Centrale Raad van Beroep, 01-03-2017, ECLI:NL:CRVB:2017:757, 15/2419 WW

1.1.

Appellant was sinds 1 juli 1996 in dienst van [BV] te [gemeente] (werkgeefster), laatstelijk in de functie van hoofd uitvoerder. Op 20 maart 2014 heeft het Uwv werkgeefster toestemming gegeven om de arbeidsverhouding met appellant op te zeggen in verband met een reorganisatie om bedrijfseconomische redenen. Bij brief van 26 maart 2014 heeft werkgeefster de arbeidsovereenkomst met appellant opgezegd per 13 juli 2014. Op 22 mei 2014 is werkgeefster in staat van faillissement verklaard. Bij brief van 26 mei 2014 heeft de curator, indien en voor zover er tussen appellant en werkgeefster een dienstverband bestaat en dit dienstverband niet reeds om een andere reden rechtsgeldig is geëindigd, appellant ontslag aangezegd op de kortst mogelijke termijn.

1.2.

Op 2 juni 2014 heeft appellant het Uwv verzocht om met toepassing van hoofdstuk IV van de Werkloosheidswet (WW) de betalingsverplichtingen van werkgeefster wegens betalingsonmacht over te nemen. Bij besluit van 17 juli 2014 heeft het Uwv dit verzoek toegewezen. Daarbij zijn bedragen aan loon en vakantiegeld overgenomen van in totaal € 13.556,81. Het Uwv heeft als datum van opzegging van de arbeidsovereenkomst aangemerkt 27 maart 2014, de dag na de verzending van de brief van werkgeefster van 26 maart 2014.

1.3.

Bij beslissing op bezwaar van 21 oktober 2014 (bestreden besluit) heeft het Uwv het bezwaar van appellant tegen het besluit van 17 juli 2014 ongegrond verklaard.

2. Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank het beroep van appellant tegen het bestreden besluit ongegrond verklaard. De rechtbank heeft, onder verwijzing naar de uitspraak van de Raad van 27 februari 2008, ECLI:NL:CRVB:2008:BC5708, overwogen dat het Uwv afdoende heeft gemotiveerd dat in het geval van appellant moet worden uitgegaan van de door werkgeefster bij brief van 26 maart 2014 in acht genomen opzegtermijn. De rechtbank kan aan de gedingstukken geen omstandigheden ontlenen op grond waarvan, zoals door appellant gevorderd, de tweede door de curator gedane opzegging tot uitgangspunt dient te worden genomen. Uit de in algemene bewoordingen gestelde brief van 26 mei 2014 valt niet op te maken dat de curator de eerder gedane opzegging door werkgeefster heeft willen intrekken of herzien. Dat op 26 maart 2014 nog geen sprake was van een faillissement, doet daaraan niet af. Het Uwv is op goede gronden uitgegaan van 27 maart 2014 als datum van opzegging.

3. In hoger beroep heeft appellant zijn standpunt herhaald en heeft hij aangevoerd dat ten tijde van de opzegging door werkgeefster op 26 maart 2014 nog geen sprake was van betalingsonmacht, zodat hoofdstuk IV van de WW op dat moment nog niet van toepassing was. De in artikel 64, eerste lid, onder a, van de WW genoemde periode van dertien weken onmiddellijk voorafgaande aan de dag van opzegging van de dienstbetrekking, waarover de betaling van loon door het Uwv wordt overgenomen, moet worden berekend vanaf het moment dat sprake is van betalingsonmacht en een opzegging op grond daarvan is gedaan, dus de opzegging door de curator op 26 mei 2014. De uitspraak van de Raad van 27 februari 2008 gaat over de lengte van de opzegtermijn als bedoeld in artikel 64, eerste lid, onder b, van de WW, maar niet over de aanvang van de opzegtermijn. Appellant betwist niet dat in zijn geval moet worden uitgegaan van de termijn van zes weken van artikel 40 van de Faillissementswet, maar is van mening dat deze aanvangt op de dag van opzegging door de curator in plaats van de opzegging door werkgeefster. Nu het Uwv is uitgegaan van een verkeerde datum van opzegging van de arbeidsovereenkomst, is de hoogte van de uitkering op alle drie de onderdelen – het loon over de termijn van dertien weken en de opzegtermijn, alsmede het vakantiegeld – niet juist berekend.

4. Het Uwv heeft bevestiging van de aangevallen uitspraak bepleit.

5. De Raad komt tot de volgende beoordeling.

5.2.

Het standpunt van appellant dat voor de berekening van de in artikel 64, eerste lid, van de WW bedoelde periodes slechts uitgegaan kan worden van een opzegging die na het intreden van de betalingsonmacht van werkgeefster is ingetreden, vindt geen steun in de tekst van de wet, hierboven weergegeven, die een dergelijke voorwaarde niet stelt. Dit standpunt strookt ook niet met de strekking van hoofdstuk IV van de WW, dat er in voorziet dat ook betalingsverplichtingen van werkgeefster worden overgenomen die betrekking hebben op periodes waarin werkgeefster nog niet betalingsonmachtig was. Deze periodes nemen, indien de dienstbetrekking door opzegging is beëindigd, alle als uitgangspunt de dag van opzegging als bedoeld in artikel 64, eerste lid, onder 40, van de WW.

5.3.

5.4.

Uit wat in 5.2 en 5.3 is overwogen volgt dat het hoger beroep niet slaagt. De aangevallen uitspraak dient te worden bevestigt.