Centrale Raad van Beroep, 22-05-2018, ECLI:NL:CRVB:2018:1750, 17/2311 PW-T

1.1.

Appellant ontving in aanvulling op inkomsten uit arbeid vanaf maart 2014 bijstand, laatstelijk ingevolge de Participatiewet (PW) naar de norm voor een alleenstaande. Hij heeft de Nederlandse nationaliteit. Appellante heeft de Bulgaarse nationaliteit. Samen hebben zij een zoon, geboren [in] 2010. Appellanten zijn niet gehuwd en staan niet als partners geregistreerd. Vanaf 27 mei 2015 staan appellante en hun zoon in de basisregistratie personen (BRP) van de gemeente [gemeente] ingeschreven op het adres van appellant in [woonplaats] . Nadat aan het college bekend was geworden dat appellante en hun zoon bij appellant waren komen wonen, heeft het college de aan appellant verleende bijstand beëindigd. Appellanten hebben vervolgens op 22 juni 2015 een aanvraag om bijstand ingediend naar de norm voor gehuwden. Bij besluit van 30 juli 2015 heeft het college aan appellanten bijstand toegekend, waarbij voor appellant als rechthebbende echtgenoot de bijstand met toepassing van artikel 24 van de PW is bepaald op 50% van de gehuwdennorm. Het college heeft daarbij vastgesteld dat appellante geen recht heeft op bijstand omdat zij ten tijde van de aanvraag korter dan drie maanden in Nederland verbleef en zij niet de Nederlandse nationaliteit heeft. Bij besluit van 8 september 2015 heeft het college appellant bijzondere bijstand toegekend ter compensatie van het niet verhogen van het kindgebonden budget in de vorm van een alleenstaande ouder kop, omdat de Belastingdienst appellante als toeslagpartner aanmerkt. Appellante is met ingang van 1 november 2015 als schoonmaakster in dienst getreden van [VOF] ( [VOF] ).

1.2.

In december 2015 hebben appellanten het college ervan op de hoogte gesteld dat appellante langer dan drie maanden in Nederland verblijft. Op 22 januari 2016 hebben zij opnieuw bijstand aangevraagd naar de norm voor gehuwden. Appellante stond op dat moment in het BRP geregistreerd met verblijfscode 30 (werkzoekende EU-onderdaan die nog geen drie maanden in Nederland verblijft of die na drie maanden nog steeds aangemerkt kan worden als werkzoekende). Bij besluit van 24 februari 2016 heeft het college de aanvraag om bijstand naar de norm voor gehuwden afgewezen en de toegekende bijstand ongewijzigd voortgezet. Aan het besluit heeft het college ten grondslag gelegd dat appellante gelet op het bepaalde in artikel 11, tweede lid, van de PW in samenhang met artikel 24, tweede lid, van de Richtlijn 2004/38/EG van het Europese Parlement en de Raad (Richtlijn) niet met een Nederlander kan worden gelijkgesteld, aangezien zij niet kan worden aangemerkt als werknemer of zelfstandige als bedoeld in artikel 7 van de Richtlijn. Bij besluit van 14 september 2016 (bestreden besluit) heeft het college het bezwaar tegen het besluit van 24 februari 2016 ongegrond verklaard omdat appellante als werkzoekende onder de in artikel 24, tweede lid, in samenhang met artikel 14, vierde lid, onder b, van de Richtlijn genoemde uitzondering valt op grond waarvan het college niet gehouden is bijstand toe te kennen.

2. Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank het beroep tegen het bestreden besluit ongegrond verklaard.

3. Appellanten hebben zich in hoger beroep op de hierna te bespreken gronden tegen de aangevallen uitspraak gekeerd.

4. De Raad komt tot de volgende beoordeling.

4.1.

De te beoordelen periode loopt in dit geval van 22 januari 2016 (de datum van de aanvraag) tot en met 24 februari 2016 (de datum van het besluit).

4.3.

