Centrale Raad van Beroep, 23-12-2015, ECLI:NL:CRVB:2015:4856, 13/6617 WIA

1.1.

Appellant is op 11 maart 2010 wegens rug- en knieklachten uitgevallen voor zijn werkzaamheden als heftruckchauffeur die hij gedurende 42,44 uur per week verrichtte.

1.2.

1.3.

In het kader van een herbeoordeling is appellant onderzocht door een verzekeringsarts van het Uwv. Deze verzekeringsarts heeft in haar rapport van 25 juli 2012 vermeld dat bij de herniaoperatie in februari 2012 bij appellant een zenuw is beschadigd, waardoor sprake is van hyperesthesie van beide voeten. Appellant moet hiervoor speciaal schoeisel dragen, waardoor werk met veelvuldig gebruik van voetpedalen niet mogelijk is. Hij blijft voorts aangewezen op rugsparend werk. Daarnaast is sprake van kniebeperkingen als gevolg van eerder verrichte knieoperaties. Op 3 oktober 2012 heeft vervolgens een arbeidskundig onderzoek plaatsgevonden.

1.4.

Bij besluit van 11 oktober 2012 is vastgesteld dat de mate van appellants arbeidsongeschiktheid 27% is. Tevens is in dat besluit vermeld dat het Uwv aan appellant bij de toekenning van de loongerelateerde WGA-uitkering heeft laten weten dat hij de loongerelateerde uitkering tot 8 april 2014 zal ontvangen.

1.5.

Naar aanleiding van zijn bezwaar tegen dit besluit is appellant onderzocht door een verzekeringsarts bezwaar en beroep. Deze heeft in haar rapport van 8 februari 2013 vermeld dat de primaire verzekeringsarts ruime beperkingen in verband met de door appellant ervaren rugklachten heeft aangenomen. Wegens appellants medicijngebruik acht deze verzekeringsarts appellant ook beperkt wat betreft functies met verhoogd persoonlijk risico en is in zoverre de betreffende Functionele Mogelijkhedenlijst (FML) op 12 februari 2013 aangepast.

1.6.

De arbeidsdeskundige bezwaar en beroep van het Uwv heeft, rekening houdend met de door de verzekeringsarts bezwaar en beroep vastgestelde beperkingen van appellants mogelijkheden om arbeid te verrichten deels nieuwe functies geselecteerd, op basis waarvan de mate van appellants arbeidsongeschiktheid opnieuw is berekend. In zijn rapport van 4 april 2013 heeft hij geconcludeerd dat de mate van appellants arbeidsongeschiktheid 33,96% bedraagt.

1.7.

2.1.

Appellant heeft zich op 15 juli 2013 met ingang van 3 mei 2013 toegenomen arbeidsongeschikt gemeld wegens knieklachten.

2.2.

2.3.

2.4.

2.5.

Het bezwaar tegen dit besluit is bij besluit van 19 februari 2014 (bestreden besluit 2) onder verwijzing naar het rapport van de verzekeringsarts bezwaar en beroep ongegrond verklaard. Daarbij is vermeld dat dat genoemd verzekeringsgeneeskundig rapport als bijlage bij die beslissing is gevoegd en van die beslissing deel uitmaakt.

3.1.

3.2.

De rechtbank heeft bij de aangevallen uitspraak 2 het beroep van appellant tegen het bestreden besluit 2 eveneens ongegrond verklaard. De rechtbank heeft geen aanleiding tot twijfel aan de juistheid van de conclusie van de verzekeringsarts bezwaar en beroep ten aanzien van de belastbaarheid van appellant. Overwogen is dat deze verzekeringsarts acht heeft geslagen op recente medische informatie betrekking hebbend op de medische beoordeling op 17 februari 2014 en dat daaruit kan worden afgeleid dat het onderzoek niet alleen is gericht geweest op de melding toename per 3 mei 2013, maar ook de beëindigingsdatum WIA-uitkering per 8 april 2014. Daarbij is van belang geacht dat appellant niet heeft aangevoerd dat er sprake is geweest van veranderingen in de medische situatie tussen februari en april 2014.

4.1

4.2.

Met betrekking tot de aangevallen uitspraak 2 heeft appellant aangevoerd dat het Uwv zijn beperkingen per 3 mei 2013 heeft onderschat en zijn beperkingen per 8 april 2014 niet heeft beoordeeld. Hij wijst er daarbij op dat het besluit van 13 november 2013 geen betrekking lijkt te hebben op de datum 3 mei 2013. Voorts heeft volgens appellant in bezwaar geen volledige heroverweging plaatsgevonden, omdat het Uwv niet is ingegaan op zijn argumenten uit zijn bezwaarschrift van 22 november 2013.

4.3.

Het Uwv heeft verzocht om de aangevallen uitspraken te bevestigen.

5.1.

5.2.

De rechtbank heeft voorts met juistheid overwogen dat niet in geschil is dat appellant is uitgevallen voor zijn werkzaamheden als heftruckchauffeur en dat dit inhoudt dat het inkomen van heftruckchauffeur als maatmaninkomen moet gelden. Op grond van artikel 1 van de Wet WIA wordt immers onder maatmaninkomen verstaan: hetgeen gezonde personen met soortgelijke opleiding en ervaring, ter plaatse waar hij arbeid verricht of het laatst heeft verricht, of in de omgeving daarvan met arbeid gewoonlijk verdienen. Het is vaste rechtspraak dat in beginsel de maatman degene is die dezelfde arbeid verricht als de betrokkene laatstelijk voor het intreden van de arbeidsongeschiktheid verrichtte. Het door appellant gestelde opleidingsniveau geeft op zich geen aanleiding om in dit geval van een andere maatman uit te gaan.

