Centrale Raad van Beroep, 05-07-2017, ECLI:NL:CRVB:2017:2474, 15/4984 ZW

1.1.

Appellant was fulltime werkzaam als beveiliger bij [naam bedrijf] via [naam B.V.], toen hij zich op 12 juni 2013 voor dit werk heeft ziek gemeld met neurologische klachten. Zijn dienstverband is op 12 juni 2013 beëindigd. Naar aanleiding van deze ziekmelding heeft het Uwv appellant vanaf 22 juli 2013 in aanmerking gebracht voor een uitkering op grond van de Ziektewet (ZW).

1.2.

In het kader van een eerstejaars ZW-beoordeling heeft een verzekeringsgeneeskundig en arbeidskundig onderzoek plaatsgevonden. Vervolgens heeft het Uwv bij besluit van 21 juli 2014 vastgesteld dat appellant vanaf 22 augustus 2014 geen recht meer heeft op een uitkering op grond van de ZW, omdat appellant op 11 juni 2014 meer dan 65% kan verdienen van het loon dat hij verdiende voordat hij ziek werd.

1.3.

Appellant heeft bezwaar gemaakt tegen het besluit van 21 juli 2014. Naar aanleiding van dat bezwaar is appellant onderzocht door een verzekeringsarts bezwaar en beroep. Deze arts heeft de eerder opgemaakte Functionele Mogelijkhedenlijst (FML) aangepast. Naar aanleiding van de gewijzigde FML van 18 november 2014 heeft een arbeidsdeskundige bezwaar en beroep één functie niet langer passend geacht en laten vervallen. Op basis van een nieuwe schatting heeft de arbeidsdeskundige bezwaar en beroep vastgesteld dat appellant onveranderd meer dan 65% kan verdienen van het loon dat hij verdiende voordat hij ziek werd. Vervolgens heeft het Uwv bij besluit van 19 december 2014 (bestreden besluit) het bezwaar van appellant ongegrond verklaard.

3.1.

Appellant kan zich niet met de uitspraak van de rechtbank verenigen en heeft zich in hoger beroep op het standpunt gesteld dat door de verzekeringsarts bezwaar en beroep onvoldoende is ingegaan op de diagnose AVM (Arterio Veneuze Malformatie) en de daaruit voortvloeiende en door de behandelend neuroloog Klijn onderschreven beperkingen. Ten onrechte zijn geen beperkingen aangenomen voor vasthouden van de aandacht, verdelen van de aandacht, herinneren en hoge werkdruk.

3.2.

Het Uwv heeft in het verweerschrift verwezen naar een rapport van de verzekeringsarts bezwaar en beroep van 7 oktober 2015, waarin deze arts heeft gereageerd op de in hoger beroep aangevoerde gronden. Het Uwv heeft verzocht de aangevallen uitspraak te bevestigen.

4.1.

Op 1 januari 2013 is de Wet beperking ziekteverzuim en arbeidsongeschiktheid vangnetters (Wet Bezava) in werking getreden (Stb. 2012, 464). Nu appellant een verzekerde zonder werkgever is en hij zich op 12 februari 2013 ziek heeft gemeld, heeft het Uwv terecht toepassing gegeven aan de door de Wet Bezava aan de ZW toegevoegde artikelen 19aa en 19ab. Voor de beoordelingssystematiek waarmee de verdiencapaciteit na het eerste ziektejaar wordt bepaald, wordt zoveel mogelijk aangesloten bij de huidige uitvoeringssystematiek van de Wet werk en inkomen naar arbeidsvermogen, waarbij aan de hand van geschikte functies wordt vastgesteld of de betrokkene beschikt over resterende verdiencapaciteit (zie ECLI:NL:CRVB:2015:4920).

4.2.

Wat appellant in hoger beroep heeft aangevoerd vormt geen aanleiding om anders te oordelen dan de rechtbank heeft gedaan. De rechtbank heeft terecht geoordeeld dat het medisch onderzoek zorgvuldig is geweest en dat er geen aanleiding bestaat voor twijfel aan de juistheid van de door de verzekeringsarts bezwaar en beroep vastgelegde belastbaarheid van appellant. De rechtbank heeft overtuigend gemotiveerd waarom die aanleiding niet is gezien. De overwegingen die de rechtbank in de aangevallen uitspraak aan dit oordeel ten grondslag heeft gelegd, worden geheel onderschreven. Op grond van vaste rechtspraak (bijvoorbeeld ECLI:NL:CRVB:2015:3233) behoort het tot de specifieke deskundigheid van de verzekeringsarts (bezwaar en beroep) om uit de beschikbare medische informatie objectiveerbare beperkingen vast te stellen voor het verrichten van arbeid.

4.3.

Appellant wordt niet gevolgd in zijn standpunt dat de verzekeringsarts bezwaar en beroep onvoldoende oog heeft gehad voor de door neuroloog Klijn gestelde diagnose AVM en de daaruit voortkomende klachten en beperkingen. Uit zowel het rapport van de verzekeringsarts bezwaar en beroep van 18 november 2014 als het rapport van 24 maart 2015 blijkt dat het rapport van neuroloog Klijn van 9 januari 2014, met daarin (onder meer) opgenomen de diagnose “AVM (SMG II), nooit gebloed, waarvoor expectatief beleid”, is meegewogen in de beoordeling. Bij de heroverweging in bezwaar is dit rapport, samen met een rapport van neuroloog Klijn van 17 september 2014, aanleiding geweest voor het aanscherpen van de eerder vastgestelde FML. Appellant is op diverse aspecten van het persoonlijk en sociaal functioneren beperkt geacht, daarnaast zijn beperkingen aangenomen voor dynamische handelingen, statische houdingen en werktijden.

4.4.

Ter zitting is namens het Uwv toegelicht dat, hoewel het aspect werkdruk niet als zodanig genoemd wordt in de FML, een beperking voor werkdruk wel tot uiting komt doordat beperkingen zijn aangenomen voor de aspecten 1.9.7, 1.9.8, 1.9.10 en 2.12.5. Voorts is toegelicht dat de motivering van aspect 1.9.9 teruggevonden kan worden onder aspect 1.9.10 nu deze aspecten een combinatie vormen. Gelet op de rapporten van de verzekeringsarts bezwaar en beroep van 18 november 2014 en 7 oktober 2015, de toelichting ter zitting namens het Uwv en het feit dat namens appellant geen nieuwe medische gegevens zijn overgelegd, wordt geen aanleiding gezien te twijfelen aan het oordeel van de verzekeringsarts bezwaar en beroep over de belastbaarheid van appellant op 22 augustus 2014.

4.5.

Uit het enkele feit dat uit het in hoger beroep overgelegde besluit van 25 april 2017 blijkt dat appellant in het voorjaar van 2016 wederom in de Ziektewet geaccepteerd is, kan niet worden afgeleid dat appellant op de datum die hier in geding is ongeschikt was voor het verrichten van arbeid.

4.6.

5. Nu appellant met de aan het bestreden besluit ten grondslag gelegde functies meer dan 65% van het maatmaninkomen kan verdienen, heeft de rechtbank, gelet op de overwegingen 4.1 tot en met 4.5, het beroep van appellant tegen het bestreden besluit terecht ongegrond verklaard. Dit betekent dat de aangevallen uitspraak moet worden bevestigd.

6. Voor een veroordeling in de proceskosten bestaat geen aanleiding.