Niet in geschil is dat appellante in de te beoordelen periode rechtmatig verblijf had op grond van artikel 8, onderdeel e, van de Vw 2000. Ook is niet in geschil dat zij in de te beoordelen periode reeds langer dan drie maanden maar niet langer dan vijf jaar in Nederland verblijf hield. Tussen partijen is in geschil of appellanten in de te beoordelen periode recht hebben op bijstand naar de norm voor gehuwden. Daarbij spitst het geschil zich toe op de beantwoording van de vraag of appellante op grond van artikel 11, tweede lid, van de PW geen aanspraak heeft op bijstand omdat de uitzondering, bedoeld in artikel 24, tweede lid, van de Richtlijn, zich in dit geval voordoet. In dit verband moet worden beoordeeld of het college terecht heeft vastgesteld dat appellante geen werknemer is als bedoeld in artikel 7 van de Richtlijn en haar terecht heeft aangemerkt als werkzoekende in de zin van artikel 14, vierde lid, aanhef en onder b, van de Richtlijn.

4.4.

Appellanten betwisten dat appellante als werkzoekende naar Nederland is gekomen. Zij heeft zich uitsluitend in het kader van gezinshereniging in Nederland gevestigd en is daarnaast werkzaam bij de Makelaar. Volgens hen staat appellante niet als werkzoekende ingeschreven bij het Uitvoeringsinstituut werknemersverzekeringen (Uwv). Wat hier verder ook van zij, deze omstandigheden staan los van het feit dat appellante als burger van de Unie zelfstandig een verblijfsrecht kan ontlenen aan de Richtlijn. Voor zover appellanten menen dat appellante in aanmerking komt voor een vergunning tot verblijf met als doel verblijf bij partner, dienen zij zich te wenden tot de Immigratie- en Naturalisatiedienst (IND) met een zodanig verzoek.

4.5.

Het college heeft zich op het standpunt gesteld dat appellante werkzoekende is omdat zij zich als zodanig heeft ingeschreven bij het Uwv. Appellante is weliswaar werkzaam bij de [VOF] , maar gelet op de geringe omvang van haar werkzaamheden kan niet worden gesproken van reële en daadwerkelijke arbeid, zodat zij niet als werknemer kan worden aangemerkt als bedoeld in artikel 7 van de Richtlijn. Het college heeft dit standpunt gebaseerd op de in paragraaf B10/2.2 van de Vc 2000 vastgelegde criteria. Op grond van deze criteria beschouwt de IND een burger van de Unie als werknemer als deze reële en daadwerkelijke arbeid verricht. Daarvan is in ieder geval sprake als de inkomsten uit arbeid meer bedragen dan 50% van de toepasselijke bijstandsnorm of de burger van de Unie ten minste 40% van de gebruikelijke arbeidstijd werkt.

4.8.

Het voorgaande leidt tot de conclusie dat het bestreden besluit in rechte geen standhoudt, omdat het onzorgvuldig is voorbereid en een deugdelijke motivering ontbeert. Het bestreden besluit dient dan ook te worden vernietigd op grond van strijd met artikel 7:12, eerste lid, van de Algemene wet bestuursrecht (Awb). De rechtbank heeft dit niet onderkend. De aangevallen uitspraak moet daarom ook worden vernietigd.

4.9.

Aansluitend dient te worden bezien welk vervolg aan deze uitkomst wordt gegeven. In dit geval kunnen de rechtsgevolgen van het bestreden besluit niet in stand worden gelaten en kan de Raad evenmin zelf in de zaak voorzien. Daartoe is onvoldoende informatie voorhanden. De Raad ziet met het oog op een definitieve geschilbeslechting aanleiding om met toepassing van artikel 8:51d van de Awb het college op te dragen het gebrek in het bestreden besluit te herstellen en een nieuwe beslissing op bezwaar te nemen, waarbij opnieuw op de aanvraag van appellanten wordt beslist.