Centrale Raad van Beroep, 10-07-2015, ECLI:NL:CRVB:2015:2337, 13-1124 WIA

Appellant is met ingang van 1 januari 2010 eigenrisicodrager in de zin van artikel 1, eerste lid, aanhef en onder h, van de Ziektewet. Bij besluit van 20 augustus 2007 heeft het Uwv vastgesteld dat een werknemer van appellant met ingang van 17 september 2007 recht heeft op een loongerelateerde WGA-uitkering op grond van de Wet werk en inkomen naar arbeidsvermogen (Wet WIA). Daarbij is de mate van arbeidsongeschiktheid van de werknemer vastgesteld op 100%. Naar aanleiding van een herbeoordeling van de belastbaarheid van de werknemer heeft een verzekeringsarts van het Uwv op 3 maart 2009 onder meer gerapporteerd dat werknemer benutbare mogelijkheden heeft en dat het van cruciaal belang is dat werknemer zo spoedig mogelijk weer gaat deelnemen aan het arbeidsproces. Naar aanleiding hiervan is voor werknemer een re-integratietraject opgestart. Dit traject is in februari 2012 afgesloten.

Naar aanleiding van een aanvraag van appellant van 21 juli 2011 heeft het Uwv opnieuw onderzoek gedaan naar de belastbaarheid van werknemer en naar aanleiding daarvan geconcludeerd dat de mate van arbeidsongeschiktheid van werknemer moet worden vastgesteld op 3,64%. Daarop heeft het Uwv de WGA-uitkering van werknemer bij besluit van 29 maart 2012 met ingang 30 mei 2012 beëindigd.

Appellant heeft tegen het besluit van 29 maart 2012 bezwaar gemaakt en daartoe aangevoerd dat de beëindiging van de WGA-uitkering van werknemer met ingang van een eerder tijdstip per 3 juli 2010 of, subsidiair per 27 december 2011 had moeten plaatsvinden. Bij besluit van 28 juni 2012 (bestreden besluit) heeft het Uwv het bezwaar van appellant ongegrond verklaard.

Appellant heeft zich in beroep op het standpunt gesteld dat de medische situatie van werknemer vanaf 3 juli 2010 gelijk was aan die van 30 mei 2012. Appellant heeft als eigenrisicodrager belang bij een tijdige herbeoordeling van de mate van arbeidsongeschiktheid. In het geval van werknemer heeft het Uwv de op hem rustende rechtsplicht tijdig tot herbeoordeling van de mate van arbeidsongeschiktheid van werknemer over te gaan geschonden, ten gevolge waarvan appellant financieel is benadeeld.

Volgens appellant is deze rechtsplicht onder meer af te leiden uit de memorie van toelichting bij de Wet wijziging systematiek herbeoordelingen arbeidsongeschiktheidswetten, waaruit blijkt dat de zogenaamde professionele herbeoordelingen blijven bestaan. Appellant heeft voorts gewezen op memorie van toelichting bij de Wet invoering en financiering Wet WIA en de Evaluatie Wet Wia. Ten slotte heeft appellant zich beroepen op een tweetal uitspraken van de rechtbank van 10 juli 2012 (ECLI:NL:RBSHE:2012:BX1780 en BX1784).

Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank het beroep van appellant tegen het bestreden besluit ongegrond verklaard.

Door bij de beoordeling van het beroep van appellant mede de vraag te betrekken of er een wettelijke grondslag voor een verplichting tot herbeoordeling door het Uwv bestaat, is de rechtbank niet buiten de omvang van het geding getreden. Appellant heeft zich in bezwaar en beroep op het standpunt gesteld dat het Uwv verplicht was eerder dan naar aanleiding van de aanvraag van appellant van 21 juli 2011 tot herbeoordeling van de mate van arbeidsongeschiktheid van werknemer over te gaan. De rechtbank heeft deze grond terecht aldus opgevat dat deze mede het standpunt omvat dat het Uwv een wettelijke verplichting heeft geschonden door niet eerder dan naar aanleiding van de aanvraag van appellant tot een herbeoordeling van de mate van arbeidsongeschiktheid van werknemer over te gaan.

Het oordeel van de rechtbank dat de in 4.1 genoemde wettelijke verplichting niet bestaat, is juist. De door de rechtbank voor dit oordeel gegeven motivering wordt onderschreven. Uit de door appellant aangehaalde passages uit de geschiedenis van de totstandkoming van de in de aangevallen uitspraak genoemde wetten is niet af te leiden dat deze wetten voorzien in de door appellant gestelde herboordelingsverplichting voor het Uwv, noch deze passages kunnen worden beschouwd als een zelfstandige grondslag voor deze verplichting.

Uit hetgeen in 4.1 en 4.2 is overwogen volgt dat het hoger beroep niet slaagt en de aangevallen uitspraak moet worden bevestigd.