Centrale Raad van Beroep, 16-12-2016, ECLI:NL:CRVB:2016:4829, 14/1962 WW

1.1.

Appellante was vanaf 30 oktober 1999 werkzaam als medewerker [naam functie] gedurende 38 uur per week bij (de rechtsvoorganger van) [naam werkgever] (werkgever). Zij heeft van 5 januari 2012 tot 19 april 2012 gestaakt in verband met de cao-onderhandelingen voor het Schoonmaak- en Glazenwassersbedrijf. Over de gestaakte dagen heeft appellante een uitkering uit de stakingskas van de vakbond ontvangen. Appellante en werkgever hebben vervolgens op 3 februari 2012 een vaststellingsovereenkomst getekend, waarbij partijen zijn overeengekomen dat de tussen hen bestaande arbeidsovereenkomst met wederzijds goedvinden is beëindigd met ingang van 25 augustus 2012. In verband daarmee heeft appellante een uitkering aangevraagd op grond van de Werkloosheidswet (WW). Bij besluit van 12 september 2012 is appellante met ingang van 25 augustus 2012 in aanmerking gebracht voor een WW-uitkering, berekend naar een gemiddeld aantal arbeidsuren van 35,63 per week.

1.2.

Appellante heeft bezwaar gemaakt tegen het besluit van 12 september 2012 en daarbij gesteld het niet eens te zijn met het gemiddeld aantal arbeidsuren omdat zij altijd voor 38 uur per week werkzaam is geweest.

1.3.

Bij brief van 18 januari 2013 heeft het Uwv appellante op de hoogte gesteld van zijn voornemen de WW-uitkering met ingang van 25 augustus 2012 te beëindigen met als effectueringsdatum 19 maart 2013. Reden daarvoor is dat appellante in de laatste 36 weken voor haar eerste werkloosheidsdag niet in ten minste 26 weken arbeid heeft verricht (de in artikel 17 van de WW neergelegde wekeneis). In reactie daarop heeft appellante onder meer aangevoerd dat het tegenwerpen van de wekeneis in strijd is met het in artikel 6, aanhef en vierde lid, van het Europees Sociaal Handvest – herzien – (ESH) neergelegde stakingsrecht.

1.4.

Bij besluit van 13 mei 2013 (bestreden besluit) is het bezwaar tegen het besluit van 12 september 2012 ongegrond verklaard. Daarbij is overwogen dat de WW-uitkering met ingang van 25 augustus 2012 wordt ingetrokken (te effectueren per 19 maart 2013) omdat appellante niet voldoet aan de wekeneis.

2. Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank het beroep tegen het bestreden besluit ongegrond verklaard. De rechtbank heeft daartoe onder meer overwogen dat voor zover er al sprake is van een indirecte belemmering van het stakingsrecht, hiervoor een rechtvaardiging bestaat nu de werkgever over de stakingsdagen geen loon verschuldigd is en over die dagen dus geen premies worden afgedragen.

3. Namens appellante is in hoger beroep aangevoerd dat er sprake is van een beperking van het stakingsrecht. Deze wordt niet gerechtvaardigd door één van de in artikel G, eerste lid, van het ESH genoemde beperkingsgronden.

4. De Raad komt tot de volgende beoordeling.

4.1.

Tussen partijen is uitsluitend in geding de vraag of het tegenwerpen van de in artikel 17 neergelegde wekeneis in het onderhavige geval leidt tot schending van het in artikel 6, aanhef en vierde lid, van het ESH neergelegde stakingsrecht. De vertegenwoordiger van het Uwv heeft ter zitting van de Raad te kennen gegeven, dat mocht deze vraag bevestigend worden beantwoord, de stakingsdagen voor de hoogte van de WW-uitkering geen verlagend effect zullen hebben.

4.2.

Op grond van artikel 17 van de WW, zoals dat luidde ten tijde van het primaire besluit, ontstaat recht op uitkering voor de werknemer indien hij in 36 weken onmiddellijk voorafgaand aan de eerste dag van werkloosheid in ten minste 26 weken als werknemer arbeid heeft verricht.

4.4.

Geoordeeld wordt dat er sprake is van een indirecte beperking van het stakingsrecht doordat een WW-uitkering wordt ontzegd omdat een betrokkene gedurende de periode van 36 weken voorafgaand aan diens eerste werkloosheidsdag meer dan 10 weken heeft deelgenomen aan een rechtmatige staking. Door het vasthouden aan de wekeneis zullen werknemers er mogelijk van worden weerhouden deel te nemen aan een staking uit vrees dat zij anders geen recht zullen hebben op een WW-uitkering. De financiële druk die hiervan uitgaat, is in strijd met de strekking van artikel 6, aanhef en vierde lid, van het ESH, namelijk het waarborgen van de doeltreffende uitoefening van het recht op collectief onderhandelen.

4.6.

Uit overwegingen 4.1 tot en met 4.5.2 volgt dat het tegenwerpen van de wekeneis zoals neergelegd in artikel 17 van de WW in strijd is met het in artikel 6, aanhef en vierde lid, van het ESH neergelegde stakingsrecht. Dit betekent dat de aangevallen uitspraak en het bestreden besluit moeten worden vernietigd. Het Uwv dient opnieuw op het bezwaar tegen het besluit van 12 september 2012 te beslissen met inachtneming van deze uitspraak. De Raad ziet met het oog op een voortvarende afwikkeling van dit geschil aanleiding om met toepassing van artikel 8:113, tweede lid, van de Awb te bepalen dat beroep tegen het nieuwe besluit slechts kan worden ingesteld bij de Raad.