Centrale Raad van Beroep, 29-06-2016, ECLI:NL:CRVB:2016:2485, 15/1897 ZW

Ter bepaling van de omvang van het geding wordt het volgende overwogen. Op grond van artikel 8:110, eerste lid, van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) kan, indien hoger beroep is ingesteld, degene die ook hoger beroep had kunnen instellen, incidenteel hoger beroep instellen. De rechtbank heeft bij één uitspraak een oordeel gegeven over twee besluiten. Dat appellant met zijn hogerberoepschrift de omvang van het geding in het hoger beroep heeft beperkt tot het oordeel dat de rechtbank heeft gegeven over bestreden besluit 1, staat niet eraan in de weg dat betrokkene in het ingestelde incidenteel hoger beroep het oordeel van de rechtbank over bestreden besluit 2 ter discussie stelt. Uit de tekst van artikel 8:110, eerste lid, van de Awb volgt geen beperking van de omvang van het geding in het incidenteel hoger beroep tot het onderdeel van een aangevallen uitspraak dat in het hoger beroep is aangevochten. Voor een dergelijke beperking is ook geen aanwijzing te vinden in de wetsgeschiedenis van de Wet aanpassing bestuursprocesrecht, waarbij met ingang van 1 juli 2013 het incidenteel hoger beroep in de Awb is opgenomen. In de memorie van toelichting zijn als argumenten voor de invoering van het incidenteel hoger beroep genoemd: een versterking van de processuele positie van de verwerende partij, het verbinden van risico aan het instellen van hoger beroep en het bevorderen van een weloverwogen gebruik van het rechtsmiddel van hoger beroep na het afwegen van kansen en risico’s (Kamerstukken II 2009/10, 32 450, nr. 3, blz. 24). Deze argumenten bieden veeleer steun voor de opvatting dat de in incidenteel hoger beroep door de rechtbank bij dezelfde uitspraak gegeven oordelen, over niet in het hoger beroep ter discussie gestelde besluiten, kunnen worden aangevochten.

In zijn met toepassing van het met artikel 8:110 van de Awb vergelijkbare en per 1 juli 2013 vervallen artikel 27m, eerste lid, van de Algemene wet inzake rijksbelastingen gewezen arrest van 4 juni 2010 (ECLI:NL:HR:2010:BL7972) heeft de Hoge Raad overwogen dat er geen aanleiding is om te veronderstellen dat de vrijheid die de indiener van het hoger beroep heeft om zich te richten tegen de beslissing van de rechtbank als geheel of tegen haar beslissing over één of enkele van de besluiten van het bestuursorgaan niet ook toekomt aan de indiener van het incidenteel hoger beroep. Deze rechtspraak is herhaald in het arrest van de Hoge Raad van 10 april 2015 (ECLI:NL:HR:2015:913). In zijn uitspraak van 3 december 2014 (ECLI:NL:RVS:2014:4394) heeft de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State voor de ontvankelijkheid van het incidenteel hoger beroep eveneens bepalend geacht dat het is gericht tegen de aangevallen uitspraak en voldoet aan de vereisten van artikel 8:110, eerste lid, van de Awb. De Raad sluit zich bij de genoemde rechtspraak aan. Dit betekent dat bij zijn keuze welke beslissingen van de rechtbank hij in het incidenteel hoger beroep betrekt, de indiener van dit beroep zich niet hoeft te beperken tot de beslissingen over de besluiten waarop het hoger beroep betrekking heeft. Appellant wordt dus niet gevolgd in zijn betoog dat betrokkene in zijn incidenteel hoger beroep niet-ontvankelijk is.

Op grond van artikel 63a, eerste lid, van de ZW verricht de eigenrisicodrager met betrekking tot personen die op grond van artikel 29, tweede lid, van de ZW recht hebben op ziekengeld en laatstelijk tot hem in dienstbetrekking stonden, de werkzaamheden ter zake van de voorbereiding van besluiten op grond van de ZW inzake uitkeringen, met uitzondering van besluiten tot oplegging van een boete en besluiten op grond van bezwaar of beroep.

