Centrale Raad van Beroep, 23-09-2016, ECLI:NL:CRVB:2016:3549, 15-1454 WAO

Bij besluit van 5 december 2006 heeft het Uwv vanaf 1 november 2006 de uitbetaling van de WAO-uitkering van appellante met toepassing van artikel 44 van de WAO op nihil gesteld. Door het – op tijdelijke basis – in dienst treden bij de Belastingdienst in de functie [functie] op 1 november 2006 is artikel 44 van de WAO van toepassing geworden, zoals dat artikel luidde met ingang van 1 januari 2002 (ECLI:NL:CRVB:2015:2566). Dit heeft de rechtbank niet onderkend.

Artikel 44, eerste lid, aanhef en onder a, van de WAO hield, met ingang van 1 januari 2002, onder meer in dat, indien degene die recht heeft op een arbeidsongeschiktheidsuitkering inkomsten uit arbeid geniet, zo lang niet vaststaat of deze arbeid als arbeid bedoeld in artikel 18, vijfde lid, van de WAO kan worden aangemerkt, de arbeidsongeschiktheidsuitkering niet wordt ingetrokken of herzien, doch die uitkering niet wordt uitbetaald indien de inkomsten uit arbeid zodanig zijn, dat als die arbeid wel de in artikel 18, vijfde lid, bedoelde arbeid zou zijn, niet langer sprake zou zijn van arbeidsongeschiktheid van ten minste 15%. Deze regeling gold ten hoogste voor een aaneengesloten termijn van drie jaren, aanvangende op de eerste dag waarover de inkomsten uit arbeid werden genoten. Het Uwv hanteerde destijds als interne gedragslijn dat, bij werkhervatting, gedurende de eerste zes maanden de inkomsten op de uitkering in mindering werden gebracht maar dat nog niet werd overgegaan tot de beoordeling of de arbeid waarin hervat was aan te merken was als geschikte arbeid. Na afloop van de periode van zes maanden werd beoordeeld of de anticumulatie werd voortgezet of dat herziening van het recht op uitkering aangewezen was.

Ingevolge artikel 21, derde lid, van de WAO wordt bij de vaststelling van de mate van arbeidsongeschiktheid, zoveel doenlijk, rekening gehouden met verkregen nieuwe bekwaamheden.

Zoals de Raad in eerdere uitspraken (bijvoorbeeld in zijn uitspraak van 22 juni 1989, ECLI:NL:CRVB:1989:ZB1973) wat betreft artikel 21, tweede lid, aanhef en onder b van de WAO, de voorloper van de nu aan de orde zijnde bepaling, heeft overwogen, dient voor de toepassing van deze bepaling primair gedacht te worden aan nieuwe bekwaamheden die zijn verworven door het met succes volgen van een opleiding van enige duur en zwaarte. Ook heeft de Raad wel geoordeeld (bijvoorbeeld in zijn uitspraak van 14 maart 2003, ECLI:NL:CRVB:2003:AF7521) dat de tekst of de strekking van de WAO zich er ten principale niet tegen verzet om in een geval, waarin de betrokkene op basis van verkregen nieuwe bekwaamheden in combinatie met een urenuitbreiding een hoger inkomen heeft gegenereerd dan in de oorspronkelijke maatmanfunctie, een maatmanwisseling aan te nemen. Voor de toepassing van de WAO zal van een wijziging van de maatman wegens verkregen nieuwe bekwaamheden in de regel geen sprake kunnen zijn, indien de inkomsten verbonden aan de functie die met de nieuwe bekwaamheden is verkregen, niet op eenzelfde of een hoger niveau liggen als de inkomsten van het vroeger uitgeoefende beroep, zoals de Raad al aangaf in zijn uitspraak van 14 september 1994, ECLI:NL:CRVB:1994:ZB2499.

In het onderhavige geval is sprake van nieuwe bekwaamheden waarmee appellante een hoger inkomen heeft verworven. De arbeidsdeskundige bezwaar en beroep heeft in het rapport van 23 januari 2014 een toereikende motivering gegeven voor het in het bestreden besluit neergelegde standpunt dat met ingang van 1 augustus 2008 sprake is van een gewijzigde maatman. Appellante is in 2006 begonnen met een fiscale opleiding aan de Hogeschool Utrecht, die zij in juni 2008 met een diploma heeft afgerond. Deze opleiding was een voorwaarde om een vast dienstverband als [functie] te krijgen. Appellante wordt niet gevolgd in haar stelling dat van feitelijke aanvang van de werkzaamheden in de functie van [functie] pas in juni 2008, na het voltooien van het opleidingstraject, sprake was en dat daarom op 1 augustus 2008 nog niet vaststond dat de werkzaamheden behorend bij de functie [functie] passend waren. Van belang is in dit verband dat appellante in een gesprek met een arbeidsdeskundige op 14 november 2006 heeft verteld dat haar werk bij de Belastingdienst bestaat uit het bezoeken van bedrijven en het verrichten van fiscale controlewerkzaamheden. Voorts heeft appellante in het beroepschrift vermeld dat het in augustus 2008 in de lijn der verwachting lag dat zij de functie vol zou houden, zeker wanneer in acht wordt genomen dat zij dat werk al vanaf 2006 heeft gedaan. Op grond hiervan moet worden aangenomen dat appellante reeds vanaf 1 november 2006 daadwerkelijk de werkzaamheden verrichtte die hoorden bij de functie van [functie]. Het Uwv heeft dan ook terecht per 1 augustus 2008 de functie ambtenaar/[functie] als maatgevende functie aangemerkt en vastgesteld dat, omdat er sprake is van geschiktheid voor de nieuwe maatman, de mate van arbeidsongeschiktheid per deze datum minder dan 15% bedraagt.

