Centrale Raad van Beroep, 17-05-2018, ECLI:NL:CRVB:2018:1504, 17-4139 AW

1.1.

Appellant, geboren op [datum in] 1953, was werkzaam als [naam functie] bij [naam bedrijf] . In verband met een reorganisatie heeft het college aan appellant met ingang van 1 januari 2005 de status van herplaatsingskandidaat toegekend. Op 1 juni 2006 hebben partijen een vaststellingsovereenkomst (vso 1) gesloten. Daarin is onder andere vastgelegd dat het college afziet van reorganisatie-ontslag, dat appellant tot uiterlijk 1 april 2018, bij het bereiken van de leeftijd van 65 jaar, wordt vrijgesteld van zijn werkzaamheden en dat inkomsten uit andere arbeid gedeeltelijk verrekend zouden worden.

1.2.

1.3.

In verband met de uitvoering van vso 2 heeft het college bij brief van 15 september 2015 aan appellant verzocht om vóór 1 april 2016 de keuze van de ontslaggrond, hetzij ontslag op verzoek, hetzij keuze-ouderdomspensioen, kenbaar te maken. Bij brief van 18 september 2015 heeft appellant onder meer bericht dat hij geen ABP keuze-ouderdomspensioen aanvraagt. In reactie daarop heeft het college aan appellant bij brief van 6 oktober 2015 bevestigd dat zijn aanstelling bij de gemeente Rotterdam op 1 april 2016 is beëindigd en dat hij bij zijn ontslag op die datum geen gebruik gaat maken van het keuzepensioen.

1.4.

Bij besluit van 18 februari 2016 heeft het college onder verwijzing naar de afspraken in vso 2 aan appellant op zijn verzoek met ingang van 1 april 2016 eervol ontslag verleend op grond van artikel 85, eerste lid, van het AR. Appellant heeft daartegen bezwaar gemaakt. Het college heeft dat bezwaar bij besluit van 10 augustus 2016 (bestreden besluit) ongegrond verklaard.

2. Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank het beroep tegen het bestreden besluit ongegrond verklaard.

3. In hoger beroep heeft appellant zich op de hierna te bespreken gronden tegen de aangevallen uitspraak gekeerd.

4. De Raad komt tot de volgende beoordeling.

4.1.

De rechtbank heeft met juistheid overwogen dat de afspraken die zijn vastgelegd in een vaststellingsovereenkomst naar vaste rechtspraak (uitspraak van 5 januari 2017, ECLI:NL:CRVB:2017:9) worden aangemerkt als een nadere regeling van de uitoefening van de aan het college toekomende ontslagbevoegdheid. Aan zo’n regeling zijn partijen gebonden op grond van het beginsel van rechtszekerheid, dat niet alleen voor het bestuursorgaan geldt, maar ook voor de ambtenaar. Dit kan onder meer anders zijn als sprake is van wilsgebreken of als zich zodanig bijzondere omstandigheden voordoen dat volledige nakoming van de afspraken niet (meer) in redelijkheid kan worden verlangd. Bij de uitleg van de ontslagovereenkomst komt het volgens vaste rechtspraak (uitspraak van 5 februari 2015, ECLI:NL:CRVB:2015:290) niet uitsluitend aan op de bewoordingen van wat daarin is bepaald, maar ook op de betekenis die partijen in de gegeven omstandigheden over en weer redelijkerwijs aan die bepalingen mochten toekennen en op wat zij in dat opzicht redelijkerwijs van elkaar mochten verwachten.

4.2.

Appellant kan niet worden gevolgd in zijn standpunt dat hij is ontslagen op grond van een reorganisatie. De Raad kan zich vinden in het oordeel van de rechtbank hierover en de daaraan ten grondslag gelegde overwegingen en maakt deze tot de zijne. De Raad voegt hier aan toe dat in artikel 5 van vso 2 is vastgelegd dat appellant bij het bereiken van de leeftijd van 63 jaar, dat wil zeggen met ingang van 1 april 2016 met ontslag gaat, waarbij hij de keuze heeft tussen ontslag op verzoek of keuze-ouderdomspensioen. Voorts is in vso 2 opgenomen, zoals de rechtbank ook heeft overwogen, dat appellant niet wordt ontslagen op grond van artikel 89 van het Ambtenarenreglement. Daarbij is in een voetnoot vermeld “Artikel 89, eerste lid, van het Ambtenarenreglement: “Aan de ambtenaar kan geheel of gedeeltelijk ontslag worden verleend wegens opheffing van zijn betrekking of wegens verandering in de inrichting van de tak van dienst of van het onderdeel daarvan waarbij hij werkzaam is, dan wel wegens verminderde behoefte aan arbeidskrachten.” Van een reorganisatieontslag was dan ook uitdrukkelijk geen sprake.

4.3.

4.4.

4.5.

Uit 4.1 tot en met 4.4 volgt dat het hoger beroep niet slaagt. De aangevallen uitspraak komt voor bevestiging in aanmerking.