Centrale Raad van Beroep, 21-03-2014, ECLI:NL:CRVB:2014:937, 12-4616 WIA

1.1. Na een aanvankelijke weigering betrokkene in aanmerking te brengen voor een uitkering op grond van de Wet werk en inkomen naar arbeidsvermogen (Wet WIA) heeft het Uwv na bezwaar van betrokkene bij besluit van 19 december 2008 vastgesteld dat voor betrokkene met ingang van 12 mei 2008 recht is ontstaan op een loongerelateerde WGA-uitkering (LGU). De LGU is toegekend voor een periode van 26 maanden en het verlies aan verdienvermogen is berekend op 68,07%. Het besluit van 19 december 2008 is in rechte komen vast te staan door een uitspraak van de Raad van 23 maart 2012 (ECLI:NL:CRVB:2012:BV9846).

1.2. Het Uwv heeft bij besluit van 7 juni 2010 aan betrokkene meegedeeld dat hij met ingang van 12 augustus 2010 niet langer recht heeft op een LGU, maar dat hij met ingang van die datum recht heeft op een WGA-vervolguitkering (VVU), omdat betrokkene niet voldoet aan de inkomenseis. De VVU is berekend naar een mate van arbeidsongeschiktheid van 65 tot 80%. Het bezwaar van betrokkene tegen dit besluit heeft het Uwv bij beslissing op bezwaar van

11 februari 2011 (bestreden besluit) ongegrond verklaard. Aan dit besluit liggen onderzoeken ten grondslag van een bezwaarverzekeringsarts van het Uwv en een bezwaararbeidsdeskundige van het Uwv.

2.1. Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank, met bepalingen over de vergoeding van de proceskosten en het griffierecht, het beroep tegen het bestreden besluit gegrond verklaard, het bestreden besluit vernietigd en het Uwv opgedragen een nieuwe beslissing op bezwaar te nemen. De rechtbank heeft geen reden gezien om te twijfelen aan de juistheid van de door de bezwaarverzekeringsarts vastgestelde medische beperkingen, zoals weergegeven in de Functionele Mogelijkhedenlijst (FML) van 7 december 2010. De rechtbank heeft hierbij overwogen dat de bezwaarverzekeringsarts bij het vaststellen van de beperkingen van betrokkene rekening heeft gehouden met een psychische aandoening, waarvoor beperkingen in het persoonlijk en sociaal functioneren zijn opgenomen, en met de diabetes mellitus waaraan betrokkene lijdt. Daarnaast heeft de bezwaarverzekeringsarts beperkingen opgenomen ten aanzien van werktijden en ten aanzien van zwaardere fysieke inspanningen. Op grond hiervan heeft de rechtbank geoordeeld dat het bestreden besluit op een deugdelijke medische grondslag is gebaseerd.

2.2. De rechtbank heeft verder geoordeeld dat twee van de vier door de bezwaararbeidsdeskundige geselecteerde functies niet aan de schatting ten grondslag kunnen worden gelegd, zodat onvoldoende functies resteren en de arbeidskundige grondslag niet deugdelijk is. De functie textielproductenmaker (SBC-code 111160) is volgens de rechtbank ten onrechte voor de schatting gebruikt, omdat de bezwaararbeidsdeskundige deze functie in de bezwaarfase weliswaar in het rapport van 10 december 2010 heeft genoemd, maar toen niet aan de beoordeling ten grondslag heeft gelegd. Tevens heeft de rechtbank overwogen dat de functie inpakker (SBC-code 111190) niet aan de beoordeling ten grondslag gelegd kan worden, omdat de signalering bij het aspect “handelingstempo” onvoldoende is gemotiveerd. De rechtbank kan zich wel vinden in de selectie van de functie machinaal metaalbewerker (SBC-code 264122), omdat de bezwaararbeidsdeskundige, zoals blijkt uit zijn rapport van 12 mei 2012, over de kenmerkende belasting op het aspect deadlines/productiepieken overleg heeft gehad met de arbeidskundig analist en hieruit is gebleken dat sprake is van een normaal te behalen productienorm.

3.1. Het Uwv heeft in hoger beroep naar voren gebracht dat de rechtbank ten onrechte heeft aangenomen dat de functie textielproductenmaker niet in het rapport van 10 december 2010 aan de schatting ten grondslag is gelegd. Deze functie is immers al per 12 februari 2008 geselecteerd en dus bekend bij betrokkene en kan om die reden in de beoordeling worden betrokken.

3.2. Betrokkene heeft in hoger beroep het standpunt ingenomen dat zijn beperkingen, en dan met name de rug- en nekklachten, niet op juiste wijze in de FML zijn verwoord. Betrokkene meent dat ten onrechte geen deskundige door de rechtbank is benoemd, nu de door hem geconsulteerde verzekeringsarts W.M. van der Boog en de bezwaarverzekeringsarts van mening verschillen over de ernst van de medische problematiek en de daaruit voortvloeiende beperkingen. Uit het rapport van Van der Boog volgt dat de rechtbank heeft miskend dat betrokkene lijdt aan een chronische depressie die onder meer somatisering tot gevolg heeft. Ook de door de diabetes verhoogde suikerspiegel komt onvoldoende in de FML tot uitdrukking. Voor wat de arbeidskundige beoordeling betreft heeft betrokkene aangevoerd dat de rechtbank ten onrechte aanvaardbaar heeft geacht dat aan de functie machinaal metaalbewerker een op 2 november 2011 aangepaste functieomschrijving ten grondslag is gelegd. Dit druist in tegen de rechtspraak van de Raad. De functieomschrijving zoals die gold op de datum in geding leidt tot overschrijding van de belastbaarheid van betrokkene. In verweer heeft betrokkene zich geschaard achter het oordeel van de rechtbank dat de functie van textielproductenmaker niet aan de schatting ten grondslag kan worden gelegd. De gemachtigde van betrokkene heeft ter zitting haar twijfel uitgesproken of de rechtspraak van de Raad over het al dan niet mogen bijduiden van functies, zoals ontwikkeld bij de toepassing van de Wet op de arbeidsongeschiktheidsverzekering kan worden gevolgd bij toepassing van de Wet WIA, nu de vaststelling van de resterende verdiencapaciteit directe gevolgen heeft voor de vaststelling van de hoogte van de inkomenseis.