Centrale Raad van Beroep, 21-06-2017, ECLI:NL:CRVB:2017:2258, 16/1717 WARZO

1.1.

Appellante is vanaf 1 december 2013 werkzaam geweest bij [naam werkgever B.V.] ([werkgever 1]) voor 16 uur per week en bij [werkgever 2] voor 24 uur per week. Met ingang van 1 mei 2014 heeft appellante haar werkzaamheden bij [werkgever 2] beëindigd en heeft zij haar werkzaamheden bij [werkgever 1] uitgebreid naar 40 uren per week. Op 16 oktober 2014 is appellante ziek gemeld bij het Uwv wegens zwangerschapsklachten.

1.2.

Bij besluit van 29 oktober 2014 is appellante per 16 oktober 2014 een uitkering op grond van de Ziektewet (ZW) toegekend waarbij het dagloon is vastgesteld op € 127,65.

1.3.

Bij besluit van 8 januari 2015 is appellante per 7 januari 2015 een uitkering op grond van de Wet arbeid en zorg (WAZO) toegekend waarbij het dagloon is vastgesteld op € 128,21.

1.4.

Het bezwaar van appellante tegen de besluiten van 29 oktober 2014 en 8 januari 2015 is bij beslissing op bezwaar van 16 maart 2015 (bestreden besluit) ongegrond verklaard. Het Uwv heeft daarbij het refertejaar voor de vaststelling van het dagloon vastgesteld op de periode van 1 september 2013 tot en met 31 augustus 2014. Voor de dagloonberekening is uitgegaan van het loon dat appellante in het refertejaar ontving uit de dienstbetrekking waaruit zij ziek is geworden, zijnde het dienstverband met [werkgever 1]. Het loon dat appellante uit het dienstverband met [werkgever 2] ontving is buiten beschouwing gelaten.

3.1.

In hoger beroep heeft appellante zich, onder verwijzing naar de uitspraken van de Raad van 14 mei 2009 (ECLI:NL:CRVB:2009:BI4685) en 23 november 2012 (ECLI:NL:CRVB:2012:BY4324), op het standpunt gesteld dat door het niet (ook) betrekken van het loon uit de parttime dienstbetrekking bij [werkgever 2] van 24 uur per week bij de dagloonvaststelling in haar geval tot een resultaat leidt dat geen weerspiegeling is van haar welvaartsniveau. Door geen rekening te houden met beide dienstverbanden wordt volgens appellante op onaanvaardbare wijze afbreuk gedaan aan de verzekeringsgedachte die ten grondslag ligt aan de ZW.

3.2.

Het Uwv heeft bevestiging van de aangevallen uitspraak bepleit.

4.1.

De van toepassing zijnde wettelijke bepalingen bepaalden ten tijde van de in deze zaak in geschil zijnde periode – vóór 1 juli 2015 – als volgt.

4.2.

Niet in geschil is dat het refertejaar voor de vaststelling van zowel het ZW-dagloon als het WAZO-dagloon loopt van 1 september 2013 tot en met 31 augustus 2014.

4.3.

Op grond van artikel 15, eerste lid van de ZW dient voor de dagloonberekening slechts het loon in de dienstbetrekking waaruit appellante ziek is geworden gehanteerd te worden. In appellantes geval is dat uitsluitend het bij [werkgever 1] genoten loon. Ook het Dagloonbesluit biedt geen mogelijkheid voor een vaststelling van het dagloon op een manier als door appellante bepleit. Slechts het loon uit de dienstbetrekking waaruit appellante ziek is geworden wordt op grond van artikel 3, eerste lid, en artikel 5 eerste lid, van het Dagloonbesluit gehanteerd voor de berekening van het ZW-dagloon. Dat is het loon dat appellant bij [werkgever 1] heeft genoten.

4.4.

