Centrale Raad van Beroep, 14-11-2017, ECLI:NL:CRVB:2017:3998, 16/3560 PW

1.1.

Betrokkene, die tot 9 juni 2014 een uitkering op grond van de Werkloosheidswet ontving, heeft zich op 21 januari 2015 gemeld om bijstand aan te vragen op grond van de Participatiewet (PW). Op 27 februari 2015 heeft zij de aanvraag ingediend. In de intakerapportage van 16 maart 2015 is het volgende vermeld. Het betreft een alleenstaande moeder met twee kinderen. Op de bankafschriften van betrokkene zijn stortingen te zien van uitzendbureau [naam uitzendbureau], terwijl betrokkene te kennen had gegeven geen werk te hebben. Betrokkene verklaarde hierover dat dit geld salaris is van haar ex-vriend [naam ex-vriend] (S), de vader van haar kinderen. S zou financiële problemen hebben en daarom geen gebruik kunnen maken van zijn bankrekening. Op de afschriften is niet te zien dat betrokkene het salaris er ook weer afhaalt. Zij betaalt hiermee haar vaste lasten.

1.2.

1.3.

Bij besluit van 16 april 2015 heeft appellant betrokkene met ingang van 21 januari 2015 bijstand verleend op grond van de PW naar de norm voor een alleenstaande. In dit besluit is vermeld dat de bijstandsuitkering een aanvulling is op het inkomen van betrokkene en dat appellant de inkomsten die betrokkene ontvangt in mindering brengt op haar bijstand. Uit de uitkeringsspecificatie van 23 april 2015 komt naar voren dat op de bijstand over januari 2015 € 271,31 als inkomsten in mindering is gebracht, op de bijstand over februari 2015 € 699,34, op de bijstand over maart 2015 € 767,29 en op de bijstand over april 2015 € 742,54.

1.4.

Betrokkene heeft bezwaar gemaakt tegen de inhoudingen op haar bijstand. Appellant heeft dit bezwaar bij besluit van 23 september 2015 (bestreden besluit) ongegrond verklaard. Aan het bestreden besluit heeft appellant het volgende ten grondslag gelegd. Betrokkene heeft onvoldoende aannemelijk gemaakt dat zij de op haar bankrekening gestorte salarisbetalingen heeft terugbetaald aan haar ex-partner. Hierbij heeft appellant in aanmerking genomen dat de door betrokkene opgenomen bedragen niet overeenkomen met de bedragen van de salarisbetalingen en ook niet direct volgen op die betalingen en dat betrokkene niet beschikt over een overeenkomst. Dat S niet kon beschikken over zijn bankrekening is niet gebleken. Gelet op het periodieke karakter van de gestorte salarisbetalingen, het ontbreken van een overeenkomst met terugbetalingsregeling en het feit dat onduidelijk is of betrokkene deze bedragen daadwerkelijk heeft teruggegeven, moeten de gestorte salarisbedragen worden beschouwd als inkomen van betrokkene.

2. Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank het beroep tegen het bestreden besluit gegrond verklaard en dit besluit vernietigd. De rechtbank heeft geoordeeld dat appellant de op de bijstand van betrokkene in mindering gebrachte bedragen alsnog aan betrokkene dient uit te betalen. Daartoe heeft de rechtbank het volgende overwogen. Volgens vaste rechtspraak, zie bijvoorbeeld de uitspraak van 2 juni 2015, ECLI:NL:CRVB:2015:1750, rechtvaardigt het gegeven dat een bankrekening op naam van een betrokkene staat de vooronderstelling dat het op die rekening staande tegoed een bestanddeel vormt van de middelen waarover hij beschikt of redelijkerwijs kan beschikken. Betrokkene heeft aannemelijk gemaakt dat hier het tegendeel het geval is. Zij heeft reeds bij de aanvraag verklaard dat het gaat om salarisbetalingen van de werkgever van S. Deze salarisbetalingen worden op de bankrekening van betrokkene gestort omdat S teveel in het rood staat op zijn eigen bankrekening. Betrokkene heeft voorts verklaard dat zij de betalingen opneemt en contant aan S geeft als hij hun beider zoon komt ophalen. Voorts blijkt uit het door betrokkene opgemaakte overzicht van ontvangsten en doorbetalingen van de betreffende gelden dat in de periode in geding zeventien bijschrijvingen zijn geweest en vijftien opnames, dat betrokkene na elke bijschrijving binnen wisselende intervallen geld heeft opgenomen en dat de hoogte van de opnames grotendeels overeenkomt met de bijgeschreven bedragen. Voor de afwijkingen heeft betrokkene een aannemelijke verklaring, namelijk dat zij ook tegelijk haar eigen geld opnam. Bovendien is het verschil tussen de totale bijschrijvingen - € 3.125,51 - en opnames - € 3.250,- - slechts minimaal. Aan de in het verslag van het huisbezoek opgenomen verklaring van betrokkene dat zij gebruik mocht maken van het salaris van S komt geen waarde toe, omdat betrokkene ter zitting heeft ontkend dat zij dit had verklaard en deze verklaring bovendien niet in een door betrokkene ondertekend proces-verbaal staat.

3. Appellant heeft zich in hoger beroep op de volgende gronden tegen de aangevallen uitspraak gekeerd. Betrokkene is niet in de op haar rustende bewijslast geslaagd, omdat een overeenkomst met terugbetalingsverplichting met S ontbreekt en onduidelijk is of betrokkene de bedragen die zij heeft opgenomen daadwerkelijk aan S heeft uitbetaald. De rechtbank heeft het overzicht bij het beroepschrift ten onrechte als een aannemelijke verklaring van de stortingen en opnames beschouwd. Uit de door appellant opgestelde lijst van stortingen en opnames blijkt dat de bedragen soms met grote intervallen werden opgenomen. Ook blijkt daaruit dat de verklaring van betrokkene ter zitting van de rechtbank dat zij de bedragen wekelijks aan S betaalde wanneer hij hun zoontje kwam ophalen niet klopt. De bedragen die werden opgenomen, komen niet overeen met de stortingen. Betrokkene kon wel degelijk beschikken over de gelden die op haar bankrekening werden gestort.

4. De Raad komt tot de volgende beoordeling.

4.1.

Volgens vaste rechtspraak (uitspraak van 7 mei 2015, ECLI:NL:CRVB:2015:1450) worden kasstortingen en bijschrijvingen op een bankrekening van een bijstandontvanger in beginsel als in aanmerking te nemen middelen in de zin van artikel 31, eerste lid, van de Wet werk en bijstand (WWB) beschouwd. Als deze betalingen een terugkerend of periodiek karakter hebben, door betrokkene kunnen worden aangewend voor de algemeen noodzakelijke bestaanskosten en zien op een periode waarover een beroep op bijstand wordt gedaan, is voorts sprake van inkomsten als bedoeld in artikel 32, eerste lid, van de WWB. Deze rechtspraak heeft zijn gelding behouden onder de PW.

4.4.

4.5.

Uit 4.3 en 4.4 volgt dat het hoger beroep slaagt, zodat de aangevallen uitspraak moet worden vernietigd. Doende wat de rechtbank zou behoren te doen, zal de Raad het beroep ongegrond verklaren.