Centrale Raad van Beroep, 03-03-2017, ECLI:NL:CRVB:2017:894, 14/3293 WAJONG

1.1.

Appellant is [geboortedatum] 1982 geboren in Turkije. Hij heeft vanaf zeer jeugdige leeftijd lichamelijke beperkingen als gevolg van polio, PPS en atrofie van zijn dijbeen. In Turkije heeft appellant diverse opleidingen gevolgd, laatstelijk van 2003 tot en met 2006 een universitaire opleiding in voedingsmiddelentechnologie. Verder ontving hij in Turkije een uitkering voor gehandicapten. In oktober 2009 is appellant naar Nederland gekomen in verband met gezinsvorming. In november 2009 heeft appellant een aanvraag om een uitkering op grond van de Wet arbeidsongeschiktheidsvoorziening jonggehandicapten (Wajong 1998) ingediend bij het Uwv.

1.2.

Bij besluit van 1 december 2009 heeft het Uwv geweigerd een uitkering ingevolge de Wajong 1998 aan appellant toe te kennen. Het tegen dit besluit gemaakte bezwaar is bij beslissing van 8 maart 2010 ongegrond verklaard. Daarbij is overwogen dat appellant geen jonggehandicapte is, omdat hij op zijn 17e verjaardag weliswaar arbeidsongeschikt was, maar geen ingezetene was van Nederland. Tegen laatstgenoemd besluit zijn door of namens appellant geen rechtsmiddelen aangewend.

1.3.

In juni 2013 heeft appellant een aanvraag op grond van de Wet werk en arbeidsondersteuning jonggehandicapten (Wajong 2010) ingediend bij het Uwv. Bij besluit van 19 juni 2013 heeft het Uwv, onder verwijzing naar zijn beslissing van 1 december 2009, afwijzend beslist op deze aanvraag. Daarbij is overwogen dat geen nieuwe informatie is vermeld die aanleiding geeft een andere beslissing te nemen.

1.4.

Bij beslissing op bezwaar van 27 september 2013 (bestreden besluit) heeft het Uwv het bezwaar van appellant tegen het besluit van 19 juni 2013 ongegrond verklaard. Het Uwv heeft daarbij overwogen dat in bezwaar alleen nieuwe argumenten zijn aangevoerd, die ook al tegen het besluit van 1 december 2009 aangevoerd hadden kunnen worden, en dat geen sprake is van nieuwe feiten of omstandigheden die aanleiding geven terug te komen van dat besluit. Verder is overwogen dat geen sprake is van een duuraanspraak aangezien er geen sprake is van een rechtsbetrekking tussen appellant en het Uwv.

3.1.

Namens appellant is in hoger beroep – kort samengevat – aangevoerd dat wel sprake is van nieuwe feiten en omstandigheden. Het Uwv had naar zijn mening het verzoek inhoudelijk moeten beoordelen, mede gelet op de door hem in bezwaar en beroep aangevoerde rechtspraak en ontwikkelingen. In beroep is een beroep gedaan op artikel 3 van Besluit 3/80 van de Associatieraad EG-Turkije (Besluit 3/80), artikel 22, derde lid, van het Verdrag tussen het Koninkrijk der Nederlanden en de Republiek Turkije inzake sociale zekerheid (NTV), artikel 14 van het Europees Verdrag voor de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden (EVRM), artikel 8 van het Europees Verdrag inzake sociale zekerheid (EVSZ) en artikel 18 van het Europees Verdrag inzake de rechtspositie van migrerende werknemers (EVRMW).

3.2.

Naar aanleiding van een vraag van de Raad heeft het Uwv bij brief van 18 november 2016 uitgebreid toegelicht dat ook wanneer het verzoek van appellant wordt aangemerkt als een verzoek om herziening voor de toekomst, er geen aanspraak bestaat op een Wajong-uitkering.

4.1.

De aanvraag van appellant van juni 2013 is een herhaalde aanvraag als bedoeld in artikel 4:6 van de Awb. Bij uitspraak van 20 december 2016 (ECLI:NL:CRVB:2016:4872) heeft – ook – de Raad zijn rechtspraak over de toetsing door de bestuursrechter van besluiten op een herhaalde aanvraag of een verzoek om terug te komen van een besluit gewijzigd. In een geval als het voorliggende, waarin het bestuursorgaan toepassing geeft aan artikel 4:6, tweede lid, van de Awb, betekent dit dat de bestuursrechter aan de hand van de aangevoerde beroepsgronden toetst of het bestuursorgaan zich terecht, zorgvuldig voorbereid en deugdelijk gemotiveerd op het standpunt heeft gesteld dat er geen nieuw gebleken feiten of veranderde omstandigheden zijn.

4.2.

De rechtbank heeft terecht geoordeeld dat appellant bij zijn aanvraag van juni 2013 geen nieuw gebleken feiten of veranderde omstandigheden heeft vermeld in de zin van artikel 4:6 van de Awb. De namens appellant aangevoerde argumenten hadden immers ook al tegen het besluit van 1 december 2009 aangevoerd kunnen worden. In deze argumenten wordt evenmin aanleiding gevonden voor het oordeel dat het bestreden besluit in zoverre evident onredelijk is.

4.3.

Bij een afwijzing door het Uwv met toepassing van artikel 4:6 van de Awb blijft onverminderd van belang de uitspraak van de Raad van 14 januari 2015 (ECLI:NL:CRVB:2015:1), waarin is overwogen dat een aanvraag voor een arbeidsongeschiktheidsuitkering na een eerdere (gedeeltelijke) afwijzing of intrekking van die uitkering naar zijn strekking moet worden beoordeeld.

4.5.

Het aan het bestreden besluit klevende motiveringsgebrek, dat eerst in hoger beroep is hersteld, kan met toepassing van artikel 6:22 van de Awb worden gepasseerd, nu aannemelijk is dat appellant daardoor niet is benadeeld.

4.6.

Uit wat hiervoor is overwogen, vloeit voort dat de rechtbank weliswaar gedeeltelijk een onjuist toetsingskader heeft gehanteerd bij de beoordeling van het bestreden besluit, maar dat uitgaande van het juiste toetsingskader de weigering van de Wajong-uitkering in rechte stand kan houden. De aangevallen uitspraak wordt, met verbetering van gronden, bevestigd.