Centrale Raad van Beroep, 05-07-2017, ECLI:NL:CRVB:2017:2476, 16/938 ZW

Appellante was werkzaam als financieel bestuursmedewerker. Er heeft op 21 juni 2010 een beoordeling plaatsgevonden op grond van de wet arbeidsongeschiktheidsvoorziening jonggehandicapte (Wet Wajong). Appellante ontving op dat moment een uitkering op grond van de Werkloosheidswet (WW). Het Uwv heeft vastgesteld dat appellante een PTSS heeft en een aanpassingsstoornis, maar dat ze geen recht heeft op een Wajong-uitkering. Op

14 september 2010 heeft ze zich ziekgemeld met rug- en beenklachten na een val van de trap. Ze is na onderzoek door een verzekeringsarts op 19 oktober 2010 per 25 oktober 2010 hersteld verklaard voor haar eigen werk. Het bezwaar tegen dit besluit is ongegrond verklaard bij besluit van 11 november 2010. Hieraan lag een rapport van de verzekeringsarts bezwaar en beroep van 10 november 2010 ten grondslag. Tegen dit besluit is geen beroep ingesteld.

Appellante heeft zich vervolgens per 29 november 2010 ziekgemeld met depressieve klachten. De verzekeringsarts heeft bij het onderzoek op 1 juni 2011 geen veranderingen in haar medische toestand gezien ten opzichte van de eerdere beoordeling. Bij besluit van

6 juni 2011 is geweigerd appellante per 29 november 2010 een uitkering op grond van de Ziektewet (ZW) toe te kennen. Het bezwaar hiertegen is bij besluit van 29 juli 2011 ongegrond verklaard. De rechtbank heeft het beroep tegen dat besluit ongegrond verklaard. In hoger beroep heeft de Raad die uitspraak bij uitspraak van 11 september 2013 bevestigd.

3. Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank het beroep tegen het bestreden besluit ongegrond verklaard. Hiertoe is overwogen dat appellante geen nieuwe feiten of omstandigheden heeft gemeld. Appellante heeft gesteld dat inmiddels is gebleken dat zij ten tijde van de beoordeling al kampte met klachten die veroorzaakt worden door Multiple Sclerose (MS) en PTSS. Inmiddels zijn die diagnoses gesteld. De rechtbank heeft overwogen dat het gegeven dat er nu diagnoses zijn gesteld, niet kan worden beschouwd als nova. Het gaat om de beperkingen voor arbeid die op de peildatum voortvloeien uit ziekte of gebrek.

5. De Raad komt tot de volgende beoordeling.

De aanvraag van appellante van 25 juli 2014 is een herhaalde aanvraag als bedoeld in artikel 4:6 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb). Bij uitspraak van 20 december 2016 (ECLI:NL:CRVB:2016:4872) heeft ook de Raad zijn rechtspraak over de toetsing door de bestuursrechter van besluiten op een herhaalde aanvraag of een verzoek om terug te komen van een besluit gewijzigd. In een geval als het voorliggende, waarin het bestuursorgaan toepassing geeft aan artikel 4:6, tweede lid, van de Awb, betekent dit dat de bestuursrechter aan de hand van de aangevoerde beroepsgronden toetst of het bestuursorgaan zich terecht, zorgvuldig voorbereid en deugdelijk gemotiveerd op het standpunt heeft gesteld dat er geen nieuw gebleken feiten of veranderde omstandigheden zijn. Als het bestreden besluit die toets doorstaat, kan de bestuursrechter niettemin aan de hand van de beroepsgronden tot het oordeel komen dat het bestreden besluit evident onredelijk is (zie de uitspraak van de Raad van

27 december 2016, ECLI:NL:CRVB:2016:5115).