Centrale Raad van Beroep, 05-07-2017, ECLI:NL:CRVB:2017:2342, 15/6245 WIA

Appellante is op 29 juli 2009 met psychische klachten uitgevallen uit haar werk als verkoopster bij een drogisterij. Bij besluit van 1 juli 2011 heeft het Uwv appellante per

27 juli 2011 een WGA-loonaanvullingsuitkering op grond van de Wet werk en inkomen naar arbeidsvermogen (Wet WIA) toegekend. Daarbij is de mate van arbeidsongeschiktheid van appellante vastgesteld op 100%.

Bij brief van 2 juni 2012 heeft appellante de door het Uwv bij haar opgevraagde loonstroken van de vier-wekenperioden van 26 maart 2012 tot en met 20 mei 2012 (perioden

4 en 5) ingezonden. In verband met deze inkomsten heeft het Uwv de WGA-uitkering van appellante over de maand april 2012 herzien en alvast een voorlopige maandelijks korting in het systeem ingebracht in afwachting van verdere loonstroken.

Via haar re-integratie- & casemanager heeft appellante op 1 november 2012 nog vier loonstroken aan het Uwv doen toekomen. Deze hadden betrekking op de perioden van

18 juni 2012 tot en met 7 oktober 2012 (perioden 7 tot en met 10).

Met een wijzigingsformulier van 4 mei 2014, door het Uwv ontvangen op 14 mei 2014, heeft appellante aan het Uwv doorgegeven dat zij met ingang van 25 april 2014 ongeveer

30 uur per week is gaan werken bij [BV] .

Bij besluit van 7 juli 2014 heeft het Uwv gesteld dat appellante in verband met haar (hoge) inkomsten waarschijnlijk geen recht meer heeft op uitkering, dat haar uitkering vanaf

1 juli 2014 als voorschot zal worden uitbetaald en dat haar uitkering één keer per zes maanden definitief zal worden berekend. Verder heeft het Uwv daarbij vermeld dat appellante over de definitieve vaststelling van haar WIA-uitkering over de periode van april 2012 tot en met juni 2014 nog nader bericht ontvangt.

Bij besluit van 12 januari 2015 (correctiebesluit I) heeft het Uwv vastgesteld dat bij primair besluit I een gedeelte van de specificatie ontbrak en heeft het Uwv dat besluit ingetrokken. Verder is aan appellante meegedeeld dat haar WIA-uitkering over de periode van 23 april 2012 tot 1 juli 2014 wordt herzien. In de bijlage zijn – anders dan bij primair

besluit I – de herziene uitkeringsbedragen over de periode april 2012 tot en met juni 2014 gespecificeerd.

2. Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank het beroep van appellante tegen het bestreden besluit ongegrond verklaard.

4. De Raad komt tot de volgende beoordeling.

Geoordeeld wordt dat de rechtbank het standpunt van het Uwv dat appellante redelijkerwijs duidelijk moest zijn dat zij te veel uitkering ontving inderdaad ten onrechte heeft onderschreven. Daarbij worden de volgende feiten en omstandigheden van belang geacht. Appellante had, naar het Uwv vanuit de eerdere arbeidsongeschiktheidsbeoordeling bekend was, een traumatische voorgeschiedenis, in verband waarmee zij verschillende therapieën en trainingen had gevolgd en nog volgde. Niet voor niets was zij door het Uwv volledig arbeidsongeschikt geacht en had zij een re-integratie- & casemanager. Recentelijk was zij in verband met een ernstige crisis opgenomen geweest. Appellante heeft ter zitting toegelicht dat het ook ten tijde van belang nog niet goed met haar ging en dat zij desondanks kon werken omdat zij via een vriendin een bijzonder begrijpende werkgever had gevonden die haar veel ruimte gaf en flexibel inspeelde op problemen, bijvoorbeeld door haar de gelegenheid te geven even naar achteren te gaan of eerder naar huis te gaan. Er bestaat geen aanleiding om de juistheid van deze toelichting in twijfel te trekken. Appellante heeft toen zij werk had gevonden, het Uwv hiervan op de hoogte gesteld en het Uwv een kopie van haar arbeidsovereenkomst met [BV] doen toekomen. Hieruit bleek duidelijk dat het om een min/max-overeenkomst, dus om een wisselend aantal uren, ging. Uit de wijze waarop appellante het formulier van 5 mei 2012 heeft ingevuld blijkt dat zij hier niet goed raad mee wist en behoefte had aan hulp bij administratieve zaken. Ook blijkt hieruit dat zij telefonisch contact had gehad met het Uwv, dat zij verwezen was naar de website van het Uwv en dat zij bij het gebruik van die website problemen ondervonden had. Van enigerlei bemoeienis of hulp bij de administratieve verantwoording van de werkzaamheden van appellante door de

re-integratie- & casemanager is, afgezien van het doorgeleiden van enkele loonstroken, niet gebleken. Ook overigens is niet gebleken dat het Uwv heeft ingespeeld op de hulpvraag van appellante. Hier komt bij dat appellante al in haar aanvullende gronden van bezwaar van

15 december 2014 heeft gesteld dat zij diverse malen telefonisch contact heeft gehad met het Uwv, waarbij zij heeft gevraagd hoe zij moest handelen. Ter onderbouwing hiervan heeft zij specificaties overgelegd van haar telefoonrekeningen, waaruit bijvoorbeeld blijkt dat zij op

23 mei 2012 17 minuten en 46 seconden heeft gebeld met het Uwv. Appellante stelt dat zij tijdens één van deze gesprekken heeft aangeboden om haar loonstroken steeds op te sturen, maar dat haar is verteld dat dat te veel ‘papierhandel’ zou geven. Ter zitting heeft appellante desgevraagd gezegd dat dit waarschijnlijk het gesprek van 23 mei 2012 is geweest. Er is geen aanleiding om te twijfelen aan de lezing van appellante. Gelet op deze feiten en omstandigheden, in onderlinge samenhang bezien, kan niet worden gesteld dat het appellante redelijkerwijs duidelijk moest zijn dat zij te veel uitkering ontving.

5. Er bestaat aanleiding het Uwv te veroordelen in de proceskosten van appellante in beroep en hoger beroep. Deze kosten worden begroot op € 1.980,- aan kosten van verleende rechtsbijstand.