Centrale Raad van Beroep, 14-12-2016, ECLI:NL:CRVB:2016:4860, 15/6130 ZW

1.1.

De toenmalige werkneemster van appellante, [naam werkneemster], (werkneemster) is per 22 juni 2012 uitgevallen wegens ziekte. Per 1 oktober 2012 is het dienstverband tussen appellante en werkneemster geëindigd wegens afloop van het contract. Per die datum heeft het Uwv, bij besluit van 22 oktober 2012, vastgesteld dat werkneemster recht heeft op uitkering ingevolge de Ziektewet (ZW). Bij besluit van 17 december 2013 heeft het Uwv vastgesteld dat werkneemster per 16 december 2013 geen recht meer heeft op ZW-uitkering, omdat zij sinds die datum hersteld is.

1.2.

Bij bezwaarschrift van 28 februari 2014 is namens appellante bezwaar gemaakt tegen het besluit van 17 december 2013. Bij beslissing op bezwaar van 2 mei 2014 (bestreden besluit) heeft het Uwv het bezwaar ongegrond verklaard, daarbij abusievelijk ervan uitgaande dat het bezwaar gericht was tegen de toekenningsbeslissing van 22 oktober 2012.

1.3.

1.4.

Appellante is – kort weergegeven – van oordeel dat het Uwv gedurende de periode dat werkneemster een ZW-uitkering ontving volstrekt onvoldoende re-integratieactiviteiten heeft verricht. Er is geen enkele controle geweest op de mededelingen van werkneemster dat zij in die periode intensief behandeld werd. De contacten met werkneemster vonden vrijwel uitsluitend telefonisch plaats. Door deze nalatigheid van het Uwv is niet komen vast te staan dat werkneemster niet eerder hersteld verklaard had kunnen worden. Appellante heeft hierdoor mogelijk schade geleden, nu op grond van artikel 117b van de Wet financiering sociale verzekeringen de ZW-uitkering van werkneemster, die onderscheidenlijk in 2012 en 2013 is betaald, aan appellante wordt toegerekend bij de berekening van de premie in onderscheidenlijk 2014 en 2015.

3.1.

Appellante heeft hoger beroep ingesteld tegen de aangevallen uitspraak, voor zover daarin is bepaald dat de rechtsgevolgen van het vernietigde besluit in stand blijven. Appellante heeft aangevoerd dat in haar ogen het gebrek in het bestreden besluit niet is hersteld. Ten onrechte heeft de verzekeringsarts geen Functionele Mogelijkhedenlijst opgesteld en geen arbeidskundig onderzoek laten verrichten.

3.2.

Het Uwv heeft het standpunt ingenomen dat re-integratieactiviteiten (of het eventuele gebrek daaraan) van het Uwv niet bepalend zijn voor de vraag of arbeidsongeschiktheid bestaat die de aanleiding vormt voor toekenning of voortzetting van de ZW-uitkering. Een eventuele vaststelling dat het Uwv te weinig re-integratieactiviteiten heeft ondernomen kan niet leiden tot herroeping van een uitkeringsbesluit. Verder heeft het Uwv het standpunt ingenomen dat er geen gegevens zijn aangevoerd die aanleiding kunnen geven om te twijfelen aan de hersteldverklaring per 16 december 2013.

4.1.

4.2.

Het is vaste rechtspraak (zie bijvoorbeeld de uitspraak van 15 maart 2013, ECLI:NL:CRVB:2013:216) dat een werkgever categoraal belanghebbende is bij besluiten van het Uwv over toekenning, herziening of intrekking van een ZW-uitkering. Het is verder vaste rechtspraak (zie bijvoorbeeld de uitspraak van 24 februari 2012, ECLI:NL:CRVB:2012:BV7065) dat het enkele feit dat een werkgever als categoraal belanghebbende heeft te gelden niet reeds meebrengt dat hij ook moet worden geacht een concreet belang te hebben bij het maken van bezwaar of het instellen van beroep dan wel hoger beroep. Voor het aannemen van procesbelang is vereist dat het resultaat dat de indiener van het bezwaarschrift, beroepschrift of hoger beroepschrift nastreeft ook daadwerkelijk bereikt kan worden en het realiseren daarvan voor de betreffende werkgever feitelijke betekenis niet kan worden ontzegd. In zijn uitspraak van 9 januari 2015 (ECLI:NL:CRVB:2015:53) heeft de Raad zijn rechtspraak over procesbelang verruimd, in die zin dat ook procesbelang zal worden aangenomen indien wordt gesteld dat het bestreden besluit een rechtstreeks gevolg heeft waarvan in een andere (al dan niet bestuursrechtelijke) rechtsverhouding nadeel zal worden ondervonden en de in de voorliggende zaak op bestuursrechtelijke gronden te nemen beslissing voor het intreden van dit gevolg beslissend is.

4.3.

De door het Uwv aan werkneemster betaalde bedragen aan ZW-uitkering zijn op grond van de wet Bezava bepalend voor de hoogte van de door appellante te betalen gedifferentieerde premie. Vanuit deze optiek kan, in het bijzonder gelet op de verruiming van de rechtspraak door de Raad over procesbelang, appellante geacht worden procesbelang te hebben. Daarmee staat ook vast dat het doel dat appellante nastreeft voor haar feitelijke betekenis kan hebben. De vraag is echter of appellante met haar (hoger) beroep haar doel ook kan bereiken.

4.4.

In artikel 30b, eerste lid, van de ZW is bepaald dat de intrekking of verlaging van een ZW-uitkering, die voortvloeit uit het door de werkgever ingestelde bezwaar of beroep, niet eerder plaatsvindt dan met ingang van de dag volgend op die waarop de beslissing op bezwaar is bekend gemaakt of de uitspraak is gedaan. Gelet op deze bepaling kan het hoger beroep van appellante niet leiden tot beëindiging van het ziekengeld met ingang van een eerdere datum dan 16 december 2013

4.5.

4.6.

Voor een dergelijke beoordeling is zeker reden als de werkgever, zoals in het geval van appellante, pas op een moment dat de ZW-uitkering al was beëindigd, op de hoogte is geraakt van het feit dat in 2014 en 2015 gedifferentieerde premie moet worden betaald als gevolg van de omstandigheid dat aan een ex-werknemer in 2012 en 2013 ZW-uitkering is betaald. Van de mogelijkheid om rechtsmiddelen aan te wenden tegen het voortzetten van een ZW-uitkering, al dan niet uitgelokt door een daartoe strekkend verzoek van de werkgever, kan dan namelijk geen gebruik meer worden gemaakt.

4.7.

Ten aanzien van die inhoudelijke beoordeling wordt volledig onderschreven wat door de rechtbank is overwogen in overweging 5 van de aangevallen uitspraak. Het voortduren van de ZW-uitkering tot 16 december 2013 houdt verband met de diverse opeenvolgende intensieve behandelingen die werkneemster heeft ondergaan. Vanuit het Uwv is daarover regelmatig contact onderhouden met werkneemster, met name door de re-integratiebegeleider. Op geen enkele wijze is door appellante aangetoond dat deze grondslag voor de ZW-uitkering niet juist zou zijn. Dat werkneemster gedurende deze behandelingen niet door een verzekeringsgeneeskundige van het Uwv is gezien, kan aan de grondslag van het bestreden besluit niet afdoen, nu werkneemster voortdurend intensief behandeld werd voor haar psychische klachten.

4.8.

De overwegingen in 4.1 tot en met 4.7 leiden tot de slotsom dat het hoger beroep niet slaagt en dat de aangevallen uitspraak, voor zover aangevochten, moet worden bevestigd.