijs niet van het bestuursorgaan kan worden verlangd.

Gelet op 5.1 en 5.2 was ten tijde van het ontslag nog geen impasse ontstaan, zodat het college niet bevoegd was om betrokkene op grond van artikel 8:8 van de CAR/UWO ontslag te verlenen per 1 juni 2010. Dit betekent dat het hoger beroep van het betrokkene slaagt en het hoger beroep van het dagelijks bestuur niet. De Raad zal de aangevallen uitspraak vernietigen. Doende hetgeen de rechtbank zou behoren te doen, zal de Raad het beroep van betrokkene tegen het bestreden besluit gegrond verklaren en dat besluit vernietigen. De Raad zal zelf in de zaak voorzien en het besluit van 31 mei 2010 herroepen. 6. Betrokkene heeft de Raad verzocht toepassing te geven aan artikel 8:73 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) en in dit verband wettelijke rente en belastingschade als schadeposten genoemd.

Met betrekking tot de schade die een gevolg is van het nu vernietigde ontslagbesluit, kent de Raad wettelijke rente toe. Deze wordt berekend met toepassing van artikel 6:119 van het Burgerlijk Wetboek en is verschuldigd over het bruto aan betrokkene na te betalen bedrag aan bezoldiging. Zoals de Raad in zijn uitspraak van 28 oktober 2011 (ECLI:NL:CRVB:2011:BU2160) heeft overwogen is de ingangsdatum van de wettelijke rente in geval van periodiek te betalen uitkeringen of salaris de eerste dag van de kalendermaand volgende op de maand (of het andere tijdvak) waarop de periodieke betaling betrekking heeft.

Het is vaste rechtspraak van de Raad (uitspraak 3 oktober 2002, ECLI:NL:CRVB:2002: LJN AF0902) dat belastingschade ten gevolge van een nabetaling ineens buiten de schade wegens vertraging in de betaling van een geldsom valt en derhalve in beginsel voor afzonderlijke vergoeding in aanmerking kan komen. De schade beloopt in beginsel het (positieve) verschil tussen (a) de volgens de wettelijke bepalingen verschuldigde respectievelijk in werkelijkheid geheven belasting en (b) de belasting die verschuldigd zou zijn geweest, indien de periodieke betalingen van de bedragen die het dagelijks bestuur aan betrokkene verschuldigd was en de belastingheffing over die periodieke betalingen hadden plaatsgevonden in de jaren waarop de nabetaling betrekking heeft. Indien met instemming van de fiscale autoriteiten gebruik is of kan worden gemaakt van de middelingsregeling inzake nabetaalde inkomsten, wordt in plaats van het bedrag als bedoeld onder (b) de na toepassing van deze regelingen verschuldigde belasting in aanmerking genomen (c). Voor een veroordeling tot vergoeding van deze belastingschade is een concreet en onderbouwd verzoek, waarbij een uitgewerkte opgave van de beweerdelijk geleden belastingschade wordt verstrekt, een voorwaarde. De Raad acht het op voorhand niet onaannemelijk dat betrokkene door de nabetaling van de bezoldiging belastingschade zal kunnen lijden. De omvang van de belastingschade valt nu nog niet vast te stellen. Bertrokkene dient eerst de fiscale autoriteiten te verzoeken om middeling op grond waarvan de omvang van de schade kan verminderen of zelfs tot nihil kan worden teruggebracht. Gelet hierop acht de Raad thans geen grond aanwezig om het verzoek ten aanzien van de gestelde belastingschade te honoreren. Indien na toepassing van de middelingsregeling nog schade overblijft, kan betrokkene zich met een verzoek om vergoeding daarvan tot het dagelijks bestuur wenden.