Appellante is op 17 december 2008 uitgevallen wegens klachten als gevolg van eclampsie in de 33e week van de zwangerschap. Sindsdien heeft appellante cognitieve klachten. Appellante heeft aangevoerd dat het Uwv bij de beoordeling van deze arbeidsongeschiktheid ten onrechte de criteria van de Wet WIA heeft toegepast. Zij is van mening dat, omdat sprake is van dezelfde ziekteoorzaak als die waarvoor in 2002 een WAO-uitkering is toegekend, namelijk psychische klachten door life-events, het recht op een WAO-uitkering dient te herleven.

In zijn uitspraak van 27 februari 2009, ECLI:NL:CRVB:2009:BH4581, heeft de Raad als zijn oordeel gegeven dat er geen beletsel is om bij de beoordeling van een WIA-aanvraag te betrekken of wellicht zich een situatie voordoet als bedoeld in artikel 43a van de WAO, in welk geval de verzekerde aanspraak maakt op heropening van de eerder aan hem toegekende WAO-uitkering.

Volgens vaste rechtspraak (onder andere de uitspraak van de Raad van 19 december 2008, ECLI:NL:CRVB:2008:BG8576) dient buiten twijfel te staan dat de toegenomen arbeidsongeschiktheid voortvloeit uit een andere oorzaak, wil het bepaalde in artikel 43a van de WAO niet van toepassing zijn. De bewijslast rust op degene die het standpunt huldigt dat er geen oorzakelijk verband bestaat tussen de eerdere en de latere uitval.

Niet in geschil is dat de arbeidsongeschiktheid in verband waarmee appellante in 2002 een WAO-uitkering heeft ontvangen zijn oorzaak had in psychische klachten als gevolg van life-events. Vanaf 17 december 2008 is appellante arbeidsongeschikt als gevolg van klachten na een complicatie in de zwangerschap, eclampsie. Nu er in 2002 geen sprake was van eclampsie, moet worden geoordeeld dat er in 2008 geen sprake is van toegenomen beperkingen die voortvloeien uit dezelfde oorzaak als de arbeidsongeschiktheid op grond waarvan appellante in 2002 ongeschikt was tot het verrichten van haar arbeid.

De rechtbank heeft met juistheid geoordeeld dat er geen objectief medische aanknopingspunten zijn voor het oordeel dat het Uwv de (duur)belastbaarheid van appellante op 5 april 2011 heeft overschat. De verzekeringsarts heeft kennisgenomen van de (medische) stukken, waaronder het verslag van het neuropsychologisch onderzoek van 20 november 2012, en heeft betrokkene op het spreekuur van 8 mei 2013 zowel lichamelijk als psychisch onderzocht. De verzekeringsarts heeft vervolgens op basis van bevindingen uit eigen onderzoek vastgesteld dat bij appellante als gevolg van de eclampsie in december 2008 sprake is van cognitieve beperkingen. In de Functionele Mogelijkhedenlijst (FML) die geldt van 17 december 2008 tot en met 1 november 2012 is rekening gehouden met een verminderde cognitieve belastbaarheid. De verzekeringsarts bezwaar en beroep heeft betrokkene gezien bij de hoorzitting en op basis van dossieronderzoek de conclusies van de verzekeringsarts onderschreven. Anders dan appellante stelt, heeft de verzekeringsarts bezwaar en beroep inzichtelijk en overtuigend gemotiveerd dat met de op de datum in geding, 5 april 2011, bestaande beperkingen van betrokkene in de FML voldoende rekening is gehouden. De overwegingen van de rechtbank terzake van de vastgestelde beperkingen worden dan ook onderschreven. Uit de in hoger beroep ingebrachte stukken betreffende de gezondheidstoestand van appellante kan niet worden afgeleid dat deze gevolgen hebben voor de beoordeling van de arbeidsongeschiktheid op de datum in geding, 5 april 2011, omdat deze stukken niet zien op deze datum.

Uitgaande van de juistheid van de voor appellante vastgestelde belastbaarheid bestaat er geen aanleiding voor het oordeel dat de functies die de arbeidsdeskundige bezwaar en beroep aan het bestreden besluit ten grondslag heeft gelegd in medisch opzicht niet geschikt zouden zijn voor appellante, gelet op de aan deze functies verbonden belastende factoren. In het rapport van 19 februari 2014 heeft de arbeidsdeskundige bezwaar en beroep dit inzichtelijk en overtuigend toegelicht.

5. Wat in 4.1.1 tot en met 4.2.8 is overwogen leidt tot de slotsom dat het hoger beroep niet slaagt en dat de aangevallen uitspraak, zij het met verbetering van gronden, moet worden bevestigd.

6. Er is geen aanleiding voor een veroordeling in de proceskosten.