Centrale Raad van Beroep, 30-05-2018, ECLI:NL:CRVB:2018:1675, 16/2237 WW

2. Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank het beroep ongegrond verklaard. Het besluit van 3 november 2015 heeft de rechtbank met toepassing van artikel 6:19 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) in de beroepsprocedure betrokken. De rechtbank heeft vooropgesteld dat de artikelen 47 en 1b van de WW dwingend wettelijke regelgeving zijn en dat de beoordeling niet verder strekt dan de vraag of het Uwv de wet op juiste wijze heeft toegepast en daarbij tot een correcte beslissing is gekomen met betrekking tot de hoogte van de WW-uitkering. Met de wetswijziging per 1 juli 2015 is de berekening van het dagloon aangepast: het dagloon wordt vanaf die datum gebaseerd op het totale loon uit alle dienstbetrekkingen, waarbij inkomen wordt verrekend met de WW-uitkering. In de situatie dat de werknemer meer verdiende dan het maximumdagloon, wordt het te verrekenen inkomen verlaagd door toepassing van de zogenaamde C/D-factor, waarbij C het maximumdagloon en D het dagloon zonder maximering is. Bij de berekening van het dagloon van appellante is – conform de nieuwe regelgeving – uitgegaan van het totale inkomen in de referteperiode uit de dienstbetrekkingen met [stichting 1] en [stichting 2]. Dit leidt tot een dagloon van € 313,63. Het voor appellante geldende maximumdagloon is € 199,95. Het inkomen uit de dienstbetrekking met [stichting 2] bedraagt € 2.021,88 per maand. Dit leidt tot een korting op de WW-uitkering van € 1.289,02 per maand, zijnde (€ 199,95 / € 313,63) x € 2.021,88. De rechtbank is vervolgens tot het oordeel gekomen dat het Uwv de WW-uitkering juist heeft vastgesteld. Voor zover appellante een beroep heeft gedaan op artikel 3:2, derde lid, van het Algemeen inkomensbesluit socialezekerheidswetten (AIB) heeft de rechtbank vastgesteld dat dit artikellid betrekking heeft op de situatie als bedoeld in artikel 1b, vijfde lid, van de WW, zijnde niet-verzekerde werkzaamheden, en daarmee niet op de werkzaamheden bij [stichting 2] van toepassing is omdat dit verzekerde werkzaamheden zijn. Hoewel de rechtbank begrip heeft voor de ongunstige uitwerking van de nieuwe wetgeving in appellantes geval, kan dit niet leiden tot het oordeel dat het bestreden besluit onrechtmatig is, omdat haar beoordeling niet verder reikt dan de interpretatie van de wet en niet strekt tot een beoordeling van de werking ervan.

4. De Raad komt tot de volgende beoordeling.

Volgens vaste rechtspraak houdt het toetsingsverbod van artikel 120 van de Grondwet het verbod in om wetten in formele zin, zoals in dit geval de WW, te toetsen aan algemene rechtsbeginselen en brengt dit voorts mee dat de rechter niet mag treden in de belangenafweging die de wetgever heeft verricht of geacht moet worden te hebben verricht (zie bijvoorbeeld, in navolging van het arrest van de Hoge Raad van 14 april 1989, ECLI:NL:HR:1989:AD5725 (het Harmonisatiewet-arrest), de uitspraak van de Raad van

19 juli 2017, ECLI:NL:CRVB:2017:2622). Dit neemt echter niet weg dat, indien sprake is van bijzondere omstandigheden die niet zijn verdisconteerd in de afweging van de wetgever, dit aanleiding kan geven tot een andere uitkomst dan waartoe strikte toepassing van de wet leidt. Dit is het geval indien niet-verdisconteerde omstandigheden die strikte toepassing zozeer in strijd doen zijn met algemene rechtsbeginselen of (ander) ongeschreven recht dat die toepassing achterwege moet blijven. Deze bijzondere omstandigheden kunnen slechts bij hoge uitzondering worden aangenomen.

In de formule van artikel 47, eerste lid, van de WW staat – voor zover in deze zaak van belang – A voor het maandloon, B voor het inkomen in een kalendermaand, C voor het maximumdagloon en D voor het niet-gemaximeerde dagloon. Wat onder maandloon wordt verstaan is geregeld in artikel 1b van de WW: het maandloon is gebaseerd op het dagloon, dat ten hoogste het maximumdagloon bedraagt. Het op dit maandloon te korten inkomen wordt verminderd door toepassing van de factor C/D, zijnde het maximumdagloon gedeeld door het niet-gemaximeerde dagloon. Hieruit blijkt dat de wetgever rekening heeft gehouden met de situatie waarin voorafgaand aan het intreden van de werkloosheid een inkomen boven het maximumdagloon werd verdiend en naast de WW-uitkering inkomen wordt genoten. In die situatie wordt dit inkomen niet volledig op de WW-uitkering in mindering gebracht. Hoewel de memorie van toelichting niet met zoveel woorden spreekt over de situatie, waarin het inkomen wordt genoten uit een reeds bestaand en doorlopend dienstverband, is er geen aanleiding voor de aanname dat artikel 47 van de WW niet ook op die situatie ziet. Het gaat immers om een algemene berekeningswijze voor verrekening van inkomen met een

WW-uitkering die geldt voor alle situaties waarin van een dergelijke samenloop sprake is. Weliswaar kan er onder omstandigheden, zoals in de situatie van appellante, sprake zijn van een ongunstigere situatie ten opzichte van de situatie van vóór 1 juli 2015, toen het dagloon werd gebaseerd op de dienstbetrekking waaruit men werkloos werd en inkomen uit een (andere) doorlopende (neven)dienstbetrekking niet werd gekort op de WW-uitkering, maar dit vloeit voort uit de keuze van de wetgever voor de systematiek van inkomensverrekening, zoals die is vormgegeven in artikel 47 van de WW. Van bijzondere omstandigheden als bedoeld in 4.6 die moeten leiden tot het buiten toepassing laten van de wet is daarom geen sprake. De beroepsgrond, dat de rechtbank in strijd met de geest van de wet heeft gehandeld doordat strikte toepassing van de per 1 juli 2015 gewijzigde regels in het geval van appellante tot een nadelig (financieel) effect leidt, slaagt daarom niet.

Verder heeft de rechtbank terecht overwogen dat artikel 3:2, derde lid, van het AIB in dit geval niet van toepassing is. Die bepaling heeft betrekking op situaties waarin de

WW-uitkering is verlaagd als gevolg van het verrichten van niet-verzekerde werkzaamheden of verminderde beschikbaarheid voor arbeid. Beide situaties zijn hier niet aan de orde.