Centrale Raad van Beroep, 24-01-2018, ECLI:NL:CRVB:2018:215, 14/2279 WIA

1.1.

Bij besluit van 4 september 2012 heeft het Uwv geweigerd om appellante in aanmerking te brengen voor een uitkering op grond van de Wet werk en inkomen naar arbeidsvermogen (Wet WIA). Het bezwaar van appellante tegen dit besluit heeft het Uwv niet-ontvankelijk verklaard.

1.2.

Bij besluit van 18 juni 2013 heeft het Uwv geweigerd een aanvraag van appellante om een heronderzoek in het kader van de Wet WIA, in behandeling te nemen.

1.3.

Bij beslissing op bezwaar van 5 november 2013 (bestreden besluit 1) heeft het Uwv het bezwaar van appellante tegen het besluit van 18 juni 2013 ongegrond verklaard. Appellante heeft tegen bestreden besluit 1 beroep ingesteld.

3.1.

Appellante heeft hoger beroep ingesteld tegen de aangevallen uitspraak.

3.2.

Naar aanleiding van de uitspraken van de Raad van 14 januari 2015, ECLI:NL:CRVB:2015:1 en van 20 mei 2015, ECLI:NL:CRVB:2015:1649, en hetgeen is besproken tijdens de zitting van de Raad op 4 december 2015, heeft het Uwv zijn standpunt gewijzigd. Bij een nieuwe beslissing op bezwaar van 8 september 2016, aangevuld bij besluit van 29 september 2016 (tezamen bestreden besluit 2), heeft het Uwv appellante alsnog met ingang van 17 februari 2012 in aanmerking gebracht voor een loongerelateerde WGA‑uitkering, berekend naar een mate van arbeidsongeschiktheid van 80 tot 100%. Voor de berekening van de hoogte van de WIA-uitkering heeft het Uwv het dagloon vastgesteld op € 23,33.

3.3.

Appellante heeft te kennen gegeven zich niet te kunnen vinden in bestreden besluit 2 voor zover het de hoogte van het dagloon betreft. Het dagloon is volgens appellante te laag vastgesteld door het Uwv. Door fouten van de IND en de gemeente [gemeente] heeft zij tijdens het refertejaar gedurende de periode van 1 april 2009 tot 1 oktober 2009 niet kunnen werken en dus ook geen inkomen kunnen genereren. Daardoor is het dagloon op een hoogst onredelijke en onaanvaardbare wijze lager uitgevallen. Dit is volgens appellante in strijd met de algemene beginselen van behoorlijk bestuur, waaronder het redelijkheid- en billijkheidsbeginsel en geeft aanleiding in dit uitzonderlijke geval de hardheidsclausule toe te passen of om in alle redelijkheid een hoger dagloon vast te stellen.

3.4.

Bij brief van 22 februari 2017 heeft het Uwv toegelicht dat in het Besluit dagloonregels werknemersverzekeringen (Besluit dagloonregels, Stb. 2005, 546) is vastgelegd hoe het dagloon moet worden vastgesteld en dat het Uwv hiervan niet mag afwijken.

4.1.

Bestreden besluit 2 wordt, gelet op het bepaalde in de artikelen 6:19 en 6:24 van de Awb, mede in de beoordeling betrokken.

4.2.

Het beroep van appellante tegen bestreden besluit 2 ziet alleen op de hoogte van het WIA-dagloon. Op grond van artikel 13, eerste lid, van de Wet WIA, wordt kort gezegd als dagloon beschouwd 1/261 deel van het loon dat de werknemer verdiende in de periode van één jaar, voorafgaande aan de arbeidsongeschiktheid. Op grond van artikel 13, derde lid, van de Wet WIA, zoals dat ten tijde van belang luidde, zijn in het Besluit dagloonregels nadere en afwijkende regels vastgesteld.

4.3.

De eerste ziektedag was 19 februari 2010 en het Uwv is in overeenstemming met artikel 13 van de Wet WIA en het Besluit Dagloonregels voor de berekening van het dagloon uitgegaan van 1/261 deel van het sv-loon dat gedurende het refertejaar van 1 februari 2009 tot en met 31 januari 2010 is genoten volgens de polisadministratie. Deze berekening is tussen partijen niet in geschil.

4.4.

Wat appellante heeft aangevoerd tegen bestreden besluit 2 – dat zij niet kon werken omdat zij ten onrechte ongewenst was verklaard – levert geen grond op om af te wijken van artikel 13 van de Wet WIA. In dit verband wordt verwezen naar de uitspraak van de Raad van 5 maart 2014, ECLI:NL:CRVB:2014:730. Zoals in die uitspraak is overwogen, is de Wet WIA een wet in formele zin. Het staat de rechter op grond van artikel 120 van de Grondwet en artikel 11 van de Wet algemene bepalingen niet vrij om formele wetgeving te toetsen op haar grondwettigheid noch om de innerlijke waarde of billijkheid van de wet te toetsen. Dit betekent dat de rechter de keuze van de wetgever voor de met artikel 13, eerste lid, van de Wet WIA gegeven berekeningswijze van het dagloon moet respecteren.

4.5.

Voor zover de beroepsgronden geacht moeten worden zich te richten tegen het Besluit dagloonregels treffen deze evenmin doel. In het Besluit dagloonregels is geen afwijkende regel voor de onderhavige situatie opgenomen en het Besluit dagloonregels bevat geen hardheidsclausule. Dat appellante door fouten van de IND en de gemeente niet heeft kunnen werken, kan hier niet aan afdoen. Het is aan de wetgever om eventuele onredelijke en niet beoogde effecten van de in het Besluit dagloonregels neergelegde dagloonsystematiek teniet te doen. Het beroep van appellante tegen bestreden besluit 2 kan dan ook niet slagen.

4.6.

Met bestreden besluit 2 heeft het Uwv bestreden besluit 1 gewijzigd. Dat betekent dat de aangevallen uitspraak, waarbij de rechtbank een oordeel heeft gegeven over bestreden besluit 1, niet in stand kan blijven. Zowel de aangevallen uitspraak als bestreden besluit 1 zullen worden vernietigd. Het beroep tegen bestreden besluit 2 is ongegrond.