De in 3.1 genoemde uitspraken uit 2009 en 2012 waaraan appellante refereert zien niet op soortgelijke situaties als de situatie van appellante. Beide uitspraken hebben betrekking op het (oude) Besluit dagloonregels werknemersverzekeringen, en niet op het – per 1 juni 2013 in werking getreden – Dagloonbesluit. Daarbij ging het in de uitspraak van 23 november 2012 om zogenoemd negatief loon als gevolg van een vóór de referteperiode door het Uwv gemaakte fout bij de betaling van de aan betrokkene toekomende ZW-uitkering. De Raad oordeelde dat door dit negatieve loon in de dagloonvaststelling te betrekken op onaanvaardbare wijze afbreuk is gedaan aan de verzekeringsgedachte die ten grondslag ligt aan de ZW en aan het beginsel dat het dagloon een redelijke afspiegeling moet vormen van het welvaartsniveau. Van negatief loon is bij appellante echter geen sprake. In de uitspraak van 14 mei 2009 heeft de Raad geoordeeld dat met de in artikel 15, tweede lid, van de ZW geboden mogelijkheid om bij algemene maatregel van bestuur nadere en zonodig afwijkende regels te stellen voor het dagloon, de bevoegdheid van de regelgever om afwijkende regels te stellen is begrensd, in die zin dat deze delegatiebepaling geen regels mogelijk maakt die ingaan tegen het uitgangspunt van het historisch dagloon maar wel regels mogelijk maakt die, binnen dat uitgangspunt blijvend, de periode van de inkomsten of het loonbegrip betreffen. Niet gezegd kan worden dat met de uitwerking in de artikelen 3, eerste lid, en 5, tweede lid, van het Dagloonbesluit, waarbij aansluiting is gezocht bij het loon uit de dienstbetrekking waaruit de werknemer ziek is geworden, geen recht wordt gedaan aan het vereiste dat het dagloon voldoende inkomensbescherming biedt op het welvaartsniveau dat de werknemer had voor het intreden van het verzekerde risico. Bij het intreden van de ziekte van appellante op 16 oktober 2014 was dat het loon genoten bij [werkgever 1].

4.5.

Daarbij wijst de Raad erop dat de ZW een wet in formele zin is. Volgens vaste rechtspraak houdt het toetsingsverbod van artikel 120 van de Grondwet het verbod in om wetten in formele zin, zoals in dit geval de WW, te toetsen aan algemene rechtsbeginselen en brengt dit voorts mee dat de rechter niet mag treden in de belangenafweging die de wetgever heeft verricht of geacht moet worden te hebben verricht (zie bijvoorbeeld, in navolging van het arrest van de Hoge Raad van 14 april 1989, ECLI:NL:HR:1989:AD5725 (het Harmonisatiewetarrest), de uitspraken van de Raad van 1 augustus 2008, ECLI:NL:CRVB:2008:BD9274, en 27 juli 2016, ECLI:NL:CRVB:2016:3391). Van niet door de wetgever verdisconteerde omstandigheden welke volgens diezelfde rechtspraak aanleiding zouden kunnen vormen strikte wetstoepassing achterwege te laten, is in dit geval niet gebleken.

4.6.

Gelet op hetgeen onder 4.3 tot en met 4.5 is overwogen heeft de rechtbank met juistheid geoordeeld dat het ZW-dagloon terecht is vastgesteld op € 127,65 per dag.

5.1.

Op grond van artikel 3:13, tweede lid, van de WAZO wordt het WAZO-dagloon vastgesteld overeenkomstig het op grond van artikel 15 van de ZW vastgestelde dagloon. Niet betwist wordt dat het WAZO-dagloon van appellante is vastgesteld op het ZW-dagloon, waarop de per 1 januari 2015 geldende indexatie is toegepast. Voor zover de beroepsgronden betrekking hebben op het WAZO-dagloon wordt derhalve volstaan met te verwijzen naar hetgeen daarover ten aanzien van de ZW onder 4.3 tot en met 4.5 is overwogen.

5.2.

Gelet op hetgeen onder 5.1 is overwogen heeft de rechtbank met juistheid geoordeeld dat het WAZO-dagloon terecht is vastgesteld op € 128,21 per dag.

6. Het hoger beroep tegen de aangevallen uitspraak slaagt niet.

7. Het verzoek van appellante om het Uwv te veroordelen tot vergoeding van wettelijke rente wordt afgewezen.

8. Voor een veroordeling in de proceskosten bestaat geen aanleiding.