Op grond van artikel 2, tweede lid, van de Regeling werkzaamheden, administratieve voorschriften en kosten eigenrisicodragen ZW (Stcrt. 2009, 20617) rust op de eigenrisicodrager de verplichting om een beslissing op zorgvuldige wijze voor te bereiden. Op grond van artikel 2, derde lid, van deze regeling doet de eigenrisicodrager zijn voorstel voor een door appellant te nemen beslissing op een daartoe door appellant beschikbaar gesteld formulier.

Appellant heeft op grond van artikel 39, tweede lid, van de ZW de Controlevoorschriften Ziektewet 2010 (Stcrt. 2010, 11383) vastgesteld. Deze controlevoorschriften regelen de uitvoering van de controle door het Uitvoeringsinstituut werknemersverzekeringen op het bestaan van ongeschiktheid tot het verrichten van arbeid van een verzekerde. In artikel 2, eerste lid, van deze controlevoorschriften is bepaald dat de verzekerde onverwijld elke wijziging in zijn woon- of verblijfadres moet melden aan het Uitvoeringsinstituut werknemersverzekeringen.

In artikel 63a, tweede lid, van de ZW is bepaald dat de eigenrisicodrager voor de toepassing van onder meer artikel 39, tweede lid, van de ZW in de plaats treedt van het Uitvoeringsinstituut werknemersverzekeringen.

Met de formulieren eigenrisicodrager is aan [BV] niet gevraagd opgave te doen van het adres waarheen appellant de gevraagde beschikkingen moet verzenden. Uit de op die formulieren ingevulde gegevens blijkt evenmin dat [BV] adresgegevens van betrokkene heeft vermeld.

De vertegenwoordiger van appellant heeft ter zitting verklaard dat appellant voorafgaand aan de verzending van het besluit van 28 december 2012 geen correspondentie met betrokkene heeft gevoerd en evenmin anderszins een contact met hem heeft gehad, op grond waarvan het op de weg van betrokkene had gelegen om zijn actuele adresgegevens aan appellant te melden. De door de rechtbank gevolgde stelling van appellant dat betrokkene op grond van artikel 2, eerste lid, van de Controlevoorschriften Ziektewet 2010 verplicht was zijn verhuizing van [adres 1] naar [adres 3] aan appellant te melden, is niet juist. In het geval van appellant zou een verplichting om een wijziging in zijn woon- of verblijfadres aan het Uitvoeringsinstituut werknemersverzekeringen te melden, moeten voortvloeien uit door Bakker als eigenrisicodrager vastgestelde of voor haar geldende controlevoorschriften. Niet is gebleken dat [BV] controlevoorschriften met dezelfde inhoud als de Controlevoorschriften Ziektewet 2010 heeft vastgesteld of dat die voorschriften bij ministeriële regeling als bedoeld in artikel 63a, negende lid, van de ZW van toepassing zijn verklaard.

Betrokkene heeft ter zitting verklaard dat hij aan het adres [adres 1] samen met zijn echtgenote woonruimte heeft gehad in een pand van [BV] , waarin [BV] haar werknemers huisvesting biedt. [BV] heeft betrokkene en zijn echtgenote niet toegestaan zich op dit adres bij de gemeente in te schrijven. Zij hebben de woning moeten verlaten nadat in november 2012 ook de arbeidsovereenkomst van de echtgenote met [BV] was geëindigd. Appellant heeft deze feiten niet weersproken.

De echtgenote van betrokkene heeft ter zitting verklaard dat zij, toen duidelijk was dat met het naderende einde van haar arbeidsovereenkomst de woonruimte aan [adres 1] moest worden verlaten, aan het kantoor van Bakker een briefje heeft afgegeven met daarop het nieuwe adres in [adres 3] .

Betrokkene heeft in beroep kopieën overgelegd van brieven die hij heeft ontvangen van de bedrijfsarts van Bakker. Uit deze stukken volgt dat deze arts in ieder geval vanaf 29 november 2012 bekend was met het adres [adres 3] als het nieuwe woonadres van betrokkene. Bij een brief van deze datum met als verzendadres [adres 3] is aan betrokkene een kopie verstrekt van een zogenoemde periodieke evaluatie. In dit rapport staat onder het kopje “werknemersgegevens” het adres in [adres 3] vermeld. In de brief staat dat [BV] ook een kopie van het rapport ontvangt.

