Centrale Raad van Beroep, 01-11-2016, ECLI:NL:CRVB:2016:4191, 13/3299 WWB

2. Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank het beroep tegen het bestreden besluit ongegrond verklaard. De rechtbank heeft daartoe - samengevat weergegeven - overwogen dat het college het bezwaar op juiste gronden niet-ontvankelijk heeft verklaard. De rechtbank heeft voorts overwogen dat de brief van appellant van 11 oktober 2010 eveneens als een bezwaarschrift tegen het besluit van 25 december 2000 kan worden aangemerkt en dat het college, voor zover hierop nog niet is beslist, dit alsnog dient te doen.

3. In de tussenuitspraak van 21 juli 2015 heeft de Raad het volgende overwogen. Op uitdrukkelijk verzoek van appellant en met instemming van het college zal de Raad, mede met het oog op de finale beslechting van het onderhavige geschil, de nadere besluiten 1 tot en

met 4 bij zijn beoordeling betrekken en uitspraak doen over (de ontvankelijkheid van het bezwaar tegen) het intrekkings- en terugvorderingsbesluit van 25 december 2000 en de invordering van deze vordering. Gelet op het verhandelde ter zitting is niet langer in geschil dat appellant op 11 oktober 2010 tijdig bezwaar heeft gemaakt tegen het besluit van

25 december 2000 en dat zijn bezwaar tegen dit besluit ten onrechte bij het bestreden besluit en bij nader besluit 1 niet-ontvankelijk is verklaard. De gemachtigde van het college heeft ter zitting verklaard dat het bestreden besluit en nader besluit 1 om die reden niet langer worden gehandhaafd. De Raad heeft het college opgedragen een inhoudelijk besluit te nemen op het bezwaar van appellant tegen het besluit van 25 december 2000 en daarbij uitdrukkelijk gewezen op de bezwaargrond van appellant dat de vordering is verjaard. Voorts dient het college te bezien of het te nemen besluit gevolgen heeft voor de besluiten betreffende de invordering.

Ter uitvoering van de tussenuitspraak van de Raad heeft het college bij besluit van 23 juli 2015 (nader besluit 5) opnieuw beslist op het bezwaar tegen het besluit van 25 december 2000. Hierbij heeft het college het bezwaar van 11 oktober 2010 tegen het besluit van

25 december 2000 gegrond verklaard en dat besluit herroepen op de grond dat de vordering is verjaard.

4. De Raad komt tot de volgende beoordeling.

Aangevallen uitspraak

Nadere besluiten

Ten aanzien van nader besluit 6 heeft appellant aangevoerd dat ten onrechte een bedrag van € 768,38 in mindering is gebracht op het na te betalen bedrag en dat geen rekening is gehouden met de maandelijkse inhoudingen van € 44,94 op de bijstand. Deze beroepsgrond slaagt. Uit de door het college in hoger beroep overgelegde uitkeringsspecificaties over de periode van april 2009 tot en met september 2015 blijkt dat het bedrag van € 768,38 een voorschot betrof in verband met de aanvraag om bijstand van appellant in april 2009 en dat het college dit voorschot al had verrekend met de bijstand over april 2009 tot en met juni 2009. Voorts staat vast dat het college bij de berekening van het na te betalen bedrag geen rekening heeft gehouden met de maandelijkse inhoudingen van € 44,94 op de bijstand over de periode van mei 2009 tot en met juli 2015 ter voldoening van de vordering. Zoals ter zitting met partijen is besproken, gaat het om een bedrag van (63 maanden maal € 44,94 =) in totaal € 2.831,22. Zoals eveneens ter zitting met partijen is besproken, bedroeg het jaarlijks in mei uit te betalen vakantiegeld over de jaren 2010 tot en met 2015 een bedrag van in totaal

€ 3.339,08, wat het college in die jaren heeft verrekend met de vordering. Dit betekent, zoals eveneens ter zitting met partijen is besproken, dat het college een bedrag van in totaal

€ 6.170,30 had moeten nabetalen aan appellant.

Ten aanzien van nader besluit 7 heeft appellant aangevoerd dat het college de wettelijke rente over een te laag bedrag aan nabetaling en voorts op onjuiste wijze heeft berekend. Deze beroepsgrond slaagt. Uit 4.4 volgt dat het college bij de berekening van de wettelijke rente van een onjuist bedrag is uitgegaan. Voorts is van belang dat het hier gaat om periodiek te verrichten betalingen van bijstand. Voor het tijdstip waarop deze moeten worden verricht, gelden geen specifieke algemeen verbindende voorschriften anders dan de algemene bepalingen van titel 4.4 van de Awb. Dan geldt volgens vaste rechtspraak (uitspraak van

25 januari 2012, ECLI:NL:CRVB:2012:BV1958) dat de wettelijke rente gaat lopen op de eerste dag van de kalendermaand volgende op het tijdvak waarop de periodieke betaling betrekking heeft. Bij de berekening van de wettelijke rente moet telkens worden uitgegaan van het brutobedrag van de betrokken termijn. Voor iedere termijn afzonderlijk dient telkens na afloop van een jaar het bedrag waarover de rente wordt berekend te worden vermeerderd met de over dat jaar verschuldigde rente. De wettelijke rente loopt tot de dag van de algehele voldoening. Nu het college met ingang van 18 mei 2009 een bedrag van € 44,94 heeft ingehouden op de bijstand, is het college met ingang van 1 juni 2009 wettelijke rente verschuldigd.

De stellingen van appellant dat de Servicedienst niet bevoegd is tot uitbetaling van de bijstand en appellant door toedoen van het college een functie bij de Sociale Dienst van de gemeente Rotterdam is misgelopen en gedwongen onbetaald vrijwilligerswerk dient te verrichten, houden geen verband met de onderhavige besluiten, zodat deze stellingen buiten bespreking worden gelaten.

Conclusies nadere besluiten