Centrale Raad van Beroep, 08-04-2015, ECLI:NL:CRVB:2015:1111, 13-4847 WWAJ

1.1.

Appellante, geboren [in] 1970, heeft op 9 mei 2012 een aanvraag op grond van de Wet werk en arbeidsondersteuning jonggehandicapten (Wet Wajong) ingediend. Naar aanleiding van deze aanvraag heeft een verzekeringsarts van het Uwv appellante op het spreekuur gezien en de bij de aanvraag overgelegde informatie, afkomstig van psychiater J.L. Staal van Max Ernst GGZ van 11 januari 2012, bestudeerd. De verzekeringsarts heeft in zijn rapport overwogen dat er in het geheel geen objectieve informatie beschikbaar is waaruit blijkt dat op 17/18-jarige leeftijd sprake is van ziekte of gebrek, dan wel dat er destijds functioneringsproblemen bestonden. Het Uwv heeft vervolgens de aanvraag bij besluit van 2 juli 2012 afgewezen.

1.2.

Appellante heeft tegen het besluit van 2 juli 2012 bezwaar gemaakt. Hierbij heeft zij onder meer informatie van de Raad voor de Kinderbescherming uit 1972, 1984 en 1985, een door de directeur van de Rijksinrichting voor Kinderbescherming Eikenstein-De Lindenhorst ondertekend verslag van een persoonlijkheidsonderzoek van 29 juli 1985, alsmede een rapport intelligentieonderzoek van Max Ernst GGZ van 1 november 2012, overgelegd.

1.3.

De verzekeringsarts bezwaar en beroep heeft in haar rapport van 12 november 2012, aangevuld op 11 december 2012, onder meer overwogen dat op basis van de in bezwaar overgelegde gegevens de visie van de verzekeringsarts aangepast moet worden. Uit deze gegevens blijkt dat sprake is van ontwikkelingsproblematiek door een ernstige affectieve verwaarlozing. Op 17/18-jarige leeftijd was sprake van een zeer lichte verstandelijke beperking (gegevens uit 1985), terwijl recent intelligentieonderzoek een lichte verstandelijke beperking laat zien. Op 17-jarige leeftijd is appellante getrouwd en heeft zij een dochter gekregen. Appellante heeft nooit gangbare arbeid verricht. Door Max Ernst GGZ is een verstandelijke beperking, gegeneraliseerde angststoornis en een sociale fobie vastgesteld. Op dit moment is er sprake van angstklachten, cognitieve problemen en een beperkt sociaal aanpassingsvermogen. Zowel ondervraging als overvraging kan aan de orde zijn. Conform de interne instructie is een Functionele Mogelijkhedenlijst (FML) opgesteld, geldig 16 weken na het indienen van de aanvraag, met beperkingen in het persoonlijk en sociaal functioneren en met regelmatige werktijden. De verzekeringsarts bezwaar en beroep heeft vervolgens overwogen dat appellante ook op 17/18-jarige leeftijd was aangewezen op werkzaamheden van routinematige aard met beperkingen op het sociale vlak. De angstklachten spelen met name nu een rol, maar destijds was er ook al sprake van een labiel evenwicht bij emotionele kwetsbaarheid en onzekerheid. Er waren toen nog mogelijkheden voor ontwikkeling. Het is achteraf gezien echter niet gelukt een gunstige ontwikkeling te doorlopen mede door omgevingsfactoren. Op basis van alle gegevens heeft de verzekeringsarts bezwaar en beroep zowel op 13 november 2012 als op 16 november 2012 een FML opgesteld, onderscheidenlijk geldig op de datum gelegen 16 weken na het indienen van de aanvraag en op 17/18-jarige leeftijd.

1.4.

De arbeidsdeskundige bezwaar en beroep heeft in zijn rapport van 16 november 2012 geconcludeerd dat appellante, op basis van de FML van 13 november 2012, niet in staat is minstens 75% van haar maatmaninkomen te verdienen. Op 17/18-jarige leeftijd wordt appellante, op basis van de FML van 16 november 2012, wel in staat geacht om meer dan 75% van haar maatmaninkomen te verdienen.

1.5.

Het Uwv heeft vervolgens het bezwaar van appellante, onder verwijzing naar de onder 1.3 en 1.4 vermelde rapporten, bij besluit van 13 december 2012 (bestreden besluit) ongegrond verklaard.

2. Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank het beroep van appellante tegen het bestreden besluit ongegrond verklaard. De rechtbank heeft (samengevat) geoordeeld dat de beschikbare gedingstukken geen aanleiding geven tot twijfel aan de juistheid van de conclusies van de verzekeringsarts bezwaar en beroep over de belastbaarheid van appellante. Hiertoe is overwogen dat deze verzekeringsarts bij haar beoordeling het op 29 juli 1985 opgemaakte rapport van het persoonlijkheidsonderzoek heeft betrokken, dat appellante ten tijde van dat onderzoek 15 jaar oud was en dat informatie van een latere datum, gelegen omstreeks het 18e levensjaar, niet voorhanden is. Uit het intakeverslag van Max Ernst GGZ, alsmede uit de resultaten van het recent afgenomen intelligentieonderzoek kunnen geen conclusies worden getrokken die betrekking hebben op de periode in geding. De enkele vermelding in het intakeverslag dat de klachten van appellante al langer bestaan, is hiervoor onvoldoende. Ten slotte heeft de rechtbank verwezen naar het rapport van de verzekeringsarts bezwaar en beroep van 14 mei 2013 en overwogen dat de arbeidsdeskundige bezwaar en beroep op grond hiervan slechts rekening hoefde te houden met de begeleidingsbehoefte zoals weergegeven in de FML geldend op de 17/18-jarige leeftijd.

3. In hoger beroep heeft appellante aangevoerd dat er in de FML die geldt op haar 17/18-jarige leeftijd onvoldoende beperkingen zijn opgenomen en dat de geduide functies hierdoor niet voor haar geschikt zijn. Op basis van het persoonlijkheidsonderzoek van 29 juli 1985 dient het uitgangspunt te zijn dat sprake is van een in hoge mate emotioneel kwetsbaar meisje met een verstandelijke beperking alsmede geheugen- en concentratiestoornissen, dat aangewezen is op intensieve begeleiding in een werksetting. Bij de beoordeling van de beperkingen op 17/18-jarige leeftijd kan geen rekening worden gehouden met op 15-jarige leeftijd aanwezig geachte mogelijkheden tot ontwikkeling. Daarnaast acht appellante de slechts geringe begeleidingsbehoefte onvoldoende gemotiveerd. Ten slotte is de mate van begeleiding die geboden kan worden in de functies onvoldoende om appellante in staat te stellen om te functioneren in arbeid.

4. De Raad komt tot de volgende beoordeling.

4.4.

Wat betreft de arbeidskundige grondslag van de beoordeling van de mate van arbeidsongeschiktheid overweegt de Raad voorts dat bij een beoordeling die ziet op een al lang verstreken datum ook de functieduiding problematisch kan zijn (ECLI:NL:CRVB:2005:AU5978 en ECLI:NL:CRVB:2014:2293). Als dit het gevolg is van een zeer late aanvraag, dan kan het aan het Uwv niet aangerekend worden dat de gebruikelijke zorgvuldigheid niet kan worden gehandhaafd bij de functieduiding en ligt het in de risicosfeer van de aanvrager dat exacte gegevens over functies in een ver verleden niet meer traceerbaar zijn. Een zodanige situatie is in dit geval aan de orde, nu appellante bijna 25 jaar na haar 17e jaar een aanvraag om een uitkering ingevolge de Wet Wajong heeft ingediend. De arbeidsdeskundige bezwaar en beroep heeft in zijn rapport van 16 november 2012, aangevuld op 15 februari 2013, gemotiveerd en aannemelijk gemaakt dat de aan de beoordeling van de mate van arbeidsongeschiktheid ten grondslag gelegde functies ook rond de 17/18-jarige leeftijd van appellante op de arbeidsmarkt voorkwamen en appellante rond deze leeftijd de noodzakelijke begeleiding in deze functies kon ontvangen.

4.5.

Vastgesteld wordt dat de beoordeling door het Uwv in overeenstemming met de bepalingen van de AAW is.

4.6.

Uit wat onder 4.2.1 tot en met 4.5 is overwogen, volgt dat het hoger beroep geen doel treft, zodat de aangevallen uitspraak voor bevestiging in aanmerking komt, zij het, gelet op wat onder 4.1.1 tot en met 4.1.3 is overwogen, met verbetering van gronden.