5.3.

Uitgaande van de juistheid van de FML is niet gebleken dat, gelet op de aan die functies verbonden belasting, de functies die aan bestreden besluit 1 ten grondslag zijn gelegd, in medisch opzicht ongeschikt zijn voor appellant. De arbeidsdeskundige bezwaar en beroep heeft in zijn rapport van 4 april 2013 de signaleringen die aangeven dat er mogelijk een overschrijding van de belastbaarheid op een onderdeel aanwezig is, besproken. Deze motiveringen worden toereikend geacht. Het Uwv heeft dan ook bij besluit 1 de mate van arbeidsongeschiktheid van appellant per 3 oktober 2012 terecht vastgesteld op minder dan 35%. De aangevallen uitspraak 1 zal dan ook worden bevestigd.

5.4.

5.5.

Tegenover het verzekeringsgeneeskundig oordeel waarop het Uwv zich baseert, heeft appellant geen dusdanige medische informatie verstrekt dat getwijfeld moet worden aan de juistheid van dit verzekeringsgeneeskundig oordeel over de datum 3 mei 2013 en over de periode daarna tot op de datum van het medisch onderzoek van 17 februari 2014. De in hoger beroep ingebrachte stukken met betrekking tot een scopie en correctie van de knie dateren van ruim na 3 mei 2013, de datum met ingang waarvan appellant zich toegenomen arbeidsongeschikt heeft gemeld, en kunnen alleen al daarom niet tot een ander oordeel leiden met betrekking tot die datum. Voorts biedt die nadere informatie onvoldoende aanknopingspunten voor de opvatting dat appellants medische situatie tussen 3 mei 2013 en 17 februari 2014 is verslechterd en - de recente arbeidskundige gegevens in aanmerking nemend - de mate van zijn arbeidsongeschiktheid was toegenomen.

5.6.

5.7.

Ter zitting is naar voren gebracht dat dit arbeidskundig onderzoek onvoldoende zorgvuldig is geweest omdat er geen gesprek met appellant heeft plaatsgevonden. Uit de wet noch uit de rechtspraak vloeit voort dat de functies die aan een schatting ten grondslag worden gelegd met de betrokkene moeten worden besproken (uitspraak van 14 april 2006, ECLI:NL:CRVB:2006:AW4204). Deze rechtspraak geldt evenzeer voor de Wet WIA. Het gaat erom dat het voor de betrokkene voldoende duidelijk is wat zijn (theoretische) arbeidsmogelijkheden zijn. Aan die eis is voldaan nu de arbeidsdeskundige bezwaar en beroep in haar rapport van 10 juli 2015 dezelfde functies heeft geselecteerd als de functies die zijn geselecteerd om de mate van appellants arbeidsongeschiktheid met ingang van 3 oktober 2012 vast te stellen.

5.8.

Gelet op het voorgaande heeft de rechtbank in beide procedures terecht geen aanleiding gezien om een deskundige in te schakelen en wordt ook in hoger beroep geen aanleiding gezien om een deskundige te benoemen.

5.9.

5.10.

Uit artikel 56, tweede lid, van de Wet WIA vloeit voort dat, indien er op enig moment sprake is van een mate van arbeidsongeschiktheid van minder dan 35%, en deze mate nadien voorafgaand aan de beëindigingsdatum van de loongerelateerde uitkering ook niet toeneemt, er geen recht meer is op een WGA-uitkering met ingang van de beëindigingsdatum van de loongerelateerde uitkering. Nu reeds bij de herbeoordeling op 3 oktober 2012 was vastgesteld dat de mate van appellants arbeidsongeschiktheid minder dan 35% was, en bij de beoordeling van de mate van arbeidsongeschiktheid in de periode van 3 mei 2013 tot 17 februari 2014 de mate van arbeidsongeschiktheid niet was toegenomen, is geen verandering gekomen in de datum waarop de WGA-uitkering eindigt, namelijk 8 april 2014.

5.11.

Anders dan de rechtbank aanneemt geven de gedingstukken geen aanleiding te veronderstellen dat het Uwv bij de onderhavige besluitvorming ook de mate van arbeidsongeschikt van appellant op 8 april 2014, welke datum ligt na het laatste medisch onderzoek, heeft onderzocht en vastgesteld. Nu niet gesteld of gebleken is dat appellant zich na 17 februari 2014 toegenomen arbeidsongeschikt heeft gemeld, was het Uwv ook niet gehouden tot een dergelijke beoordeling per 8 april 2014 over te gaan. Met de vermelding van die datum in de diverse besluiten heeft het Uwv slechts de voor appellant geldende maximale uitkeringsduur van de loongerelateerde uitkering tot uitdrukking gebracht.

5.12.

Omdat eerst in hoger beroep een deugdelijke arbeidskundige onderbouwing is gegeven voor het bestreden besluit 2 is de conclusie dat dit besluit niet deugdelijk was gemotiveerd, zodat dit besluit in zoverre in strijd is met het bepaalde in artikel 7:12, eerste lid, van de Algemene wet bestuursrecht (Awb). Omdat appellant hierdoor niet wordt benadeeld, zal onder toepassing van artikel 6:22 van de Awb de schending van artikel 7:12 van die wet worden gepasseerd. Het bestreden besluit 2 kan dus in stand worden gelaten en de aangevallen uitspraak 2 zal worden bevestigd met verbetering van gronden.

5.13.

Hetgeen in 5.1 tot en met 5.12 is overwogen leidt tot de conclusie dat de hoger beroepen niet slagen en voor een veroordeling tot vergoeding van de gevorderde renteschade dus geen grond is.