Centrale Raad van Beroep, 10-07-2015, ECLI:NL:CRVB:2015:2264, 13-6244 WWB

1.1.

Appellant ontving bijstand naar de norm voor een alleenstaande. In verband met een schuld aan het college werd vanaf 1 november 2008 maandelijks een bedrag ingehouden op de bijstand. Hierbij is rekening gehouden met de voor appellant vastgestelde beslagvrije voet. Appellant heeft bij brief van 7 juni 2012 verzocht om de beslagvrije voet opnieuw te berekenen omdat hij na inhouding van het maandelijkse aflossingsbedrag van € 46,77 minder overhoudt dan de beslagvrije voet. Bij besluit van 9 augustus 2012 heeft het college met ingang van 1 juli 2012 de beslagvrije voet op een hoger bedrag vastgesteld met als gevolg dat geen inhouding meer kon plaatsvinden op de maandelijkse betaling van bijstand. In het besluit van 9 augustus 2012 heeft het college erop gewezen dat wel aanspraak wordt gemaakt op de gereserveerde vakantietoeslag. Bij besluit van 8 januari 2013 (bestreden besluit) heeft het college het bezwaar tegen het besluit van 9 augustus 2012 ongegrond verklaard.

2. Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank het beroep tegen het bestreden besluit ongegrond verklaard.

3. Appellant heeft zich in hoger beroep tegen deze uitspraak gekeerd. De beroepsgronden zijn gericht tegen de inhouding van zijn vakantietoeslag.

4. De Raad komt tot de volgende beoordeling.

4.1.

De Raad heeft partijen gevraagd zich uit te laten over de betekenis van het arrest van de Hoge Raad van 31 oktober 2014, ECLI:NL:HR:2014:3068 (arrest) voor de beoordeling van de onderhavige zaak. Bij brief van 17 december 2014 heeft het college in antwoord hierop meegedeeld dat het heeft besloten om zich te conformeren aan het arrest, waarin uitleg is gegeven over de wijze waarop de vakantietoeslag bij de berekening van de beslagvrije voet moet worden betrokken, en zijn werkwijze aan te passen. Vervolgens heeft het college bij brief van 7 mei 2015 meegedeeld dat appellant sinds 8 april 2015 in een andere gemeente woont en dat zijn recht op bijstand met ingang van die datum is beëindigd. Volgens het college heeft appellant geen belang meer bij het hoger beroep. Ten slotte heeft het college zich in die brief op het standpunt gesteld dat er geen reden is om aan appellant een proceskostenvergoeding toe te kennen omdat het primaire besluit en het bestreden besluit zijn genomen vóór de datum van het arrest. In reactie hierop heeft appellant desgevraagd laten weten dat geen inhoudingen meer hebben plaatsgevonden, maar dat hij nog wel belang heeft bij het hoger beroep omdat hij in aanmerking wil komen voor een proceskostenvergoeding en een vergoeding voor de kosten die hij in de bezwaarprocedure heeft gemaakt.

4.3.

Uit het voorgaande volgt dat de aangevallen uitspraak moet worden vernietigd. De Raad zal het beroep gegrond verklaren, het bestreden besluit vernietigen voor zover het college daarbij de inhouding van de vakantietoeslag heeft gehandhaafd en het besluit van 9 augustus 2012 herroepen voor zover dit betrekking heeft op de inhouding van de vakantietoeslag.