Centrale Raad van Beroep, 28-11-2016, ECLI:NL:CRVB:2016:4614, 15/2469 WAO

1.1.

Betrokkene was werkzaam als monteur van bedrijfswagens bij [naam werkgever 1] . ( [werkgever 1] ). Op 5 september 2001 is hij door ziekte uitgevallen voor die werkzaamheden. In verband daarmee is hem met ingang van 4 september 2002 een uitkering op grond van de Wet op de arbeidsongeschiktheidsuitkering (WAO) toegekend. Met ingang van 1 december 2005 is de mate van arbeidsongeschiktheid op basis van de verdiensten van betrokkene gesteld op 15 tot 25%.

1.2.

Op 1 april 2006 is betrokkene met ingang van die datum bij [werkgever 1] herplaatst in de functie van magazijnmedewerker in een volledig dienstverband, met het daaraan verbonden salaris conform de bedrijfs-cao. [werkgever 1] heeft appellant daarvan op 10 oktober 2006 in kennis gesteld.

2. Betrokkene is op 1 oktober 2011 in dienst getreden bij [naam werkgever 2] ( [werkgever 2] ) als magazijnmedewerker. Tevens is zijn dienstverband bij [werkgever 1] beëindigd. Op 28 november 2011 heeft betrokkene daarvan melding gedaan op een wijzigingsformulier waarbij onder meer is vermeld wat de hoogte van zijn salaris bij [werkgever 2] is. Mede naar aanleiding van die melding heeft een arbeidskundige herbeoordeling van de mate van arbeidsongeschiktheid plaatsgevonden. Dit heeft geleid tot besluiten waarbij de WAO-uitkering van betrokkene vanaf 1 januari 2006 niet wordt uitbetaald in verband met inkomsten uit arbeid en vanaf 1 januari 2011 is ingetrokken op de grond dat hij minder dan 15% arbeidsongeschikt is. Tevens is van betrokkene een bedrag van € 20.162,43 aan ten onrechte over die periode betaalde WAO-uitkering teruggevorderd. Betrokkene heeft bezwaar gemaakt tegen die besluiten. In de beslissing op bezwaar van 12 juli 2013 heeft appellant de periode waarover de terugvordering zich uitstrekt beperkt tot de periode van 28 november 2007 tot en met 30 september 2011 en het terug te vorderen bedrag verlaagd tot € 13.802,19. Voor het overige heeft appellant zijn standpunt gehandhaafd. Het daartegen gerichte beroep is door de rechtbank bij uitspraak van 23 september 2014 ongegrond verklaard. Betrokkene heeft tegen die uitspraak geen hoger beroep ingesteld.

3. Op 28 november 2012 heeft appellant betrokkene het voornemen kenbaar gemaakt een boete op te leggen van € 2.020,-. Betrokkene heeft daarop gereageerd. Bij besluit van 13 december 2012 heeft appellant, overeenkomstig het voornemen, aan betrokkene een boete opgelegd van € 2.020,-. Op 7 augustus 2013 heeft appellant de boete, in verband met de verlaging van het bedrag dat als onverschuldigd van betrokkene wordt teruggevorderd, verlaagd tot € 1.360,-.

4. Betrokkene heeft bezwaar gemaakt tegen de oplegging van de boete. Bij beslissing op bezwaar van 26 november 2013 heeft appellant dat bezwaar ongegrond verklaard onder de overweging dat betrokkene tegen de beslissing van 13 december 2012 niet tijdig bezwaar had gemaakt en dat hij tegen de berekening van het nieuwe boetebedrag geen gronden heeft aangevoerd.

5.1.

Betrokkene heeft beroep ingesteld tegen die beslissing op bezwaar. Bij tussenuitspraak van 19 september 2014 heeft de rechtbank geoordeeld dat betrokkene tijdig bezwaar heeft gemaakt tegen het besluit van 13 december 2012. De rechtbank heeft appellant daarbij in de gelegenheid gesteld het gebrek in het bestreden besluit te herstellen door een volledige heroverweging van het boetebesluit van 13 december 2012, zoals gewijzigd bij besluit van 7 augustus 2013.