Uit het feit dat betrokkene niet op eigen initiatief, maar daartoe gedwongen door [BV] , de woonruimte aan [adres 1] heeft moeten verlaten, is af te leiden dat [BV] wist dat het adres, dat stond vermeld in de stukken die zij bij haar eerste verzoek van 10 december 2012 om aan betrokkene een maatregel op te leggen aan appellant had verstrekt, reeds niet langer het juiste adres was. De Raad houdt het ervoor dat [BV] ook ermee bekend was dat [adres 3] het nieuwe woonadres van betrokkene was. Dit adres stond immers vanaf 29 november 2012 vermeld in de stukken die zij van haar bedrijfsarts ontving. Er is ook geen reden voor twijfel aan de verklaring van de echtgenote als toenmalig werkneemster over de wijze waarop zij op het kantoor een personeelslid van Bakker over de verhuizing heeft geïnformeerd.

De in 4.2.2 genoemde verplichting van de eigenrisicodrager om een door appellant te nemen besluit zorgvuldig voor te bereiden omvat ook, in de situatie waarin van enig contact tussen het Uitvoeringsinstituut werknemersverzekeringen en de voormalig werknemer van de eigenrisicodrager nog geen sprake is geweest, een opgave aan appellant van het adres waarnaar de gevraagde beschikking door appellant moet worden verzonden.

Er is geen sprake van een zorgvuldige voorbereiding als bij het formulier eigenrisicodrager stukken worden gevoegd waarin is vermeld dat betrokkene is verhuisd en geen nieuw adres heeft doorgegeven, terwijl de eigenrisicodrager inmiddels weet dat de voormalig werknemer een nieuw adres heeft, zoals in 4.3.6 is weergegeven. Aan een zorgvuldige voorbereiding heeft het ook ontbroken door een van de huisarts ontvangen bericht van de behandelend cardioloog over een kennelijk verstrekt advies om niet te reizen, dat door betrokkene zou zijn genegeerd, zonder navraag bij betrokkene bepalend te achten voor een verplaatsing van het woonadres naar Polen.

De gebreken in de voorbereiding van de besluiten door [BV] zijn, gelet op de door de wetgever in de artikelen 63a en volgende van de ZW tot stand gebrachte taakverdeling tussen appellant en een eigenrisicodrager, en zoals die onder meer blijkt uit de in 4.2.2 genoemde Regeling, aan appellant toe te rekenen. Als het gaat om het nemen van de door een eigenrisicodrager gevraagde beschikking is het immers aan appellant om de voorbereiding en de onderbouwing daarvan door de eigenrisicodrager te controleren. Het toerekenen van de nalatigheid van [BV] aan appellant betekent dat appellant het verwijt treft dat hij de besluiten van 28 december 2012 en 7 maart 2013 door verzending naar het adres in [adres 1] onderscheidenlijk het adres in Polen niet op de juiste wijze heeft bekendgemaakt. Beide besluiten hadden moeten worden verzonden naar het adres [adres 3] .

Het oordeel van de rechtbank dat het besluit van 28 december 2012 niet op de juiste wijze is bekendgemaakt en dat de bezwaartermijn niet op 29 december 2012 is aangevangen, wordt – met verbetering van gronden – onderschreven. Dat betekent dat het hoger beroep niet slaagt en de aangevallen uitspraak, voor zover betrekking hebbend op zaaknummer 13/1629, zal worden bevestigd.

In het incidenteel hoger beroep wordt betrokkene gevolgd in zijn stelling dat ook het besluit van 7 maart 2013 niet op de juiste wijze is bekendgemaakt. Dat betekent dat de bezwaartermijn niet op 8 maart 2013 is aangevangen en appellant op onjuiste gronden het bezwaar niet-ontvankelijk heeft verklaard. De aangevallen uitspraak, voor zover betrekking hebbend op zaaknummer 13/1630, zal worden vernietigd en appellant zal met inachtneming van wat hiervoor is overwogen een nieuwe beslissing op bezwaar moeten nemen.