Centrale Raad van Beroep, 31-10-2017, ECLI:NL:CRVB:2017:3999, 16/5321 WWB

1.1.

Appellante ontving tot 28 maart 2014 bijstand op grond van de Wet werk en bijstand (WWB). Sindsdien ontvangt zij een ouderdomspensioen ingevolge de Algemene Ouderdomswet.

1.2.

1.3.

Bij besluit van 15 augustus 2011 heeft het college de bijstand van appellante herzien (lees: ingetrokken) over de periode van 26 juli 2010 tot en met 30 april 2011 en de over deze periode gemaakte kosten van bijstand tot een bedrag van € 1.451,73 van appellante teruggevorderd op de grond dat zij de inlichtingenverplichting heeft geschonden door geen melding te maken van de inwoning vanaf 26 juli 2010 van haar dochter en kleindochter waardoor appellante in staat is haar huurkosten te delen (tweede terugvordering).

1.4.

1.5.

Bij brief van 20 juli 2015 heeft appellante het college opnieuw verzocht om kwijtschelding van de dan nog openstaande restschuld.

1.6.

Bij besluit van 5 november 2015, na bezwaar gehandhaafd bij besluit van 12 januari 2016 (bestreden besluit), heeft het college het verzoek van 20 juli 2015 afgewezen. Aan de besluitvorming heeft het college, onder verwijzing naar de toepasselijke beleidsregels, ten grondslag gelegd dat de in 1.2 en 1.3 vermelde terugvorderingen zijn ontstaan door schending van de inlichtingenverplichting. Wegens recidive komt appellante niet in aanmerking voor kwijtschelding van de nog openstaande restschuld. Er zijn geen bijzondere omstandigheden die aanleiding geven om, in afwijking van het beleid, alsnog tot kwijtschelding over te gaan.

2. Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank het beroep tegen het bestreden besluit ongegrond verklaard. De rechtbank heeft daartoe, samengevat weergegeven, overwogen dat de tweede terugvordering evenals de eerste terugvordering het gevolg is van schending van de inlichtingenverplichting en dat in dit geval op grond van het toen van toepassing zijnde

artikel 6.3, vierde lid, van de Beleidsregels Inkomensvoorziening WWB, IOAW en IOAZ (Beleidsregels) het college niet van (verdere) invordering afziet. Het college heeft in het bestreden besluit onderbouwd waarom de door appellante in bezwaar genoemde individuele omstandigheden geen bijzondere omstandigheden zijn om alsnog kwijtschelding te verlenen. Het feit dat appellante in februari 2011 niet om kwijtschelding van de eerste terugvordering heeft verzocht is geen bijzondere omstandigheid. Het zal immers vaker voorkomen dat een betrokkene nalaat bijtijds om kwijtschelding te vragen, terwijl hij op een zeker moment daar wel voor in aanmerking had kunnen komen. De stelling van appellante dat de tweede terugvordering van een andere aard is dan de eerste terugvordering en daarmee sprake is van een bijzondere omstandigheid, slaagt evenmin. Het staat immers vast dat ook de tweede terugvordering het gevolg is van schending van de inlichtingenverplichting. Appellante heeft verder aangevoerd dat zij al elf jaar aan het aflossen is, dat bij gehele terugbetaling de aflossing nog dertig jaar zal duren wat vanwege haar leeftijd niet realistisch is en dat zij al twee keer de gebruikelijke termijn van vijf jaar aan het terugbetalen is en dat dit zwaar weegt. Ook dit zijn geen bijzondere omstandigheden. De kans dat sprake is van een lange(re) aflossingsduur bij recidive kan geacht worden meegenomen te zijn bij de totstandkoming van het beleid zoals neergelegd in artikel 6.3, vierde lid, van de Beleidsregels. Verder is de leeftijd van appellante niet zo hoog dat niet (meer) van haar verlangd kan worden door te gaan met de aflossing op de beide vorderingen. Er zullen bovendien ook andere ouderen zijn die zich geconfronteerd zien met langlopende aflossingsverplichtingen jegens het college. In de door appellante genoemde omstandigheden is dus geen grond gelegen voor het oordeel dat het college op grond van artikel 4:84 (slot) van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) had moeten afwijken van zijn Beleidsregels.

3. Appellante heeft zich in hoger beroep tegen de aangevallen uitspraak gekeerd. Zij heeft aangevoerd dat de rechtbank er ten onrechte van uitgaat dat er geen bijzondere omstandigheid zou zijn. De terugvorderingsbesluiten van 15 februari 2006 en 15 augustus 2011 overlappen elkaar niet. Gelet hierop is het niet fair te stellen dat er sprake is van herhaling en dat er daarom niet wordt kwijtgescholden. Appellante heeft nu al twee keer de gebruikelijke termijn van vijf jaren terugbetaald. De gehele terugbetaling van de eerste terugvordering zal na tien jaar afbetalen nog bijna dertig jaar verder duren. Met het terugbetalen van tien jaren heeft appellante ook lang genoeg betaald in verband met de gestelde herhaling. Het langer terugbetalen dient geen enkel doel omdat gehele terugbetaling vanwege haar leeftijd niet realistisch is. Het college kan op grond van het beleid van kwijtschelding afzien als er sprake is van recidive. De afwijzing van de kwijtschelding is in strijd met alle redelijkheid.

4. De Raad komt tot de volgende beoordeling.

4.1.

Op grond van artikel 6.3, eerste lid, van de Beleidsregels, stelt het college zich tot doel om de teruggevorderde uitkering en de op derden verhaalde bijstand optimaal in te vorderen, voor zover zich daar geen andere wettelijke regeling tegen verzet. Ingevolge het tweede lid, voor zover hier van belang, kan het college onder meer besluiten van gehele of gedeeltelijke (verdere) invordering af te zien indien de belanghebbende gedurende vijf jaar volledig aan zijn betalingsverplichtingen heeft voldaan. Ingevolge het vierde lid ziet het college niet af van (verdere) invordering indien de terugvordering meer dan één keer het gevolg is van het niet of niet behoorlijk nakomen van de verplichting bedoeld in artikel 17, eerste lid, van de WWB.

4.2.

4.3.

Uit 4.2 volgt dat het hoger beroep niet slaagt. De aangevallen uitspraak zal worden bevestigd. Het verzoek van appellante om veroordeling tot vergoeding van schade dient daarom te worden afgewezen.