5.2.

5.3.

Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank het beroep gegrond verklaard en de boete herroepen. De rechtbank heeft geoordeeld dat de grondslag van de boete is beperkt tot het bedrag dat is teruggevorderd over de periode 13 december 2007 tot en met 30 september 2011. De verwijten hebben alle betrekking op de daaraan voorafgaande periode. Appellant heeft niet gesteld dat ook in de periode 13 december 2007 tot en met 30 september 2011 aan betrokkene salarisverhogingen of consignatievergoedingen zijn toegekend, waarover hij appellant niet heeft geïnformeerd. Naar het oordeel van de rechtbank heeft appellant niet aannemelijk gemaakt dat betrokkene in de betrokken periode de inlichtingenverplichting verwijtbaar heeft geschonden, zodat de boete ten onrechte is opgelegd. De rechtbank heeft tevens beslissingen gegeven over proceskosten en griffierecht.

6.1.

In hoger beroep heeft appellant onderschreven dat de in de beslissing op bezwaar van 12 juli 2013 en het bestreden besluit genoemde salarisverhogingen een ingangsdatum kenden gelegen voor 13 december 2007. Door van de salarishoogte, dan wel de eerdere wijzigingen daarin, ook na 13 december 2007 geen melding te maken heeft betrokkene naar de mening van appellant echter wel degelijk de op hem rustende inlichtingenverplichting doorlopend geschonden. De eerder ingezette overtreding van die verplichting is noch in de maand na de betreffende veranderingen van inkomen, noch per 13 december 2007 tot een einde gekomen, maar heeft ook nadien voortgeduurd.

6.2.

Betrokkene heeft het oordeel van de rechtbank onderschreven en heeft gesteld dat de verweten gedragingen geen betrekking hebben op de periode waarover de terugvordering zich uitstrekt. Betrokkene heeft voorts verzocht om veroordeling tot vergoeding van schade in verband met een schending van de redelijke termijn.

7.2.

Niet betwist is dat betrokkene bij appellant geen melding heeft gedaan van de diverse veranderingen in zijn verdiensten vanaf 1 april 2006 en dat appellant eerst met de melding van 28 november 2011 op de hoogte is gesteld van een verandering in de inkomsten van betrokkene.

7.3.

7.4.

Dit betekent dat nu dient te worden beoordeeld de in eerste aanleg door betrokkene aangevoerde grond dat het hem redelijkerwijs niet duidelijk kon zijn dat hem te veel uitkering is verstrekt. Betrokkene wordt in dat standpunt niet gevolgd. Daartoe wordt het volgende overwogen. Het kon betrokkene, gelet op de hoogte van zijn verdiensten, en gelet op de informatie die hem is verstrekt bij diverse gelegenheden waar (de herziening van) zijn WAO-uitkering aan de orde was, redelijkerwijs duidelijk zijn dat hij zijn verdiensten diende te melden. Daarvan kan hem in objectieve en subjectieve zin een verwijt worden gemaakt. Er is geen reden om voor betrokkene verminderde verwijtbaarheid aan te nemen. Dat betekent dat het beroep van betrokkene in zoverre niet slaagt.

7.5.

Er is niettemin aanleiding de proceskostenveroordeling van appellant in beroep in stand te laten nu betrokkene, anders dan appellant aanvankelijk veronderstelde, tijdig bezwaar heeft gemaakt tegen het besluit van 13 december 2012 en appellant aanvankelijk ten onrechte een inhoudelijke herbeoordeling van het boetebesluit achterwege heeft gelaten. Om dezelfde reden zal de beslissing dat appellant het door betrokkene betaalde griffierecht vergoedt, in stand worden gelaten.

8. Voor een veroordeling tot vergoeding van schade wegens overschrijding van de redelijke termijn bestaat geen aanleiding nu, uitgaande van 28 november 2012 als de datum waarop die termijn een aanvang neemt, gelet op de datum van deze uitspraak, de redelijke termijn niet wordt overschreden.

9. Voor een proceskostenveroordeling in het hoger beroep bestaat geen aanleiding.